Capitulum XIIII tuiſſet. Nā idem deus homō eſt: qͥ mortē in ſua carne ſuſcepit. ⁊ idem d̓s hō ē. qui mortem ſua virtute de ſtruxit. Idem qͥppe filiꝰ dei eſt. qui diuinitate mori nō potuit. carne qͥppe mortuus eſt quā mortalem deus immortalis ſuſcepit. ⁊ ideꝫ criſtus dei filius. carne mortuus ſurrexit. qͥ immortali tatem ſue diuinitatis carne mortuus nō amiſit. Mors itaqꝫ non xp̄m ſꝫ in ſe mortem xp̄s occidit. Non ergo iam īops fidei noſtre ē aut egena defenſio. vt in ſui de fenſiōe externis innitat̉ teſtimonijs dūtaxat. Tu aūt ſi adhuc incredulus dubitas. audi immūdoꝝ demonioruꝫ ſpūs quibꝰ diuinita tis nomē attribuitis. audi inqͣꝫ ſub huiꝰ vocabuli īuo catiōe cōterritos xp̄m deū et dei filium nō negare. ac velut reos cū tormenta ſen tiunt queſtionū. nō qd̓ placeat dicere. ſꝫ qd̓ extorquēt̉ fateri. Igitur ſi fidei noſtre crudelitati derogatis. dijs ſaltem veſtris credite. aut ſi vlterius pudor non eſt: negent certe homīes quod demones ꝯfitent̉. Sed for te dicis mihi. quia vana de monū tormenta ꝓ ratione. ⁊ volubilem īmūdoꝝ ſpirituū ſententiā. ꝓ fidei noſtre ꝓponā exꝑimento. Ego plane nō vt xp̄s ſpirituū īmū doruꝫ teſtimonijs indigeat hec interſero. ſꝫ quia inuita demonioꝝ ꝯfeſſio. non leui eſtimatōe pēſanda eſt. quia niſi hi inuiſibilibꝰ cruciati bus aſtringerent̉. libere vti qꝫ ꝓ ſe facilius dicerent. qͣꝫ ſemꝑ ꝯtra ſe mentirentur. Sed te miror formā totiꝰ prudentie p̄ferentē. chriſtū deū eſſe non ſolū dubitare. ſed ⁊ mortis obprobrio ma ieſtatē ip̄ius derogādo obſcurare. cuꝫ tuip̄e ꝑnoſcas veſtroꝝ auctoꝝ volumina teſtari eius diuinitatem. et crucē quā irridetis ꝓferre. ex quibꝰ interim tibi duoꝝ profero exempla. Plato.n. quem doctiſſimū ac ſapien tiſſimū ꝑhibetis. cum de reuelāda chriſti maieſtate loqueretur. his verbis etiam ſignum illius intimauit. futurum aſtruens deum. cuius ſignū certum dandū eſt ⁊ p̄dicandum. Sibille
