¶ Ca. IIII fiet iſtud qm̄ virū nō cognoſco: et virginitatē firmiſſime deuoui. Et angelus. Fiet ꝑ operationē ſctīſpi ritus qͥ te ſingulari modo replebit ⁊ eiꝰ virtute ꝯcipiēs ſalua tua vir ginitate: ideo filius tuus vocabit̉ filius dei. Nihil em̄ eſt impoſſibile apud deū. Nā Eliſabeth cognata tua cū vetula eſſet ⁊ ſterilis: iā ſex ſunt menſes ꝙ filiū ꝯcepit. Intue re hic ⁊ meditare pro deo: quō trinitas eſt ibi expectās reſponſionē ⁊ ꝯſenſum ſue filie ſingularꝭ: amā ter ⁊ delectabiliter aſpiciēs verecū diā eius ⁊ mores ⁊ verba. Et etiaꝫ qualiter angelus diligēter ē ſapiē ter ad eā ordinauit verba ſua. ſtās inclinatus ⁊ reuerēs corā dn̄a ſua vultu ſereno: fideliter exequēs am baſſiatā ſuā: ⁊ attente ꝯſiderās ver bā dn̄e: vt poſſit ꝯgrue rn̄dere: ⁊ ſu per hoc opere mirifico ꝑficere dn̄i voluntatē. Et etiā qual̓r dn̄a ſtat timorata: ac humil̓r facie pudoro ſa preuēta ab angelo: deuote cogita. Et ꝙ ex verbis iſtis ex improuiſo nō extollit̉: nō ſe reputat: ⁊ cum audit magnalia d̓ ſe qualia nunqͣꝫ alicui dicta fuer̄t: totū diuine gr̄e aſcribebat. Tandē prudētiſſima ꝟ go verba angeli audiēs ꝯſenſit: ⁊ vt in reuelatiōibꝰ predictis habet̉ profunda deuotione genibꝰ flexis iunctis manibꝰ dixit. Ecce ancilla dn̄i fiat mihi ẜm verbū tuū. Tunc filius dei ſtatim totus ⁊ ſine mora intrauit in vteꝝ virginis: ⁊ ex ea carnē aſſumpſit: ⁊ totus remanſit in ſinu pr̄is. Poteſt tn̄ hic ymaginari pie qual̓r ip̄e filius tanqͣꝫ obe dientiā penalē ⁊ laborioſam legationē ſuſcipiēs: pr̄i ſe inclinauit et recōmendauit ⁊ in eodem inſtanti aīa creata ⁊ infuſa fuit ꝑfectus hō ẜm oīa corꝑis lineamēta: ſꝫ valde paruulus: ita ꝙ ī vtero poſtea creſcebat natural̓r vt alij: ſed nō fuit dilata aīe infuſio: vel mēbroꝝ diſtinctio vt in alijs. Erat etiā ꝑfectꝰ deus ſicut ꝑfectus hō: ita ſapiēs: ita potēs ſicut eſt mō. Gabriel aūt cū dn̄a ſua etiā genuflexit: ⁊ parū poſt cū ea ſurgēs: ſe tn̄ inclinas vſ qꝫ ad terrā: ⁊ valefaciēs ei: diſparuit ⁊ ad patriā rediēs hec narrauit. Et fuit ibi nouū feſtū ⁊ exultatio magna nimis. Dn̄a vero tota inflāmata amore dei: ⁊ magis ſolita ſuccenſa ſentiēs ſe concepiſſe: gr̄as egit deo de tanto bono flexis genibꝰ humiliter ⁊ deuote ſupplicans eidē: vt eā dignaret̉ inſtruere ita ꝙ in his que circa filiū ſuū occurrerēt faceret q̄ oportet ſine defe ctū. Cōſiderare debes qͣnta eſt ho dierna ſolēnitas: ⁊ iubilare in corde tuo: ⁊ gr̄as agere deo: et agerdie leticie: qꝛ hodie fecit dn̄s deus nuptias ī deſponſatiōe nature hu mane quā hodie ſibi inſeꝑabiliter vniuit. hodie ē ſolēnitas nuptiaꝝ filij dei ⁊ dies natalis ī vtero. Ho die ē ſolēnitas ſpūſſancti: cui attri buit̉ opus incarnatōis mirificū: ⁊ incipit benignitatē ſuā on̄dere hu mano generi. Hodie eſt ſolēnitas dn̄e noſtre btē virginis: q̄ a pr̄e in filiā: ⁊ a filio in matreꝫ: ⁊ a ſpūſctō in ſponſam recognita eſt ⁊ aſſum pta. Hodie inchoat̉ celeſtis curie reꝑatio. Hodie incipit redēptio et ſalus hūane nature: ⁊ recōciliatio ⁊ edificatio: hāc nouā obediētiā ſu ſcepit filiꝰ a pr̄e de nr̄a ſalute ꝑagē da. ⁊ exultauit vt gigas ad curren dā viā: ⁊ ſe recluſit ī vtero ꝟginali
