Seite
Secundus Liber ſyon qn̄ vniuerſa exterminari ꝑmiſit. ⁊ demoliri. Nec diſtillare fecit ſꝫ effu dit qͣſi ignē indignationē ſuā. Qd̓ me lius de captiuitate q̄ ſub romanis ac cidit intelligitur. qn̄ tota effuſa indi­gnatio dei cernitur. Allegorio ꝟo cōtra eccleſiā qͣꝫ ſepe dn̄s tetēdit arcū ſuū qͣſi inimicus. cū ipſa ſibi inimicat̉ nec vult ſponſi monita obaudire vt ad eū redeat ꝑ humilē ſatiſfactionem idcirco cōtra eā arcū extendere quaſi inimicꝰ digne plangitur. Per arcum nāqꝫ iudiciū intelligit̉. quo vnuſqͥſqꝫ in p̄ſentiarū aūt ꝑcutitur vt corrigat̉. aut quia diu tendit̉ in extremis pctā cū cōſummata fuerint grauiꝰ ad pu­niendū relaxatur. in vno eodēqꝫ arcu­iudicioꝝ dei ſagitte ad iacula prepa­rantur. Siqͥdē alie ſunt fulgurātes ⁊ qͣſi ſagitte mittunt̉ electa de pharetra dn̄i ad veterē hominē puniēdū et vi­cia feriēda. alie ſunt q̄ mittūtur ad af­fligendos quoſqꝫ certe aut ad corro­nam. aut ad correptionē. aut ad penā ſupplicij. Sed de illis gemit eccleſia ⁊ plangit qͣs dn̄s quaſi inimicus aūt ꝑ hereticos aut ꝑ ipſum diabolū. aut ꝑ mēbra eiꝰ ad vulnerādos quoſqꝫ in eccleſia intendit. De qͥbꝰ in pſalmo­Ecce pctōres intenderūt arcū. para­uere ſagittas ſuas in pharetra vt ſa­gittent in obſcuro rectoſ corde. Nam hmōi ſagitte de arcū dei ſcilicꝫ diuino ſuo iudicio veniūt. ex qͥbꝰ vnꝰ electoꝝ Sagitte dn̄i inquit in me ſunt. Et da uid. Qm̄ ſagitte tue infixe ſunt mihi. Pro qͥbꝰ itaqꝫ ſagittis arcus qꝛ ten­ditur a dn̄o vt durius feriatur. Delin quentes amare plangitur immo non quia ꝑcutimur vt corrigamur. ſed qꝛ arcus in furore extendit̉ vt amplius quiſqꝫ peccans corde induratꝰ demū quo grauius ob immanitatē ſceleruꝫ feriat̉. Hinc quoqꝫ ⁊ in pſalmis. De diſti metuentibꝰ te inquit ſignificatio nem. vt fugiant a facie arcus. qꝛ om­nino quanto magis ex dei patientia iudicij tēpus extendit̉. tanto retribu­tionis vindicta durior accumulatur. Firmat ergo dexterā ſuā quaſi hoſtis cōtra eccleſiā delinquentē cū eā inceſ­ſanter vindictis proſternit ⁊ duris ex cruciat penis donec aut ipſa correcta redeat ad eū poſt verbera aut indura ta in his q̄ pereunt tradat̉ ad ſuppli­cia poſt culpas. Porro interdū quo­uſqꝫ iratus manū obfirmat quaſi ho­ſtis occidit̉ in tabernaculo eius omne qd̓ viſu pulchrum eſt quid oīa p̄cioſa eius mēbra diripere permittit ⁊ truci dare ꝙ vtinā talia fieri ne videremus Un̄ nobis magis flere vnacū ꝓpheta cōgruit. qm̄ effuſa eſt qͣſi ignis ad de­uorandū indignatio dn̄i cui peccaui mus. Et quia iſta ex peccatis impegi mus atrociora ſunt ⁊ in remediabilia iam ex cauſa peccati q̄ cottidie admit timus. nec tn̄ ſic aut ſentimꝰ aūt ad ꝑ cutiētē nos deū redire conamur. Sꝫ effuſa cōtentio ſuꝑ pͥncipes nos oēs errare fecit inuio ⁊ nō in via. An non putas ꝙ hec in ſpū ꝓphete cernerent qͥ cuncta in eo videbāt q̄ loquebant̉ In quo ſunt ea q̄ necdū ſunt vt futu­ra ſunt que noſtris accidiſſe tēporibꝰ deploramꝰ. Nequaqͣꝫ igitur dixerim videntes eos appellatoſ aliunde. niſi quia plurima longe poſt p̄uidebāt in­ſpū. Un̄ ꝯtinuo qͣſi de nob̓ diceret Et effudit inquit quaſi ignē indignatio­nem ſuā. Effudit ergo indignationē ſuā quaſi ignē ita vt videas oīa con flagrari diſcordiarū incendijs ⁊ con­cupiſcentiarū flammis cremari. ⁊ ne­quaqͣꝫ opus ſit ea deflere olim que cō gerant. cū ⁊ ipſi nūc ſceleſtiora cōmit