Capitulo II Fo. XXXIIII tes eos qͥ plaudent manibꝰ ſuper eas inimicos eſſe dixerūt quaſi ex inriſio ne ⁊ gaudio inſultantes. Sꝫ nos ſan ctos patris ccōtrario eſſe dicimus: ⁊ amicos zelo ⁊ charitate nimio dolore affectos qͥ quotiens vnā eaꝝ proie ctā a deo cognouerint: plaudent manibus nō inridentis aſtu ſed dolent. ⁊ plangentis affectu. Ꝙ de tanto cul mine ⁊ gl̓ie ſynagoga vel eccleſia aūt anima ꝓlapſa ad tantā ſubito ⁊ improuiſe ꝑuenerit ruinā. Unde ⁊ tranſcuntes hi ꝑ viam dicunt̉. ¶ Ceteram hoſtes eccl̓ie aūt animaꝝ vel ſynago genequaqͣꝫ dixerim ꝙ tranſeant ꝑ vi am: qꝛ viam pacis neſciere: ſed oberrantes a via: huc illuc tumultuantes ad ima cōruunt. Ꝙ aūt dicit qꝛ ſibilauere ⁊ mouere capita ſua ſuꝑ filiaꝫ ierl̓m ſubitū ⁊ improuiſum tam dolentis qͣꝫ ⁊ ammirantis affectum inſi nuat eoꝝ qͥ ad diuina ſemꝑ tendētes gemunt: ⁊ obſtupeſcunt qͥd acciderit ꝙ de tam ineffabili gl̓ia inſuꝑate ad tantā ꝑuenerit apoſtaſie inſaniē. Solent nanqꝫ motꝰ iſti manuū vel capitis ⁊ ſibilus: diuerſos animi affectꝰ oſtendere ⁊ ideo nō minꝰ merorē cor dis ⁊ dolorē dicimꝰ ſignificare qͣꝫ ⁊ īſultationis ⁊ gaudij ſeu deriſionis. Hincqꝫ ſequitur. Heccine eſt vrbs dicētes perfecti decoris et gaudiū vniuerſe terre Nequaqͣꝫ igit̉ hoſtes eccl̓ie vl̓ anima rū ꝑfecti decoris eā putant: aut gaudiū vniuerſe terre cū floret in opere. Sed ſoli ſancti ſunt ⁊ amici qͥ eam ꝑ fecti decoris eſſe credūt vti ꝓphete ſeu ductores diuinarū ſcripturarū in qͣꝫ plurimis locis decantant: ⁊ gaudiuꝫ vniuerſe terre indubitant̉ aſſeuerant Sed quanto glorioſiorē eā ⁊ pulchri orem cū ſtaret ⁊ gaudebant: tato ma gis admirant̉ ⁊ lugent cū eā cōſtupra tam ⁊ deiectā in manibꝰ hoſtiū vidēt Nonem̄ heccine eſt ꝙ aiunt ꝑcunctā tis aūt letantis animo ſed cōfitentis quaſi hec eſt ⁊ plangentis dicunt: vt quantū hilareſcunt cuncti gaudētes de illa qꝛ manet tantū lugeant qꝛ fedata ſordibꝰ ⁊ ad ima ruit. Ueruꝫ qꝛ ſanctoꝝ gemitū ſuꝑ eam ꝓpheta ⁊ ip ſe gemens exhibuit: nūc de inimicoꝝ gaudio ⁊ inſultatione plorans dicit. VII Peruerūt ſuꝑ te os ſuū om̄s inimici tui. ſibilauerunt et fremuerūt dentibus et dixerunt deuorauimꝰ. Ex vtriſqꝫ ergo ꝓpheta afficitur. vel quia amici gemunt de his tribus ex quibus vna ciuitas conſigit̉ vl̓ quia inimici derident ⁊ inſultant: de ea ꝓ illis qͥ ceciderit. Aperuerūt ſuꝑ te inquit os ſuū om̄s inimici tui. Os ergo inimici in nob̓ tūc aperiūt cū mul ta ſt̓ de nob̓ mala q̄ dicant̉. Alit̓ autē apd̓ iudicē qͥ ī illo fallit̉ clauſū eēt niſi ex nob̓ innūera forēt ſcelera ⁊ pctā ho ſtis q̄ obiceret. Aꝑiebāt gͦ ꝯtra ierl̓m deiectā os ſuū. Aperiūt ⁊ ꝯtra eccl̓iaꝫ delinq̄ntē: necnō ⁊ ꝯtra aīaꝫ ī ſanguīe pctōꝝ ſuoꝝ ꝯculcatā. Hinc qͦꝫ dauid Deus(inqͥt) laudē meā ne tacuerꝭ qꝛ os pctoris ⁊ os doloſi ſuꝑ me aꝑtū ē Felix nanqꝫ cui ⁊ ſi ſunt culpe que ob ijciant̉: ſunt ⁊ laudes ꝓ ea que dicantur. Sibilauerūt ait ⁊ fremuerūt den
