Seite
Ca. XXXVIII Fo. XXVI deſiderat ad fontes aquaꝝ: ita de­ſiderat anima mea ad te deus. Itē Tota die expandi manꝰ meas ad te. Dimitte illam quia clamat poſt nos. Reſpice de celo ⁊ vide deſola­tam. Fidelis eſt nūcius qui diſcur rit inter dilectum ⁊ dilectā. vota oſ ferens ⁊ referens dona: excitat illā: placat illum. Interdum etiā licet raro repreſentat eoſ pariter ſibi ſeu hunc rapiens: ſeu illū adducens ſi quidem domeſticus eſt ⁊ notus in pallatio: nec veretur repulſam: ſed quottidie videt faciē patris eius. Hucuſqꝫ Bernardus. Uides qͣꝫ fideliter angeli noſtri ſeruiunt no­bis. Ideo quottidie debemus eos reuerere: laudare: honorare: gra­tias agere ⁊ in eoꝝ preſentia qͥ ſem per nobis aſſunt: nil illicitū vel tur pe cogitare: dicere vel operari de­bemus. Unde Bernardus ſuper illud. Angelis ſuis deus manda­uit de te: vt cuſtodiant te in om̄ibꝰ vijs tuis. Quantū tibi debet hoc verbū conferre reuerentiā deuotio nem ⁊ fiduciā. Primū pro preſen­tia. Secūdū pro beniuolētia. Ter­tium pro cuſtodia. Cautē igit̉ am­bula vbi aſſunt angeli in om̄ibus vijs ſicut mandatū eſt eis. Tu er­go non audeas eos preſente quod me vidente non auderes. Nos au tem non debemus eſſe ingrati illis qui deo cum tanta charitate obe­diunt: ⁊ nobis in tanta neceſſitate ſubueniunt. Simus ergo deuoti. Quomodo aliqui ex ver­bis domini ſcandaliſati ſūt Matthei. xv. Marci. vij. Io­hānis. vi. a. XXXVIII On mireris ſi ex verb̓ ⁊ fa­ctis noſtris aliqͣndo ſcan­dala oriant̉: quantūcunqꝫ bene fideliter fiant cū ip̄i domīo: qui errare nō poterat: pluries con tigerit idem. Dum em̄ quadā vice phariſei interrogarēt dominū: qua re diſcipuli non lauabant manus quādo manducabant. Dn̄s dure reſpōdit eis: increpando eos ꝙ ex­teriorē mundiciā nō interiorē que­rebāt: de quo illi ſcandaliſati ſunt: ſed dn̄s nō curauit. Alia vice dum dn̄s ſpiritualia in ſynagoga doce­ret: aliqͥ ex diſcipulis eiꝰ tanqͣꝫ car­nales nō intellexerūt ⁊ receſſerunt nec d̓ hoc etiā curauit: ſꝫ ad duode cim diſcipulos ait. Nūquid ⁊ vos vultis abire? Cui Petrus pro ſe ⁊ alijs reſpōdit. Dn̄e ad quē ibimus verba vite eterne habes. Conſide­ra em̄ in predictis ⁊ alijs ſimilibꝰ: quomō publice loquebat̉: ⁊ doce­bat veritatē: de ſcandalo prauorū nō curans. Nota hic etiam plura. Primo ꝙ propter alterius ſcanda lum nō debemus recedere a verita te iuſticie. Secūdo quia de interio ri mundicia magis qͣꝫ de exteriori honeſtate curare debemꝰ. Quod dn̄s alibi dicit apertiꝰ. ſcilicet Lu­ce vndecimo. Tertio quia ſpiritua liter viuere debemus: ita ꝙ verba dn̄i nō videant̉ nobis extranea: ſi­cut illis diſcipulis qui receſſerunt: ſed potius cognoſcamꝰ ip̄a eſſe vi­te eterne: vt ſimul cū duodecim di­ſcipulis ip̄m imitemur ꝑfecte. De retributiōe relinquen tiū om̄ia chriſti ſequentiū. Matthei. xix. Marci.x. Lu­ce. xviij. Ca. XXXIX