Seite
LXXXIX Fo. Or̄o Ieremie qui conuertatur auerſus quia noſtꝝ eſt qd̓ cecidimus dei autem ꝙ reſur­gimus. vt ſit ẜm apoſtolū. Neqꝫ vo­lentis neqꝫ currentis ſed miſerantis dei. Et notandū qd̓ ad te inquit. vt in telligas quicquid eſt qd̓ alibi intendi mus qui aduerſio eſt. Neqꝫ em̄ ſuffi­cit vt conuertat nos deus. niſi nos ad eum per gratiā noſtra conuertamur voluntate. Eſt autē quoddā velamen infirmitatis ſenſibꝰ noſtris obiectū. qd̓ niſi fuerit in luminatione xp̄i ſub­motū cōuerti ad deum nulla ratione valemus. Unde ſit vt ⁊ libertas red­datur per gratiā. ⁊ gratia libertatꝭ co­operetur arbitrio bone volūtatis. E ideo exorandus eſt deus. vt nos ad ſe poſt aſiam noſtre auerſionis cōuerte re dignet̉. Quis em̄ ſeptus tenebris poteſt ſolis contueri claritatem. Aut quo in loco requiretur quē ſcimus in terris inueniri nō poſſe. Reſtat igitur qͣꝫuis tenebris obſeſſi ſimus. fulgen­tibus radijs per gratiā vt ſol iuſticie oriatur in nobis qui nullis obtinetur voluntatibꝰ per libertatis arbitrium ſed ex īfuſione ſanctiſpūs charitas ra diatur. Unde ꝓpheta cōuerſus. ⁊ nūc inquit ſequimur in toto corde ⁊ time­mus te. ⁊ querimus faciē tuam ne cō fundas nos. Qui ergo ex toto corde ſequit̉. ꝯuerſus poſt tergū dei ſui iure non retardat. Ac propterea ſequitur. Innoua dies noſtros ſi cut a principio. Ut ad brauium quādoqꝫ cōuerſus ſu perne vocationis ꝑtingat. quia cōuer ſio iniciū eſt reparationis antique vi­te. Porro innouatio dieꝝ. perceptio eſt eternitatis. De qua ſane dieꝝ eter­nitate. in perſona chriſti ꝓpheta canit Et egreſſus eius inquit ſicut a princi­pio dierum eternitatꝭ. Ad quod ſane principiuꝫ innouationis reuocamur cōuertimur. Cum autē peruentū fue­rit ad id innouabimur. Renouat̉ au­tem qd̓ inueteratū eſt ⁊ corrumpitur. quia dies noſtri in paradiſo quos ha buit primus homo immortales erāt in mandatis dei ſi ꝑmanſiſſet pͥuſqͣꝫ auerteremur ab eo. vnde quia ꝑ auer ſionem cecidimus in vetuſtatē. ⁊ ꝑdi­dimus dies eternitatis. Nouit ꝓphe ta per conuerſioneꝫ eos poſſe reſtau­rari. Idcirco etiam alibi orat. cōuente me domine ⁊ conuertar ad te. ſeu ce­tera que ſequuntur. Ed proiciens in­quit repuliſti noſ iratus es cōtra nos ve­hementer. Ob immanitatē ſcelerū iram deplo­rat pij iudicis quādo tēpore furoris vltio deſeuit peccaroꝝ. Quos iratus etiā expuliſſe plangitur. a ſe qui vbiqꝫ totus eſſe creditur. Nam repulſio­nis differentias duaſ eſſe intelligimꝰ Prima qua tradimꝰ tēptatori pecca tores. ſecunda qua ſuccubimꝰ tēpta­mentis. Unde cū ad tēptandū expo­nimus. vtiqꝫ ſine ira dei repellimur. Cum ꝟo vincimꝰ ne penitet repulſio ne repellimur. Qua ſane repulſione ſicut dauid ait. Quā p̄ſciuit ⁊ p̄deſti­nauit. nunqͣꝫ repellit deus plebē ſuaꝫ Interdū autē donec peniteat quādo ſic expellimus vt vincamus vehemē ter contra nos iratus eſſe oſtenditur. Ex quo dauid. Quis nouit inqͥt po­teſtatem ire tue ⁊ pre timore tuo iram tuam dinumerare: quoniā aliquādo vt pater. aliquādo vt dn̄s. aliquando ꝟo indignatur vt iudex. vt pater qui­