¶ Ca. XV Fo. XIIII a duodecimo anno vſqꝫ ad triceſimū annū ſaluatoris: miror ꝙ ſic trāſilijt calamus ſcriptoꝝ. Hinc aūt forſitā ſuggerit̉ aīo lectoris: ne ſe nimis publicēt acta minoꝝ. Et Ber. ſuꝑ hoc ꝟbo. Cū eſſet Ieſus annoꝝ duodecī. Ubi inqͥt eras bone Ieſuꝑ illud triduū: qͥs tibi cibū miniſtrauit aūt potū? Certe vt per oīa te nr̄e ꝯformares pauꝑtati: et vt oēs miſerias ⁊ calamitates ſuſciperes: qͣſi vnus de turba pauperū ſtipendia per hoſtia mendicabas. Quis dabit mihi illaꝝ buccellaꝝ mēdicataꝝ participē fieri: vel ſaltē illius edulij diuinis reliquijs ſaginari. ¶ De meditatiōe quid fecit chriſtus a duodecimo anno vſqꝫ ad triceſimū vel princi piū trigeſimi anni ¶ Ca. XV Arſus dn̄s Ieſus a tēplo ⁊ hirl̓m cū parētibꝰ ſuis erat in ciuitate nazareth ſubditus illis: ⁊ habitauit ibidē. Ac inde vſqꝫ ad pͥncipiū triceſimi anni nō reperit̉ in ſcripturis: ꝙ in iſto toto tꝑe fecerit aliqͥd qd̓ videt̉ valde mi rabile. Quid gͦ meditaberis eū feciſſe: Stetit ne dn̄s Ieſus ocioſus tāto tꝑe: vt nil fecerit dignū recitatiōe ⁊ ſcriptura: Si feciſſet cur nō fuiſſet ſcriptū vt alia facta ſuat oīo videt̉ ſtupor: Sꝫ attende hoc bn̄: qꝛ patēter videbis: ꝙ nil faciendo fecit magnifica. Nilqꝫ d̓ eiꝰ factis a myſterio vacat: ſꝫ ſic̄ virtuoſe loquebat̉ ⁊ oꝑabat̉ ſic virtuoſe tacebat ⁊ reqͥeſcebat ⁊ ſe ſubtrahebat. Magiſter igit̉ ſūmus aliqn̄ doctu rus ꝟtutes ⁊ viā vite: cepit a iuuētute oꝑa facere virtuoſa: ſꝫ mō mi rabili ac magnifico: retroactiſqꝫ tē poribꝰ inaudito. ſꝫ reddēdo ſe aſpe ctui hoīm inutilē ⁊ abiectū ac inſipientē: vt deuote et ſine temeraria aſſertiōe cogitari p̄t. Et cū hac mo dificatiōe oīa tibi affirmo: q̄ ꝑ auctoritates ſacre ſcripture aūt ſcōꝝ doctoꝝ nō ꝓbant̉: vt in pͥncipio tibi dixi. Subſtrahebat gͦ ſe a ꝯſorcio ⁊ ꝯuerſatōe hoīm: ibat ad ſyna goga.i. ad eccleſiā: ſtabat ibi multū in or̄one in loco viliori ſe ponēs redibat domū: ſtabat cū matre: et aliqn̄ ſuū nutriciū iuuabat ꝑ tran ſitu: eūdo vel redeūdo inter hoīes ac ſi nō inueniret hoīes. Mirabā tur cuncti cernētes iuuenē tā ſpecioſuꝫ nil facere: qd̓ apparet laude dignū. Expectabat em̄ ꝙ magnifi ca faceret ⁊ probi viri oꝑa. Cum eī puer erat ꝓficiebat etate ⁊ ſapīa co rā deo ⁊ hoībꝰ. Sꝫ ecce creſces ⁊ ve niēs ad annū viceſimūquintū ⁊ vl tra nulla oꝑa faciebat pretendētia aliquā ſpeciē probitatis ⁊ virilitatis. Stupebant vehemēter ⁊ deridebant eum dicentes. Iſte eſt quidam inutilis. Iſte eſt idiota ⁊ homo de nihilo: ſtultus ⁊ inſipiens: nec litteras diſcit ⁊ intergentes in prouerbiū venit: ꝙ erat grandis ⁊ captiuus: ⁊ hunc viuēdi modū ſic cōiter tenebat ⁊ ꝯtinuabāt: qd̓ apd̓ oēs cōiter erat vilis ⁊ abiectꝰ reputabat̉: Qd̓ bn̄ ꝑ ꝓphetā fuerat ante dictū ī ꝑſona eiꝰ. Ego āt ſū vermis ⁊ nō hō: opprobriū hoīm ⁊ abiectio pleb̓ ⁊cͣ. Uides igit̉ qͥd faciebat nil faciēdo: reddebat ſe oībꝰ vilē ⁊ abiectū vt p̄dixi. Sꝫ an hͦ paꝝ videt̉: tꝑe qͥdē nō indigebat: ſꝫ ego certe ī oībꝰ operibꝰ noſtris nullū maius reputo: nec difficilius cognoſco.
