¶ Liber Tercius ſuaſimus eā a pͥma veritate fluxiſſe. ſed vnde ſumus ita ꝑſuaſi niſi ab ipſa quaſi ad ei credendū nos ſua ipſiꝰ trahat autoritas. ſꝫ vn̄ oro hanc ſibi autoritatē vēdicauit. neqꝫ em̄ vidimꝰ nos deū ꝯcionantē. ſcribentē docē tem tn̄ ac ſi vidiſſemꝰ. credimꝰ ⁊ tenemꝰ a ſpū ſcō fluxiſſe q̄ legimꝰ. forſi tan fuerit hęc rō firmiter adherēdi. ꝙ in ea veritas ſit ſolidior. qͣꝫuis nō clarior. habet em̄ oīs veritas vim inclinatiuā. ⁊ maior maiorē. ⁊ maxīa maximā Sꝫ cur ego nō oēs credūt euāgelio. Rn̄deo. ꝙ nō oēs trahunt̉ a deo Sed qͥd lōga opus eſt diſputatiōe. firmiter ſacris ſcripturis ideo credimus. ꝙ diuinā inſpiratōem intus accipimus ¶ Contra philoſophos dicētes credere nos ſcripturę ſacre ꝓpter cōſuetudinē ¶ Ca. xxxiij. Icūt ph̓i ꝟtute ꝯſuetudīs id effici. etem̄ vt aiūt illa in qͥbus fuimus ⁊ nati ⁊ ab infantia imbuti ⁊ hactenꝰ educati. ſic nos afficiunt vt ea relinq̄re quaſi naturalia nō poſſimꝰ. Ueꝝ id friuolū quō nāqꝫ ꝓpͥas edes. quo patriā. quō parētes q̄ nos genuerūt a qͥbꝰ his imbuti ⁊ educati ſumꝰ vnqͣꝫ relinq̄remꝰ ſi ꝯſuetudini tm̄ tribuimꝰ: quę fuit vnqͣꝫ ꝯſuetudo lōgior. perēnior. blādior. dulcior. qͣꝫ ea qua inter parētes ⁊ liberos interceſſit: ⁊ tn̄ relinqͥt hō prēm ⁊ mrēm ⁊ adhęret vxori ſue Sꝫ dices id fieri ꝙ oī ꝯſuetudīe natura ſit fortior. ⁊ qͥdē id fateor. ⁊ erit iſte nihil locus ad arguēdum ſi eſt ꝯſuetudīe natura validior vt ob ijcit̉. cur ergo rō naturalis q̄ fidei nō ꝯſentit fidem nō frāgit: neqꝫ em̄ ꝟginē peperiſſe ⁊ deum cōcepiſſe natura ꝑſuaſit. īmo ⁊ diſſentit. Cur ergo ꝯſuetudinē ſicut in abducēdis a parētibus liberis. ſic ⁊ credendis natura non vincit: Ineſt ergo ſcripturis ſacris neſcio qͥd. īmo ſcio qͥd natura ſublimius.i. inſpiratio facta diuinitꝰ ⁊ diuinę irradiatōis īfluxus certꝰ Qd̓ ſi ⁊ aliaꝝ religionum hebraicę ⁊ machometanę exempla ꝓduxeris in qͥbꝰ eſt aſſenſus qͥ nō diuino influxui. ſꝫ īputandus ſit ꝯſuetudini Rn̄ demus eoꝝ religiōe ꝯtineri humilia. ⁊ nihil fere ſupra terrena ac hūana qͥbus credēdis cum nō multum natura reluctet̉ Cōſuetudo facile opitu lat̉. nrā ꝟo ſunt ſublimia. diuina Cęleſtia Creditu difficillima ⁊ qͥbus cū fortior ꝯſuetudīe natura ꝯtradicat. neceſſe ē vt inſpiratio faueat. Ex qͦ forte ꝯcludi nō immerito poſſit fidei. ſpei. ⁊ charitatis habitꝰ acquiſitos nō ſufficere. ſed infuſos cum inſpiratōe haberi oportere Nō magni ergo momēti vt dice̓ cœperamus eſſe nō pn̄t ꝟba. quę ſpū ſcō inſpirante ſunt prolata Unde mentibus multoꝝ fidelium ſeu religio ſeu magis quedam ſuperſtitio id faciat. iam dudum inſedit vt ſacroꝝ ꝟboꝝ ſenſus ad quicqͣꝫ operādum nō ſufficiat. ſꝫ opus eſſe ꝟba ipſa in ea qua primū prolata ſunt lingua ꝓferri qd̓ ſentire videt̉ Origenes in pͥmo libro cōtra Celſum diM i
