¶ Abet. Secūdus An diſtributio complexionum procedat a fortuna. vel a caſu. Et ꝙ Ariſtoteles fortunā male deſcripſit. Capitulū. vj. Ides igit̉ quę ſit ꝯplexionū ratio diuerſaꝝ. quę ſi patrem qui generat mortalem inſpicias veniēt fortuna Si ꝟo ad angelos qui mūdo pręſunt. ſi ad deum reꝝ opificem ſpectes. nec fortuna nomi nanda. nec caſus. Id nāqꝫ a fortuna factum d̓t Ariſtoteles qd̓ efficiens dum aliud quidpiam optat. effecerit. Vt foſſor ſi dum plātande vitis grā ſcrobem facit. Theſauꝝ reperiat Theſaurus inuētus a fortuna dicetur ⁊ ipſa fortuna ipſe foſſor erit At deus qͥ vt Auguſtinꝰ inqͥt. nō ali ter nouit facta qͣꝫ fienda nunqͣꝫ agere ſic p̄t vt dum vnū intēdit. aliud fa ciat: hoc nobis argutilis ſed re vera paru cernētibus. vt plurimū alicinātibus accidit. ſi em̄ foſſor Theſauꝝ hic latere nouiſſet. iam nō ꝓpter aliud. ſed ipſius Theſauri grā fodiſſet. eſſetqꝫ theſauri inuētio nō fortui ta ſꝫ a ꝓpoſito fodiētis intēta. ꝓptēa d̓t Ariſtoteles. vbi maior intellec tus ſit. eſſe fortunā plerūqꝫ minorē. qd̓ ego ꝓ captu meo ſic intellexerim Intellectui qualis noſter eſt. qui ſibi quę euentura ſunt parū videt. prę ter ꝓpoſitum multa ꝯtingūt. Nam fallax iſta rerum mobilitas. ⁊ inco ſtās mūdi fluctuantis ingenium noua ſemꝑ important. ⁊ bona ac mala ſperata ⁊ inſperata ꝓmiſcue ingerit naturę nunqͣꝫ ocioſa fœcūditas quo ſit vt euenta plura ſint qͣꝫ a nobis mortalibꝰ p̄ſciri poſſint. ⁊ hęc cauia ē vt in tāto rerum fluxū querenti vnum. aliud ſe offerat. ſicut in foro cum nundinę ſunt. in tanta plebis frequētia ignoti plures qͣꝫ noti occurrūt. Si ergo dum Petrum queris Ioānem reperias. id dicet̉ factum a fortuna. animo igit̉ omnia intuēti vt diuino nihil plurima ꝓſpiciēti vt āgelico. pauca. pauca cognoſcenti vt noſtro: multa a caſu ⁊ fortuna ꝯtingūt. Nō videt̉ tn̄ Ariſto. recte fortunā deſcripſiſſe cū eā dixit cām ꝑ accidēs. licet em̄ is qͥ dū colit agꝝ repperit theſauꝝ. ſit eiꝰ inuētiōis ca ꝑ ac cidēs. qꝛ dū aliud facit iſtud offert̉. non tn̄ eſt fortuna foſſor appellādus nomē em̄ fortunę nō ad fcādū has cās. ſꝫ ad lōge aliud īuenit antiqͥtas deū em̄ fortunā dixerūt q̄ dandi ⁊ auferēdi ius hrēt. ⁊ ei vete̓s gubernacu lū ⁊ copiā appingebāt tali figuratiōe innuentes bona hęc terrena regia fortuna iuxta illud Quidij. fortunę cętera mādo Que iuuet. ⁊ meliꝰ qͣꝫ tū tibi ꝯſulat opto Cām gͦ quandā latentē ⁊ ignotā vn̄ accidētiū reꝝ ſub itus ⁊ inopinatꝰ ꝓdiret euētꝰ dixere fortuna. Qd̓ ſi dicat Ariſtoteles theſauri fortuitā effoſſionē pręter foſſorē. cauſam nō habere. ⁊ ideo fortu nā foſſorē appellandū. Id plane abſurdū eſt. nam apud ſapiētes confeſ lum eſt in omni cauſarum ſerie cauſam per accidens nunqꝫ eſſe primam E ij
