Seite
Liber Quintus vt veſtimentū vetereſcit. eius eſſentia ⁊ maieſtas. indeficiens ⁊ incōmutabi lis credatur. Conuertit autē ſe ꝓphe­ta totū ad eū cuncta deſpiciens laben­tia qui ſemper idem eſt vt ex hoc inter varia vite diſcrimina conſolationē ac cipiat. Unde queruloſis p̄cibus auxi lium implorat. Uare inquit imꝑ petuū obliuiſce­is noſtri. derelinquēs nos ī longitudinē die­Non ꝙ deꝰ theſauros memorie ami­ſerit aūt ſcientie ſed quia differt occul to quodā iudicio auxiliū preſtare ſta tim dū quaſi deſpicit obſecrantes. et corda nō conſolat̉ in anguſtia dep̄ſſo rum. Immo ad modicū cū deſerit vt ꝑ patientiā probet. ⁊ ꝑ victoriā remu­neret quos ꝓbauerit ex humana fra­gilitate mens quibuſqꝫ preſſa mole­ſtijs. deum exiſtimat obliuiſci. Nam obliuio fontē ceperit charitatis miſe rendi cito ſubtrahit facultatē obtun­dit. Aciem preſtandi gratie. nec ſinit auxiliū p̄ſtare mox in miſeria conſti­tutis. Qd̓ bn̄ ꝓph̓a cognoſcēs deflet. Quare inquit imperpe­tuū obliuiſceris noſtri. Qui ſi admodū quaſi oblitis gratiā p̄ſtare diſtuleris multis de p̄ſſi ruin­caſibus vicijs ſubiacebimꝰ. Idcirco ſemper exorandū eſt. ne derelinquas nos ī longitudinē dierū. vnde neceſſe eſt ſemper eius memores ſimus. vt ⁊ ipſe noſtri memor miſereat̉. Nec em̄ obliuiſcētes ſe recordabit̉ niſi ad hoc tantū vt ei per gratiā inſinuet requi­rendum qd̓ prius mens mala neſcia inquirere neſciebat Ergo dum ea que memorie inſeruerit dilabunt̉. niſi rui­ſus per occultaꝫ gratiam idem inſpi rauerit paſſione obliuionis ī animo obliterantur. Preſidet em̄ deus the ſauros memorie noſtre qui ſunt aby­ſus multa. ⁊ acculta quadā diſpenſa tione ſua que illic ſunt recondita qui dāmodo temperat medetur ⁊ diſpo nit. Unde dictū eſt reminiſcent̉ ⁊ cor uertentur ad dominuꝫ vniuerſi fines terre. Reminiſcentur quidē prius ne ⁊ ipſi mandatorum dei obliuiſcantur Deinde rurſus conuertuntur ad do­minū vt que memorie inſpirata ſum per occulte inſpirationis gratiam vo tis omnibꝰ compleant̉. Quid em̄ re­miniſcitur. niſi eius qd̓ memorie cō­miſſum fuit. aut quo obliuiſcitur. ni ſi qd̓ ſine dubio inſitum fuit animo Unde dominus. Populus meus in quit. oblitus eſt mei diebꝰ īnumerit Ac ꝓpterea totū rogat ꝓpheta ne no­ſtri obliuiſcatur dominꝰ. nō dico ac­modicū ne tēptemus ſed imperpetur ne abſorbeamꝰ. ac deinde reminiſcen tes rogat ne derelinquat nos paſſio nibus ſubiacere ſed confirmet vt con uertamur ad eū. quē toto corde di­gere iubemꝰ. Hinc ē qd̓ ſed Onuerte nos do mine ad te et con uertemur. innoua dies noſtros ſicut a p̓ncipio Nouit igitur ꝓpheta auerſiones no ſtras multas eſſe. Idcirco rogat poſt multa naufragia ⁊ tēpeſtates confra ctis viribꝰ conuerte nos domine ⁊c. uertemur. Quibꝰ profecto verbis pit tatis primū implorat gratiam. repre mittit arbitriū vt effectus capiat ſali tis. Ilioquin niſi ꝑ gratiaꝫ nullus e