Liber Quintus In die illa erit dn̄s exercituū corona glorie. diadema exultatōnis reſidui populi ſui. Quā nimirū coronā capi­tis tūc eccleſia perdit. quādo ſanctio­res in perfidiā ruunt. Que nimirū corona cadit. ſolis poteſt lamēta. tionibus reparari. atqꝫ integritate fi­dei remediari. Alioqͥn xp̄i eccleſia ſpe cioſa eſſe non poteſt niſi coronet̉ xp̄o veniens de libano vti in canticis ca­nitur. Ueni de libano ſponſa mea ve­ni de libano veni. coronaberis de ca­pite amana de vertice ſanir hermon de cubilibus leonum de montibꝰ par­dorum. Sed ipſi corona xp̄i credit̉. de qua in canticis pulchre ait. Egredi mini videte filie ſyon regē ſalomo­nem in diademate quo coronauit mater ſua in die deſponſionis illius in die leticie cordis eius. Quāſane co­ronam eccleſia que vere ſpōſa chriſti eſt tunc perdit quādo decorem fidei integritatem operum eius amittit in his qui ſummi videntur in membris chriſti. Aut certe corona capitꝭ noſtri tunc ruit qn̄ hi qui videbant̉ ad deco rem gloriaꝫ inſigniri diademate in xp̄o: quia caput eſt totius eccleſie in perfidiaꝫ vel in ſcelera aut flagitia ca­dunt. Cadit qͥppe corona capitis nr̄i hi defluunt in xp̄o ornamentum videbant̉ eſſe decoris. Sed tūc ve im minet hi per diuerſa corruūt qui vident̉ ſummi. deinde vulgus laſciui ens in peccata flagitia venit. Hinc eſt qd̓ ꝓpheta ſimul cum populo im­mo eo plangit. Ue nobis qꝛ pecca uimus. Eiulant ergo peccatores ve­ſibi imputant quō deū offendere pec cando. Unde dolororit̉ in corde aut delinquēdo ſuffixus aut penitēdo cō­motus. Ceteruꝫ moraliter corona capitis noſtri tūc perit bona volun tas amittitur. De qua ſane recte pro­pheta gratulabundus canit. ſcuto bo­ne voluntatis tue coronaſti nos dn̄e. Tunc ergo mens nr̄a corona virtutū decoratur. ſcuto bone voluntatis in omnibꝰ ſolū ornatur verū etia­in ꝓtectione dei defendit̉. Sed bo­na voluntas in mentē cadit qd̓ aliud qͣꝫ corona virtutū decor noſtre ſalu­tis amittitur. Hinc quoqꝫ eſt qd̓ re­cte plangitur. Ue nobis quia pecca uimus quia omne qd̓ agimꝰ. niſi co­ronemus ſcuto bone voluntatis pec catum eſt. tūc ve imminet. quia pec­cauimus amiſſa bona voluntate. iam per exceſſum. ſed praua deſideri­cum intentione peſſime voluntatis delinquimus. Ropterea īquit meſtū ē in dolore cor noſtrū ideo cōtene­brati ſunt oculi noſtri. Porro cor iudeoꝝ in vtraqꝫ captiu­tate varijs vexant̉ cruciatibꝰ quā meſtū fuerit nec eſt qui ſentiat. quē tenebrati oculi lacrimis doloribꝰ nemo qui a pprehendat. Eſt tamē eiu­latus omniū delinquentiū qui ſibi in putant peccaſſe in deum. ſed duplex meſticie ac doloris ſpecies eſtimatur De qua ſane eſaias. dolor meus ſu­dolorē in me cor meuꝫ merens. Hoc quippe dicto ſignificat dolori peccato rum dolorem compunctionis adium ctum. vt ſit dolor ſuꝑ dolorem. Eſt ig­tur malus dolor vt eſt illud. In dolo re paries filios. Eſt bonus vt eſt. Et dolor meus renouatus eſt nimirum penitendo. Qd̓ ergo poſt peccatum ſalubriter luget in meſticia cor humi liat vt medicinali dolore. dolor infir­