Seite
Tertius Liber te oculos facta quaſi inexitꝰ hora po nit ſe nonniſi meroribus infecta in tenebras verſari videt. Et hoc eſt di­cere quotiēs intus ſuoꝝ diſcutit pau­pertatem meritoꝝ in virga indigna­tionis dei me minauit ⁊ adduxiti te nebras: quia nihil de ſe niſi infirma ſentit. Et dum ea conſiderat ⁊ reuo­uit ſe adductā vt ſe conſpiceret quaſi in tenebras ⁊ nō in lucē plangit. Ta­lis quippe anima cū virga diſcuſſiōis dei ⁊ omnia minarum eius eloquia intus ꝯtemplat̉: ⁊ intendit ſuaqꝫ ma lefacta vt dauid coram ſe ſemꝑ repli­cans quid aliud ſe niſi adductā in te nebras ⁊ nō in lucem recte creditur. Ad hoc quippe ſe adductā ī tenebras vt ſemꝑ pendat Nouit ne dū male de ſe mens elata p̄ſumit: humilitatem q̄ cuſtos eſt omniū virtutū amittat: et ſuꝑbiendo incidat in iudiciū diaboli­Et ideo quia beati pauperes ſpiritu p̄dicant̉: bene ſpūs hominis qͥ nouit ea que ſunt in homine pauꝑtatē ſua­ſemꝑ videns contremiſcit dum ſe ad huc verſari ſub virga indignationis dei non ambigit. Quibus profecto plagis correctionis anima quaſi mi natā ſe ⁊ adductā vt ad ſe rediret iure intelligit. Et hec eſt doctrina que per Aleph intus in anima operat̉ vt ſem per in ſe verſetur ſe ſuaqꝫ reterens lu­geat donec in luſtret eam oriens exal­to qui venit in luminare. His qui ſe­dent in tenebris ⁊ in vmbra mortis. Hincqꝫ ſequitur. Tantum me vertit ⁊ conuertit manum ſuaꝫ tota die Materno quidem affectu deus ali­quando animam exponit temptatio nibus ⁊ abicit. Aliquando de ſe pl­rantem ac dolentem intus in ſinum retrahit ⁊ lac doctrine in corde ſugge rit ſuaqꝫ conſolatōnis verba inſpira ⁊ ſempiterna promittit. Et hoc eſt di cere in me vertit ⁊ conuertit manum ſuam tota die. Dum eam omni tem­pore preſentis vite nunc minis ⁊ te­roribus nunc temptationibus ⁊ pre­ſuris: etiam delictorum afficit ſpinis nunc ꝟo in ſpiratione diuina ⁊ remo dijs ad ſe inuitans beneficijs exhor tatur innumeris. Quatinus in nu­lo inſoleſcat: in nullo frangat̉ diſcri­mine: ſed ſubiecta in omnibus quic quid acciderit ad laudem ⁊ gloriam nominis dei conuerſa referat. Uetuſtam inquit fe­cit pellem meam et car nem meam et contriū oſſa mea Hec nanqꝫ vox plangentis licet ca­pitis eſſe videat̉: eccleſie poteſt ꝯgru­re. Nō ꝙ xp̄s vetuſtate vt iam ſupra dixi affectus ſit peccati: ſed quia ſunt infra eius corpus quorū vita actibꝰ inueterata corrumpit̉. Pro quibꝰ ge­mit recte caput noſtrum. gemunt et omnia eius electionis membra. qui­multos vident infra eccleſiam deli­ctorum vetuſtate conſumptos. Un­de dauid plorans quaſi vna de ſacris pellibus Inueteraui inquit inter om nes inimicos meos. Habet igit̉ vi­iſte videns paupertatem ſuam pelle ⁊ carnē vetuſtam. habet ⁊ pelles arie­tum rubricatas ad operiendum ta bernaculū ſuum. habet ⁊ iacinctinas ad decorem ⁊ laudem nominis ſui. Sed in iſtis pauꝑ que vetuſtate affi­ciunt̉. in illis vero diues que ad deci