Capitulo II Fo. XXXVI quā cor tuum ante conſpectum domini Conſurget in nocte qͥ de tribulatōne vl̓ anguſtia p̄ſentis vite ſpe leuatꝰ tor porē negligentiarū excutit a ſe ⁊ inde feſſus cōtra oīa ſibi aduerſantia qͣſi miles accinctꝰ ad p̄liū pugnat. Deinde cuncta q̄ acciderint dura ⁊ aſpera ſꝑ deū laudat. Un̄ monet. Cōſurge et lauda ī pͥncipio vigiliaꝝ tuaꝝ. qꝛ ho ſtis allidꝰ qͦtiens flagella ingerit de um mox blaſphemare ꝑſuadet. Qd̓ bn̄ iob intelligēs qn̄ mulier ei ꝑſuaſit bn̄dic deū ⁊ morere qͣſi vni de inſipiē tibꝰ reſpōdit: ⁊ ſaniora ꝯſilij ꝟba nō tacuit. Dn̄s inqͥt dedit: dn̄s abſtulit ſicut dn̄o placuit ita factū eſt: ſit nomen dn̄i bn̄dictū. ⁊ hoc ē laudare deum in p̓ncipio vigiliarū oīa q̄ agimꝰ aut patimur ad gl̓iam ⁊ laudeꝫ noīs eiꝰ referre. Ne in p̓ncipio torpentꝭ operis: ſomno oppͥmamur deceptionis. De qͦ apl̓s. Om̄ia inqͥt in gl̓ia dei fa cite. Et vt explere poſſumꝰ q̄ iubꝫ doctor egregiꝰ qꝛ ſt̓ multe vigilie in qui bus deꝰ laudandꝰ eſt. maxime vigiliarū in pͥncipio p̄cauēdū ne forte opꝰ ex initio intentōnis cōdemnet̉. Et cū bn̄ ad laudē creatoris opꝰ incipit̉ reſtant relique vigilie qͥbꝰ vſqꝫ ad fineꝫ in gl̓iam ipſiꝰ cōſummet̉. Effunde in quit ſicut aquā cor tuuꝫ. Ille gͦ effundit ſicut aquā cor ſuū an̄ cōſpectū domini qͥ ex intimo affectu cordis ꝓdu cit lachrimas cōpunctiōis. Quia ſacrificiū deo ſpūs ꝯtribulatꝰ cor cōtritū ⁊ humiliatū deꝰ nō ſpernit. Sꝫ cū tantus lacrimarū imber nō adfuerit nequaqͣꝫ mox deſperandū. Unde dauid ex ꝑſona penitentis. Quia ꝑſecutus eſt inquit inimicus animā meaꝫ humiliauit in terra vitā meāꝫ vl̓ cete. ra que ſequunt̉. Et paulo poſt. Expādi ad te manus meas animā mea ſicut terrā ſine aqua tibi. Animā gͦ arētem ſicut terrā ſine aqua penitentꝭ co ram dn̄o expandit. vt ſuis inriget im bribꝰ qui ſicca de rupe aquas manare iuſſo. At ꝟo cor altioris gratia ꝑfu ſum ſicut aqua effundit̉ qn̄ liquefactuꝫ pre amore dei ⁊ ꝓximi quaſi gla ties ex calore reſoluitur. Et hinc eſt quod ſubiungit. Leua ad eū manꝰ tuas ꝓ animabus paruulorū tuorum qui defece rūt in fame ⁊ ſiti in capite omniū compitorum Leuat gͦ ꝓ his manus ad deū qͥ opera miſericordie ꝓ humilibꝰ ⁊ paruulis chriſti membris fame ⁊ ſiti vſque quaqꝫ in terrenis laborantibus curā adhibet exſincera dilectione proximi Et hec eſt perfecta charitas: vt cor qͣſi aqua fundatur ad deum ex amore ve re dilectionis ⁊ manus leuent̉ proximo vna cum Moyſe: paruuli eccleſie vel anine exigui cogitatus ne vincan tur ab hoſtibus. Ex quo illa in canticis aqua ſponſus declinaueratat que tranſierat. Liquefacta eſt inquit anima mea: vt locutus eſt: queſiui et nō inueni illum. Uocaui: ⁊ non reſpondit mihi. Non enim cor aut animali quefacta recte vt aqua reſoluit̉ affrigore infidelitatis: niſi ex calore diuine inſpirationis. Et ideo ſemper orādum vt ſurgat aquilo veniat Auſter: fluant aromata illius. Quia tunc fluunt aromata orationum intus: cum mens diuino afflatur ſpiritu. fiiij
