Seite
Liber I Omelia III Ante nos em̄ eterna ſunt: poſt nos tem poraliaqꝫ: quia ⁊ illa pergētes inuenimꝰ ⁊ iſta recedētes quaſi poſt dorſum relīqui mus. Unde ⁊ magnū illud pennatū ani­mal dicebat: qd̓ vſqꝫ ad celi tercij ſecreta volauerat. Vnū vero que retro oblitus in ea que ſunt ante extendēs me: ſequor ad palmā ſuperne vocatōis. Phil̓. 3. In an teriora etem̄ extentus eoꝝ que retro ſunt oblitus fuerat: quia temꝑalia deſpiciēs: ſola que ſunt eterna requirebat. Ante fa ciē ergo ſuam gradiunt̉ ſancta animalia: quia ⁊ ea que reliquerūt: nullo iā appeti­tu reſpiciūt: ⁊ in eternis que appetūt: ſub cōtemplatiōis ſue oculos boni operis pe dem ponūt. Quiſquis itaqꝫ iam ante fa­ciē ſuā ambulare decreuerit: magna ei cō ſi deratiōe penſandū eſt: qd̓ aliter retroſpi­cit̉ ex opere: atqꝫ aliter ex cogitatōe. Sūt etem̄ quidā qui magna deliberāt: ⁊ pecca toꝝ cōſcij multa ex his que poſſidēt: ege­nis diſtribuere pertractāt: vt culpas ſu­as ante dei oculos miſericordie viſceribꝰ redimāt. Iāqꝫ hec operari inchoāt: ⁊ ple rūqꝫ cū operant̉ pauꝑtatis timor eoꝝ ani­mū concutit: atqꝫ timētes ne egeant erga egentes tenaces fiūt: ſeſeqꝫ ab ea quā ce­perāt: bona operatiōe ſuſpendūt. Hi ni­mirū incedētes reuerſi ſunt: quia ante fa­ctē ſuam ambulare noluerūt. Cōtra quos recte per ſalomonē dicit̉ Propter frigus piger arare noluit: mēdicabit ergo eſtate ⁊ nō dabit̉ ei. Prouer. 20. Qui em̄ nūc propter pauorē mentis atqꝫ torporē bene operari negligit: cū ſol iuſticie in iudicio velut in eſtate claruerit: mēdicabit vitā: ſed nō accipit: quia ꝓpter illā bona ope­rari ꝯtempſit. Alius deſpectis carnis de ſiderijs cūcta relinquere: ⁊ om̄ipotentis dei ſe ſubdere ſeruitio pertractat: ſeſeqꝫ ip̄m reſtringere ſub cōtinentie ⁊ caſtitati­freno deliberat: ſed cū cecidiſſe alios etiā poſt caſtitatē conſpicit: hocip̄m facere qꝛ deliberat: pertimeſcit. Fitqꝫ vt retro per cogitationē redeat: qui ad anteriora reſpi ciens: iam mētis greſſibus addita ibat. De quo bene per ſalomonem dicit̉. Qui obſeruat ventū non ſeminat: ⁊ qui cōſide rat nubes: nunꝙͣ metit. Eccl̓s. 11. Venti quippe noīe malignꝰ ſpiritus: qui mentē temptatiōibus impellit. Nubis vero ap­pellatiōe peccator exprimit̉: qui tempta­tiōis impulſione cōmouet̉. Qui ergo at­tendit ventū non ſeminat: ⁊ qui cōſiderat nubes nunꝙͣ metit. Quia is qui tempta tiōes maligni ſpiritus metuēs: ⁊ iniquo­rū lapſus cōſpiciens: ſemetip̄m deſperat: neqꝫ nūc exercet̉ in bono ſemine oꝑis: ne­qꝫ poſt reficit̉ de munere iuſte retributio­nis. Sunt vero nōnulli qui bona quidē que nouerūt operant̉: atqꝫ hec operantes meliora deliberāt: ſed retractātes melio­ra que deliberāt immutāt: ⁊ quidē bona agūt que ceperāt: ſed a melioribꝰ que de­liberauerāt ſuccūbūt. Hi nimirū ante hu mana iudicia ſtare vident̉ in oꝑe: ſed an­te om̄ipotentis dei oculos ceciderūt in de liberatiōe. Unde ſit plerūqꝫ vt ⁊ bonum opus eoꝝ minus deo placeat: quia cū pa­uore mētis in meliori gradu deliberatio­nis incōſtanter ponit̉: hoc ip̄a cogitatiōis incōſtantia accuſat. Sed qꝛ perfecti qui­qꝫ magna ſe diſcretiōis ſublimitate: al̓s ſubtilitate conſpiciūt: ne ad deteriora vn ꝙͣ vel in opere vel in cogitatiōe dilaban­tur: quantū quottidie ꝓficiāt inceſſanter penſant. Recte de his dicit̉. Non reuertebant̉ cū incede­derent: ſed vnūquodqꝫ ante fa­ciem ſuam gradiebatur. Inter hec igit̉ conſiderari libet nos: ad iſta tractāda qui ſumus: vnde venimꝰ: ⁊ vſqꝫ ad ſacri eloquij myſteria perſcrutan da ſubleuamur. Certe in antiquis parēti bus noſtris cultores idoloꝝ fuimus: ſed ecce per ſpiritū gratie verba iam celeſtia rimamur. Vnde hoc nobis? impleuit re­demptor humani generis qd̓ per prophe tā dixit. Et deſerta in vbertatē verſa ad­uene comede̓t. Eſaie. 5. Hec quippe pro phetarū dicta deſerta apud iudeos fuerūt quia per intellectū myſticū ea excolere in quirēdo noluerūt. Nobis autē in vberta