Capitulo. I Fo. XX quidē diuidūt. alij cōminuūt ⁊ ruminant: alij voces formant. ⁊ cū lingua ſonos diſcernūt. Sicqꝫ ſancti alij ſūt vt greges detonſaruꝫ: qͥ a ſua expolia ti vetuſtate. fetibꝰ ſuis lac doctrinaꝝ ⁊ indumēta virtutū miniſtrāt. alij vt de iude dentibꝰ ꝓphetizat̉. ꝙ lacte candidiores eēt: pulchritudinē decoris ex officio ad ſummā ſubtilitatē verbi miniſtrāt. De qͥbus tātundē dentibꝰ dicit apl̓s ad Hebreos. Ꝙ ꝑfectorū eſt cibus ſolidus: qͥ pro poſſibilitate ſumentiū exercitatos habent ſenſus. ad diſcernēdū boni ⁊ mali. Qui profecto dentes. quia ꝓ omnibꝰ curam ⁊ ſollicitudinē gerunt. Audiere inquit quia ingemiſco ego ⁊ nō eſt qͥ cōſolet̉ me. Audiere ſcꝫ inimici: quos mox letatos īſinuat. Audierūt inquā ꝙ ſpōſa lugeat a ſponſo deſtituta. lꝫ ꝓmiſe rit ꝙ cū ea ſemꝑ ſit affuturus vſqꝫ ad conſummationē ſeculi. quia et ſi adeſt ſemꝑ p̄ſens qͥ nuſqͣꝫ. ⁊ nunqͣꝫ abeſt per maieſtatē: qͣꝫ frequēter tamē multis ex cauſis dimittit ſponſam tēptari. ſine cōſolatione vt videt̉ ſui auxilij. Ex quo ait. Uidere quia ingemiſco ego. Aeſi diceret. videre quia nunqͣꝫ ſuſpicati ſunt qd̓ ſemꝑ optauerūt: ⁊ videre non ſolū ꝙ ingemiſco. verūetiā mala ingentia q̄ ſuſtineo: et inde letati ſunt quo audierūt malū meū quo patior. quo lugeo. quo ſine cōſolatione etiā ⁊ in mēbris meis peiora cōmitto. Qui nō ſunt eccleſie inimici manifeſtū eſt. ꝙ om̄s nequitie ſpiritales in celeſtibꝰ ⁊ aerei ſpūs ⁊ poteſtas tenebrarū ha rum. qui ei aduerſant̉: necnō ⁊ hereti ci ⁊ falſi chriſtiani. a qͥbus intꝰ foriſue impugnat̉: tamen nouit ſponſa xp̄i lꝫ illi ſeuiāt. ꝙ nō niſi dei dominant̉ ꝑ miſſu. Et hinc eſt qd̓ dicit quoniā tu feciſti. Sicut ipſe dicit ꝑ ꝓphetā alibi Ego dn̄s creans malūt ⁊ faciēs pacē Facit ergo pacē ⁊ creat malū: quādo ſuo iuſto iudicio permittit illud fieri. Adduxit ait diē cōſolationis et fient ſimiles mei. Hec magis eccleſie congrunnt: quia nulla cōſolatio reſtat iudeorū captiuitatꝭ extreme. Un̄ paulꝰ apoſtolus. Iuſtū eſt inqͥt apud deuꝫ retribuere tribulationē. his qͥ vos tri bulant: ⁊ vobis qͥ tribulamini requiē nobiſcum in reuelationē dn̄i hieſu xp̄i de celo. cū angelis virtutis eius in flā ma ignis dantis vindictā his qui nō nouerūt deū ⁊ qui nō obediūt euāgelio dn̄i noſtri ieſu chriſti. Et hec eſt cōſolationis dies. quā om̄s electi dei in ſpe habent probata: quoniā patiēter omnia in preſentiarū ſuſtinent. Ꝙet oppreſſoribꝰ ſupplicia. ⁊ ſanctis p̄mia ſit daturus qui reddet vnicuiqꝫ iuxta opera ſua. ¶ Scd̓m tropologiam v̓o plorat anima ꝙ audierint inimici. qꝛ ingemiſcit offenſo deo. et exaggerat mala que tollerat: p̄ſertim quia anxiatim anime ⁊ doloribus afflicte: hoc videtur ſepe augmentū ſui meroris: ꝙ ille in quem ſpem habuerat. conſolationis ſue differt opem ferre. ⁊ auxi lij ſolatium. Hinc ⁊ maximū ei mero rem indidit. ꝙ eam inimici derideāt. ſcilicet hoſtes inuiſibiles qui pͥus intus male blandiebāt ⁊ non ſolum hi verū ⁊ propria cōſcientia grauius ac cuſando inſultat. ipſaqꝫ vicia que dudum dulcia videbantur atrociora ſe oſtendunt ⁊ amara. Quod ſi ad noticiam eorum etiam qui cōſortes ſunt tanti mali. aliquādo noſtra peruenerint facinora: diſcernuntur vtrum ne inimici ſint. an amici dū derident qͥ cōpati debuerant ⁊ lugere. De quibꝰ dauid. Qui cuſtodiebāt inqͥt animā meā: cōſiliū fecere in vnū dicētes. De
