Seite
Expoſitio beati Gregorij pape ſuper Ezechielem Rom̄. 8. Tunc etem̄ vera in nobis liber tas erit: cū ad gloriam filioꝝ dei adoptio noſtra peruenerit. Nūc vero non ſolū acti ua vita in ſeruitute eſt: ſed ip̄a quoqꝫ con templatio qua ſuꝑ nos rapimur: liberta­tem mētis adhuc perfecte nō obtinet: ſed imitat̉: quia illa que eſt intima in enigma te videt̉. Ipſa tamen in quālibet ſit contē platiōis anguſtia actiua vita iā valde eſt latior atqꝫ ſublimior: que ad quādam me­tis libertatē tranſit: temꝑalia nō cogitās ſed eterna. Quia itaqꝫ cōtemplatiua vi­ta ad ſuperiora euolat: ⁊ actiue vite lōge ſuper eſt: quadā(vt ita dicā) dignitate ſe curitatis ſue apte nūc dicit̉. Et manus hoīs ſub pennis eoꝝ Si vero hoc in loco homo redēptor no­ſter accipit̉: manus homīs ſub pennis eo rū eſt: quia niſi dn̄s homo fieret: quis mē tes p̄dicantiū ad celeſtia ſubleuaſſet. Il­la que apparēt anīalia non volarēt. Nec immerito manus homīs eſſe ſub pennis dicit̉: quia de eodē redemptore noſtro ſcri ptū eſt. Qui cū ſit ſplendor glorie ⁊ figu­ra ſubſtātie eius: portanſqꝫ om̄ia verbo. Hebre. 1. Eius ergo manus corda noſtra portāt: eius manus in ꝯtemplationē nos ſubleuāt: niſi enim vt dictū eſt: om̄ipotēs verbū propter homīes homo fieret: hu­mana corda ad cōtemplandā verbi excel­lentiā non volarent. Inde ergo excelſe fa cte ſunt hominū mentes: vnde inter ho­mines apparuit humilis deus. Dicat̉ ita qꝫ de ſanctis animalibꝰ. Et manus hominis ſub pen nis eorum. De quibus adhuc ſubditur. Et facies ⁊ pennas per quat tuor partes habebāt: iūcte erāt penne eoꝝ alterius ad alterū. Per quattuor partes: facies ⁊ pennas habe̓t: quia in cūctis mūdi regionibꝰ pre­dicantes demōſtrant: quicquid de huma nitate: quicqͥd de diuinitate noſtri redem ptoris ſentiūt: quia dū incarnatū deū vbi­qꝫ predicāt: in quattuor mūdi partibus fa ciem demonſtrant. Dūqꝫ em̄ eſſe vnū cuꝫ patre ⁊ ſancto ſpiritu annūciant: vbiqꝫ pe­na cōtemplatiōis volant. Quorū penne iūcte ſunt alterius ad alterū: quia omnis eoꝝ virtus: om̄iſqꝫ ſapientia qua ceteros homīes cōtemplatiōis ſue volatu tranſcē dūt: viciſſim in pace ſibi atqꝫ vnanimita­te cōiungunt̉. Vnde ſcriptū eſt. Que ſu­ſum ſunt ſapite. Iaco. 3. Sapiētia primū pudica eſt: deinde pacifica. Et inde eiſdē ſuis p̄dicatoribus veritas dicit: Habete in vobis ſal ⁊ pacē int̓ vos habete. Ma­ci. ꝯ. Penna ergo animaliū alterius ad alteꝝ iungit̉: quia ſanctoꝝ predicatoꝝ vi­tus atqꝫ ſapiētia: viciſſim ſibi in charita­tis atqꝫ cōcordie pace ſotiat̉. Penna aūt alterius ab altero diuiſa eſſet: ſi in hoc qd̓ vnuſquiſqꝫ in ſapiētia euolat: habere pa­cem cū altero recuſaret. Sequit̉. Non reuertebant̉ cum ince­derent: ſed vnūquodqꝫ ante fa­ciem ſuam gradiebat̉. Pennata anīalia videlicet p̄dicatores ſancti cū incedūt: minime reuertūt̉: quia ſic a terrenis actibus ad ſpiritalia pertrā­ſeūt: vt ad ea que relinquerūt vlteriꝰ nul­latenus reflectant̉. Quaſi em̄ per quan­dā viaꝫ eis incedere eſt mēte ire ſemꝑ ad meliora. Quo cōtra de reprobis dicitur: Quia reuerſi ſunt corde in egyptū. Per ſemetip̄am veritas dicit: Nemo mittens manū ſuā in aratrū: aſpiciens retro aptus eſt regno dei. Luce. 9. Manū quippe in aratrū mittere eſt: quaſi per quendā com punctiōis vomerē ad proferēdos fructus terraꝫ ſui cordis aperire. Sed retro poſt aratrū aſpicit: qui poſt exordia boni ope­ris ad mala reuertit̉ que reliquit. Quod quia electis dei minīe cōtingit: recte nūc per prophetā dicitur: Non reuertebant̉ cū incederēt. Qui cur nō reuertant̉ indicat cū ſubiūgit Unūquodqꝫ ante faciē ſuam gradiebatur.