¶ Ca. VI Fo. V ⁊ factus vnus ex nobis: ⁊ frater nr̄ ⁊ pater ⁊ aduocatus cepit peregrinari nobiſcū. Hodie lux vera deſcē dit de celo: ⁊ panis vite decoqui ce pit in clibano virginalis vteri. Ho die verbū caro factū eſt: ⁊ completa ſunt deſideria ⁊ clamores qͥbus antiqui patres deſiderabant ⁊ in enarrabilit̉ dicebāt. Emitte agnū dn̄e ⁊cͣ. Rorate celi deſi. ⁊cͣ Utinā dirumperes celos ⁊c̄. Dn̄e inclina celos tuos ⁊ deſcende ⁊cͣ. Dn̄e oſtē de faciē tuā ⁊ ſalui erimus. Et ſimilia inueniunt̉ infinita. Et vltra nō iraſcet̉ deus: qꝛ plenitudo tꝑis hodie venit: ⁊ deus pater videt filium hoīem factū. ¶ Quō Dn̄a noſtra iuit ad Eliſabeth. Luce.i. ¶ Ca. V Oſt hoc recogitās domina verbū angeli de cōſobrina ſua Eliſabeth eam viſitare ꝓpoſuit: ad ꝯgratulandū ⁊ ſeruien dum eidē. Exiuit ergo vna cū ſpōſo ſuo ioſeph a nazareth domo ſua que diſtabat ab hieruſalē. xiiij. miliaria vel circiter. Non retardabat̉ aſperitate vel longitudine vie: ſed cū feſtinatione iuit: qꝫ nolebat diu ī publico videri vel inueniri. Et ſic nō erat ex cōceptū filij aggrauata vt alie matres. Non eī fuit dn̄s Ie ſus oneroſus matri. Conſpice ergo hic quō vadit cū ſponſo ſuo regina celi ⁊ terre: ⁊ nō equēs ſed pedes. Uadūt aūt cū ea paupertas: humilitas ⁊ verecūdia: oīmqꝫ virtutū honeſtas: ⁊ etiā dn̄s ſecum. Cum autē intrauit domū: ſalutauit eliſabeth dicens. Salue ſoror mea eliſabeth. Illa aūt exultans ⁊ tota exhilarata ⁊ accenſa ſpūſancto ſurgit ⁊ amplexat̉ eam reueren ter: ⁊ exclamans pre gaudio dixit. Benedicta tu inter mulieres ⁊ benedictus fructus ventris tui. Et vnde hoc mihi vt veniat mater domini mei ad me. Ecce em̄ ⁊cͣ. Quā do etiā virgo beata ſalutauit eliſa. beth: repletus eſt Iohānes in vtero de ſpūſancto: repleta eſt ⁊ mater Nec prius replet̉ mater qͣꝫ filius: ſed filius repletus: replet ⁊ matrē: nō quidē in aīa matris aliquid efficiendo: ſed per ſpm̄ſanctū aliqͥd in ea fieri cōmittēdo: eo ꝙ ſpūſſan cti affluentiori gratia refulgebat: ⁊ prior gratiā ſenſit: qꝛ ſicut illa mariā: ſic iſte aduentū dn̄i ſenſit: ideo exultauit ⁊ ꝓphetiſando locuta eſt. Uide qͣnta ſit virtus in verbis do mine: qꝛ ad eius pronūciationē cō fert̉ ſpūſſanctus. Sic em̄ abundā ter ipſerat plena: ꝙ eius meritis ipſe ſpūſſanctus alios ſcientia replebat. Reſpondit aūt dn̄a noſtra ad eliſabeth Magnificat aīa mea dn̄m ⁊cͣ. Totuibidē complens iocunditatis ⁊ laudis. Deinde ſe ad ſedendū dn̄a ponēs humilima in inferiori loco ſe poſuit ad pedes eli ſabeth. Sed illa in incōtinenti ſur gens ⁊ iſtud nō ferēs eam erexit: ⁊ pariter ſeder̄t. Querit aūt dn̄a de modo ſue ꝯceptōis: ⁊ eliſabeth ſue ⁊ hec ibi letanter narrant: ⁊ laudāt deū de vtraqꝫ ꝯceptiōe: ⁊ in gratia rūactione ꝯſiſtunt: ⁊ dies leticie agunt. Et ſtetit dn̄a quaſi menſibꝰ tribus: miniſtrās ⁊ ſeruiens ei ex oībus que poterat humiliter reue renter gratāter ⁊ deuote: quaſi oblita ſe eſſe matrē dei ⁊ totius mūdi reginā. O qualis domus: qualis camera: qualis lectus in quo pari
