Seite
Fo. LXXXV Or̄o Ieremie bantur. Aliter autē in eccleſia peni­tentum eſt iſta vox. qui contritionem cordis ſui deo offerre in ſacrificio. vti dauid dicēs. Cor contritū ⁊ humilia tum deus non ſpernis. Quoꝝ igitur cōſcientia ſcelerum ⁊ delictoꝝ ſautia tur vulneribꝰ iure dicunt. diſſolutum eſt gaudiū cordis noſtri. Quod ſane gaudiū rurſus dauid ſibi dari depo­ſcit. Auditui meo inqͥt dabis gaudiū ⁊ leticiā reddeſqꝫ leticiā ſalutaris tui. Qui īpiritali cōtritione ⁊ corde coan guſtato ſpūs quieſcit. quotiēs anima miſeriarū ſuarū cōpuncta vulneratur cruciatibꝰ. Cuius itaqꝫ medelā cōtri­tionis. eſaias ſuo vaticinio repromit tit dicēs. In die qua alligauerit dn̄s vulnus populi ſui ⁊ ꝑcuſſuraꝫ plage­eius ſanauerit. Eo ꝙ eſſet in eis vul­nus ⁊ liuor. ac plaga tumens. Mo raliter autem quotiens anima liuorē peccati vulnerat̉: tumet plagata ſuo rum ſceleruꝫ ſpiculis. Cuiꝰ gaudium mox diſſoluit̉ cū mens ad conſciētiā reducitur. ⁊ chorus virtutū in luctum cōmutatur. Qd̓ bene aſahel cōtigiſſe legit̉ qui curſor erat velociſſimꝰ tanqͣꝫ vnus ex capreis que morant̉ in ſiluis neſciens veloces animi motus patien tie grauitate temperare. Unde dum velociꝰ inſequitur hoſtem victus vul­nere deperijt vbi fornicationis ſeui­tia dominat̉ in inguine ⁊ laſciuie mo ribus deſeuit. Sed achab in corde ſagitta percuſſus occubuit inter pul­mones ⁊ ſcapulas eos deſignās qui bus ſapientie vigor falſitati inuulne ratur iaculis. ⁊ merito inter pulmo nes. vbi talia vigent flabra. vbi ſalus vite temperat̉. ⁊ ſcapulas vbi xp̄i one ra portant̉ leuia. Cuiꝰ nimirū nō diſ­ſolutū cordis gaudiū eſt. ſed ꝑemptū quia defecit ipſe. ⁊ preſentis vite gau dium. Qd̓ autē cōuerſus eſt in luctuꝫ chorus noſter ꝑfecte penitentie luctꝰ deſignatur. quādo virtutū chorus ar­moniam tenet lugēdi qd̓ amiſimus. et cōcentū ſeruat penitēdi quatinus idē chorus poſt merores et lacrimas ad gaudia poſſet ꝑtingere manſura. Ecidit corona in­quit capitis nr̄i. ve nobis qꝛ peccauimꝰ. Humiliationē atqꝫ deiectionē iudeo rum a regno deſignat. quādo honor regni et gloria deperijt vnde idē ꝓphe ta longe ſupra. Dic regi inqͥt et domi­natrici humiliamini et ſedete quomo do cecidit de capite veſtro corona glo rie veſtre. vbi alius interpres deſcen­det ait. Sed multū intereſt qn̄ cadat corona capitis vl̓ qn̄ deſcendat quia leuior deſcēſio eſt qͣꝫ ruina. Paulatim ergo dū deſidioſe viuitur. ꝑ neglectū gloriam amittere deſcēdere eſt. qꝛ dū quiſqꝫ ad altiora non currit. ad infe­riora deſcendit. Sic et regnum iude­orum per ſingulos reges vſqꝫ ad io­achim de excelſo ad ima deſcedit. De inceps ꝟo per ſedechiā. ⁊ eos qui reſi dui fuere de populo ad integrum ceci dit. hincqꝫ ſequitur: vox omnium ca­ptiuorum lugentium. Ue nobis qꝛ peccauim Ex quo patet ꝙ ruentibꝰ ve īmineat peccantibꝰ per deſidiā lamentū reſtat Quod bene eccleſie congruit. quan do ſacerdotes in ea ⁊ virgines ruunt qui videntur ornamēta eius eſſe ⁊ qͣs corona dicens. Sed ⁊ fidei gratiā in­terdum amittit gloria eius de capite ruit: quia dominū decoris in perfidiā cōmutat falſitatꝭ. Ꝙ autē dominus corona ſit eccleſie eſaias teſtat̉ dicens.