Seite
Ca. XX. Fo. XIX. Cum vocatus fueris ad nuptias: recumbe in nouiſſimo loco. Ipſe vero prius cepit facere qͣꝫ docere. Conſpice dn̄am obſequioſam a la tere ⁊ ſolicitā ad cuncta recte ⁊ or­dinate faciēda prebēdo ⁊ oſtenden do miniſtris qͥd ⁊ qualiter diſcum bentibꝰ apponēda deſerant. Cunqꝫ poſt finē ꝯuiuij redirēt ad eam mi­niſtri dicētes: Nō habemus plus de vino qd̓ apponamus eis. Ipſa rn̄dit. Ego prouidebo ꝙ habebitꝭ. Expectate parumper. Et exiens ad filiū qͥ humiliter: vt dixit: ſedebat ī fine menſe ꝓpe hoſtium camere: di xit ei. Fili mi vinū hic deficit ⁊ ſo­ror noſtra eſt pauper ⁊ neſcio qua liter habere poſſumus. Qui rn̄dit ei. Quid mihi ⁊ tibi mulier. Dura reſponſio: Sed ad naturā fuit ẜm Bernar. in iſto loco ſexto epipha­nie: vbi ſic dicit. Quid tibi ⁊ illi do mine? Nunqͥd quod filio ⁊ matri­Quid ad illa pertinet queris: cum ſis bn̄dictus fructus ventris eius īmaculati. Nōne ip̄a eſt que ſaluo pudore ꝯcepit: ⁊ ſine corruptiōe te peperit: in cuius vtero nouē men­ſibꝰ moratus es: cuius vberibꝰ vir gineis lactatus es: cum qͣ duode­cim annoꝝ factus in hirl̓m aſcen­diſti ⁊ eras ſubditus illi? Nunc er go dn̄e quid moleſtus es illi dicēs Quid mihi ⁊ tibi ⁊cͣ. Multū qui­dem per oēm modū. Sꝫ manifeſte iam video: ꝙ nō quaſi indignans: aut ꝯfundere volēs virginis ⁊ ma tris tenerā verecūdiā dicis. Quid mihi ⁊cͣ. cum veniētibꝰ ad te iuxta preceptū eius miniſtris: nil cuncta tus facias qd̓ ſuggeſcit. Ut qͥd er­go ſic reſpōderas prius. Utiqꝫ ꝓ­pter nos vt nos ꝯuerſi ad deū iam nō ſoliciti ſumus carnalitatibus: aut circa parētū neceſſitates. vt ne ceſſitudines illi nō impediunt ex­ercitiū ſpiritualē. qͣꝫdiū em̄ in mū­do ſumꝰ: ꝯſtat nos debitores eſſe parētibꝰ. At poſtqͣꝫ reliqͥmus noſ­metip̄os: multomagis ab eoꝝ ſo­licitudine liberi ſumus. Unde le­gimꝰ quendā fratrē in heremo cō­uerſantē: cum ad eū carnalis fra­ter auxilij gratia adueniſſet reſpō­diſſe vt audiret alteꝝ fratrē eoꝝ cū ſie vtiqꝫ iam obijſſet. Cunqꝫ alius qͥ venerat rn̄deret: qꝛ ille obijt. he­remita quoqꝫ ꝙ ſil̓r obijſſet rn̄dit. Optime ergo nos docuit dn̄s: ne ſoliciti ſumus ſuper ꝓpinquos car nis noſtre pluſqͣꝫ religio poſtulet: qn̄ ip̄e talia matri rn̄dit. Quid mi hi et tibi mulier. Sic in alio loco cū ſuggeret̉ ei ꝙ mater eius ⁊ fra­tres foris ſtarēt querētes ei loqui: rn̄dit. Que eſt mater mea: ⁊ qͥ ſunt fratres mei. Ubi mō ſunt quitaꝫ carnaliter ⁊ inaniter ſuꝑ carnalibꝰ ꝓpinquis ſuis ſoliciti ſunt: ac ſi ad huc viuerēt ⁊ ip̄i cū eis. Ducuſqꝫ Bern̄. De hac ergo rn̄ſione mater nō diffidens: ſꝫ de ſua benignitate preſumēs: redijt ad miniſtros di­cens: Ite ad filiū meū: ⁊ quecūqꝫ dixerit vobis facite. Qui eutes im pleuer̄t iuxta verbum dn̄i hydrias aqua. Quo facto dixit eis. Hauri te nūc ⁊ ferte architriclino. In hoc aūt nota duo. Primo diſcretionē dn̄i: qꝛ pͥmo miſit honorabili viro. Scd̓o qꝛ longius ſedebat ab eo: qꝛ dixit: ferte illi: quaſi ab eo remoto. Sꝫ cū ille ſederet in loco honora­biliori: colligere poſſumus: ꝙ dn̄s nolens ibi ſedere: elegit locū humi liorē. Ergo miniſtri deder̄t vinū illi