Seite
Capitulo II Fo. XXXV que ad pacē tibi nunc aūt abſcondita ſunt ab oculis tuis. Quia veniēt dies ⁊ circūdabūt te inimici tui vallo: ⁊ cir cūdabūt te ⁊ coanguſtabunt te vndi­qꝫ. Suā gͦ hic diē habet anima ꝑuer ſa. qua ⁊ tranſitorijs letat̉ bonis cui ea que ſunt ad pacē ſunt: qꝛ dū ex rebꝰ temporalibꝰ gaudet: dū honoribꝰ ex­tollit dum in carnis voluptate reſol uit̉: dum nulla venture formidine ter ret̉: pacem hꝫ in die ſua q̄ graue dam­nanonis ſcandalū habebit in die ali ena cū ꝓ ſuis iniqͥtatibꝰ tradet̉ aduer ſarijs qͥ ſuis eam penis circūdabunt ⁊ truciatibꝰ nec iā tunc iuuabit aliqͥd quicqͥd in p̄teritis de terrena felicita­te habuit: ſed ibi affligenda vbi iuſti letabunt̉. Et cuncta q̄ mō ei ad pace­ſunt tūc in amaritudinē tormentorū vertunt̉: tuncqꝫ rixari ſecum incipiet tur damnationē quā patit̉ non expa­uerit. cur a ꝓſpicientis malis ſequen tibus oculos mentis clauſit. Un dr̄ ei. Nūc aūt abſcondita ſūt ab oculis tuis. Quia mens voluptatibꝰ reſolu­ta abſcondit ſibi mala ſequentia du­videre futura refugit q̄ ꝑturbant pre ſentē leticiā Et cū ea p̄uidere negligit̉ facit dn̄s ſubito q̄ dui expectans deli­berauit ⁊ cōplet ẜmones quos prece­pit. dū ea veīre iubet q̄ p̄dixit. Deſtru xit ⁊ nō peꝑcit. ne ſꝑ peccādi facultas maneat: ⁊ q̄ ſibi ꝑcere neglexit: hoſti bus diripiendā tradidit. Et hoc eſt ex altare cornueoꝝ poteſtatē eis tribue re dn̄andi ſuꝑ eam q̄ ſe de iugo inimi coꝝ noluit eruere. Unde ſequitur. Se Lamauit cor eo rū ad dn̄m ſuper muros filie ſyon. Clamor hic magis intentōnē cordis qͣꝫ exaltatiōꝫ vocis inſinuat. Clamāt em̄ ꝑuerſi hoīes aut inuiſibiles inimi ci ſuꝑ muros filie ſyon anīe videlꝫ vel eccl̓ie cū poteſtatē q̄ dn̄ant̉ eis ſue aſ­ſcribunt potentie nō iudicio ꝑmiſſio­nis diuine. Quoꝝ blaſphemia qꝛ con tra deū clamant: cōdigna nō effugier tormenta. Nā ſicut murus ꝓtegit et defendit: ita ⁊ potentia diuina quos munierit. Sꝫ cū ſuū ſubtraxerit auxi liū hoſtes ſuꝑ muros eoꝝ qͦs diripi­unt clamare dicunt̉ cōtra dn̄m cū to­tum ſibi adſcribunt ſueqꝫ potentie tri buunt: qͥcqͥd contra eos poſſunt qͥ pri us dei muniebant̉ auxilio qͣſi eos ne­quiuerit liberare: preſertim cū non de imbecillitate virtutis ſed de vltione ⁊ iudicij eqͥtate venit. Propterea ⁊ ꝓ pheta inter cetera plorationis ſue la­menta etiā iſta deflere non obmittit. Et notandū ꝙ hec clauſula ꝟſus ma gis lege metri ad ſuꝑiora qͣꝫ ad ſeq̄n­tia reſpicit qꝛ qͦtiens vno nequeūt ver ſu vel duobꝰ explere ſenſum tranſpo­nunt neceſſitate poetica: ⁊ in alterius medio aut pͥncipio ſenſum cōceptuꝫ explicant. Et hinc eſt qd̓ ad ip̄am ie­ruſalē mox ſermo vertit̉ Deduc quaſi torren­tē lachrimas ꝑ diē ⁊ no ctē: non des requiē tibi neqꝫ taceat pupilla ocu li tui. Multis ꝓph̓a miſeriaꝝ expletꝭ lamē tis ⁊ enumeratis q̄ acciderant mal̓: vertit ſe ad ip̄am ⁊ hortat̉ qͣſi torren­tē ad placandū deū ꝓ ſuis erratibus