Capitulo I Fo. XVIII didicit dn̄o cōfiteri. Iuſtus eſt inquit dn̄s: quia os eius ad iracundiā ꝓuo caui. Producit̉ nāqꝫ querela tanti diſcriminis ad agnitionē ſentētie iuſtiiudicis: vt addiſcant cuncti ſi nihil ſit ſine cauſa ſuꝑ terrā. ꝙ ſponſa xp̄i precioſo redēpta ſanguine: nō ſine dei ꝓuidentia tantis tundit̉ tēptationum fluctibus. ⁊ impugnat̉ ab hoſtibus. Etem̄ cōfitetur quia os dn̄i ad iracūdiam ꝓuocaui: nō ꝙ mēbra hoīs deū doceat habere: ſed ſicut affectꝰ humani tropice adſcribunt̉ ei. ita et mēbraQuia illud incircūſcriptū lumē ⁊ immenſa dei maieſtas. liniamenta corporis nō nouit habere: ſed ꝑ os ꝟbū de ore patris ꝓgenitū ſe ad iracūdiā ꝓuocaſſe confitet̉. acſi dicatur. Meis prauis actibꝰ iuſtū ꝓuocaui iudicem atqꝫ compuli naturā clementē. durā contra me ferre ſententiāt idcirco audite. obſecro vniuerſi populi. ⁊ videte dolorē meū. Oēs ad videndū dolorem ſuū inuitat: quia calamitatē ſuā multiplicē. ⁊ ineſtimabilem ꝑpenſat: vt aliorū cōpaſſione anxietate ſuam quodāmō alleuiet. De quo ſane ſenſu iam ſupra dixiſſe ſufficiat: niſi ꝙ iuuenes abijſſe in captiuitatē hic ampliꝰ deplorat. Deniqꝫ iuuenes qͦs de fonte baptiſmi mater eccleſia edidit. ⁊ virgines quas īmortali ſponſo xp̄o fide cōſecrauit: quotiens aut heretica pra uitate conrumpunt̉. aut vicioꝝ vſibꝰ cōſtuprant̉. nō loco ſed mente in babi lonem id ē in cōfuſionē peccati captiuant̉: qm̄ qui meretrici cōiungit̉ vnū corpus efficitur: ⁊ inde eſt ꝙ tantus luctus ⁊ dolor adhibet̉. vt vix ab vniuerſis etiā videri vel intelligi credat̉. Ceterum anima que iam ex oris iudi cio ſupplicijs caſtigatur: iure ꝯfitetur ꝙ iuſtus eſt dn̄s in his que patitur: quia ipſa prius prauis in lecta deſiderijs. os dn̄i vt dignaꝫ peccati ꝓ pena ſententiā contra eā proferre ad iracūdiam ꝓuocauit. Nō em̄ aliter poteſt quia iuſtus eſt in omnibus vijs atqꝫ operibꝰ ſuis. Qua ergo ſententia cōfuſionio ſue anima opprobrio ꝑfuſa. nō audet oculos ante iuſtū iudicem. quem ad iracundiā ꝓuocauit erigere ſed ad vniuerſos ſui cōſortes clamare non ceſſat. vt eius dolorē audiant. eiuſqꝫ luctū videant. Deniqꝫ quia talis eſt nature noſtre affectus. vt dolo ris noſtri vel gaudij alios queramus qͣꝫ ſepe cōparticipes: quatinus eoꝝ ſo latione ſuffulti. pondꝰ triſticie vel gau dij ſplendorē. leuius iocūdiuſqꝫ fera mus. Unde ille in euangelio. qui ouē ꝑditā requiſiuit. vl̓ mulier q̄ dragmā adinuenit: cōuocāt amicas ⁊ vicinos volentes habere cōparticipes gaudij ſuis conſortes leticie. Quantomagis canima debet cōuocare om̄s que ſuos nō audet oculos erigere. pudore confuſionis ſue oppreſſa. ad deū quē malis ſuis ad iracundiā ꝯduxerat: vt ad clementē iudiceꝫ interceſſores ꝑ com paſſionem doloris ⁊ amoris exiſtant Ꝙ autē iuuenes ⁊ virgines captiuan tur: oſtendit ſe magis inde dolere dū viderit robuſtiores cordis eius affectus vel virgineas cogitationes ī cōfuſionē ire miſere captiuitatiſ. Spem vteri ſui ab hoſtibus violari. profecto quia quando quiſqꝫ viderit ſobolem deperire ſuā certus eſt ſpem future ge nerationis ſue amiſiſſe. O PH Ocaui amicos me os ⁊ ipſi deceperūt
