¶ Ca. XXI. ⁊ ab alijs diuulgātes miraculū ſciē tes quō factū fuerat. Et credider̄t ī eum diſcipuli eius. Finito ꝯuiuio dn̄s vocauit Iohannē ſeorſum dicens: Dimitte hanc vxorē tuā ⁊ ſequere me: qꝛ ad altiora te perducā. Qui ſecutus eſt. In hoc gͦ ꝙ inter fuit nuptijs dn̄s: dedit intelligi ꝙ longe dignius eſt ſpūale matrimo niū qͣꝫ carnale. Receſſit gͦ idē dn̄s Ieſus volēs ad ſalutē hoīm deinceps publice ⁊ palā intendere. Pri mus āt voluit reducere matrē. domū ſuā. Talē em̄ dominā taleꝫ ſocietatē licebat habere. Accepit gͦ eā ⁊ Iohannē ⁊ alios diſcipulos: ⁊ iuuerūt in capharnaū ꝓpe nazareth ⁊ poſt aliqͦs dies nazaretꝭ. Cōſpice ergo quō vadunt ꝑ viā mater et filius. Humil̓r ⁊ pedeſtre vadunt ſꝫ multū amāter: O qͣles duo ſtilli? Nunqͣꝫ tales in terra viſi ſt̓. Cōſpice etiā diſcipulos reuerēter ſeq̄n tes ⁊ auſcultātes verba dn̄i. Non em̄ erat ocioſus: ſꝫ ſemꝑ aliqͥd boni dicebat ⁊ faciebat. Non poterat in tali comitatū tediū comitantibus generari. ¶ De ſermone dn̄i in monte. Math. v. Lu. vi. Ca. XXI Onuocatis dn̄s Ieſus diſcipulis ſuis ſeorſum a tur bis aſcendit cū eis in montē thabor ꝓpe nazareth ad duo mi liaria: vt eos imbueret eloquijs ſu is. Decebat eī vt prius eos inſtrue ret ⁊ ſpecial̓r eos qͦs ſuꝑ alios inſtiturus erat magiſtros et duces. Tunc gͦ de multis inſtruxit: et ille ſermo pulcerrimꝰ fuit ⁊ copioſus: nec mirū quē os dn̄i cōpilauit. Do cuit āt eos d̓ btītudinibꝰ: de or̄one de ieiunijs ⁊ elemoſina: alijſqꝫ plu ribus ad virtutes ꝑtinētibꝰ: q̄ ipſe poteris reperire. Legas em̄ diligēter ⁊ ſepe ⁊ cōmenda memorie que ibi dicunt̉: qꝛ ſunt ſpūaliſſima: que nunc nō ꝓſequor: qꝛ nimis eſſet lōgū: nec expoſitiōes ſꝑ vident̉ in me ditatiōes cadere. Hoc gͦ hic tangere ſufficiat ꝙ dn̄s in huius ſermonis initio a pauꝑtate incepit: dans intelligere: ꝙ pauꝑtas eſt totiꝰ ſpi ritualis edificij fundamentū pͥma riū. Non eī p̄t expedite ſequi pauꝑ tatē ſpiritualē: qͥ oneratus ē tꝑalibus rebꝰ. Un̄ dic̄ Gregꝰ. Un̄ pau peres ⁊cͣ. Conſpice gͦ ⁊ ꝯſidera dn̄m Ieſum humil̓r ſedentē in terra ſuꝑ illo mote: ⁊ diſcipulos circa eum Quō ſtat inter eos ſic̄ vnus ex eis: ⁊ quō affectuoſe: benigne: pulcre: ⁊ efficaciter loquit̉ cū eis: ad actus p̄dictos virtutū eos inſtruēs. Re ſpice ⁊ diſcipl̓os quō reuerēter hu milit̓ ac tota mentis affectuoſitate aſpiciūt in eū: ⁊ auſcultāt illa ꝟba mirifica eadē memorie cōmendāt: ⁊ iocūditate magͣ fruūt̉ tā in ꝟb̓ qͣꝫ ī aſpectu. In hac ꝯſideratōe iocun deris tu: ⁊ aſpiciēdo ac ſi eū videret loq̄ntē ⁊ approximādo eis forte vo catus fueris: ⁊ oīm orādo ibidē: et vt dn̄s tibi dabit. Cōpleto aūt ſermone ꝯſpice ip̄m dn̄m Ieſum vna cū diſcipulis ip̄is deſcendentē de mōte: ⁊ cū eis familiarit̓ loquentē etiā eūdo ꝑ viā. Et quō ille ſimpliciū cecus gradati ſequit̉ nō curioſe ordinati: ſꝫ ſicut pulli poſt gallinā: ⁊ qͥlibꝫ vt meliꝰ audiat eidē ma gis approximat: ⁊ quō turbe illi afectuoſo currūt aīo ⁊ infirmos ſu os eidē ſanādos offerūt. Ip̄e vero ſanabit oēs. Hic pͥt interponi qͣli
