¶ Ca. XLIIII nō ꝯſentientes voluntati diuine ⁊ ſue ſaluti: qꝛ ẜm Augꝰ. Qui creauit te ſine te nō iuſtificabit te ſine te Scd̓m: qꝛ multū cauere debemꝰ: ne relabamur ī pctm̄ qꝛ ſi ſanati re cidiuamꝰ: digne nr̄i criminis magnitudo acriꝰ puniet̉. Sicut huic dn̄s dixit. Uade ⁊ iā amplius noli peccare: ne deterius tibi aliqͥd ꝯtin gat: Tertiū eſt qꝛ maligni de oībꝰ ꝑ dunt: ſicut boni de oībus lucrant̉ Nam cū hic liberatꝰ portaret grabatū ſuum: ⁊ diceret̉ ei a iudeis ꝙ non licebat die ſabbati: ip̄e rn̄dit. Qui me ſanuꝫ fecit ille mihi dixit. Tolle grabatū tuū ⁊ ambula. Illi āt dixer̄t. Quis eſt ille qͥ dixit tibi: tolle grabatū tuū ⁊cͣ. Non em̄ dice bant. Quis eſt ille qͥ te ſanū fecit. Et ſic accipiebāt qd̓ poſſent reprehendere: nō qd̓ poterant laudare. Si curiales ⁊ carnales homīes in malā iudicāt partē: frequenter que vident: ⁊ quaſi de oībus perdunt. Spiritual̓r āt viuuentes oīa refer̄t in laudē dei: ſiue ſit ꝓſperiras: ſiue ſit aduerſitas: ⁊ nō dubitāt qͥn oīa recte fiant dn̄o cuncta recte operā te vl̓ iuſte permittēte: ⁊ oīa in bonā partē interpretant̉. iuxta doctrinā beati Ber. Laue aliene ꝯuerſatōis eſſe aut curioſus explorator: aut te merarius iudex: etiā ſi perperā qͥd actum deprehēderis. Nec ſic iudices proximū: ſꝫ magis excuſa. Excu ſa intentionē ſi opus nō potes: puta ignorantiā: puta ſurreptionē: pu ta caſum: ꝙ ſi oēm diſſimulationē certitudo rei recuſat: ſuade nihilominꝰ tibi ⁊ dicito apud temetip̄m vehemens nimis fuit tentatio: qͥd feciſſꝫ d̓ me ſi ī me accepiſſet ptātē: Hucuſqꝫ Ber. Quō aūt de oībus lucrant̉ ſpirituales: etiā de ſuis et alienis pctīs ⁊ de rebus nociuis: ⁊ de dyaboli oꝑibus oſtendit Bern̄. Dyabolus eiuſqꝫ ſatellites: cū ma ligna ſit ſemꝑ eoꝝ intentio: nocere quidē ſemꝑ cupiūt: ſꝫ bonis emulatoribꝰ quibꝰ d̓r. Et qͥs eſt qͥ vobinoceat ſi boni emulatores fueritis abſit vt poſſint. Magis etiā volētes cooꝑat̉ in bonū bonis. Duc uſqꝫ Ber. Lauāt em̄ manus ſuas in ſanguine pctōris. Si gͦ ſpiritua lis ⁊ oīa tibi in bonū cedent. Et va let hmōi ꝯſideratio ad tolerātiā tri bulationū ⁊ tentationū: ⁊ ad animi quietē. Nam per hmōi ꝯtinuū exercitiū poſſet qͥs venire ad tantā aīe tranquilitate: ꝙ vix vl̓ raro de aliqua re turbaret̉. Unde etiā ſcriptū eſt. Non ꝯtriſtabit iuſtū quicquid ei acciderit. ¶ Quomodo diſcipuli dn̄i vellebant ſpicas propter famē et fricabāt manibꝰ. Luce vi. Math̓. xiij ¶ Ca. XLIIII Iſcipuli dn̄i Ieſu quadam die ſabbati vellehāt ſpicas eſuriētes: nō hn̄tes vn̄ ꝓcurarēt qd̓ manducarent. Ibant per agros ⁊ vellentes ſpicas fricabāt manibꝰ ⁊ comedebāt. Reprehēdebant̉ aūt a phariſeis dicētibꝰ: nō li cet hoc facere die ſabbati. Dn̄s aūt defendebat eos ⁊ multa talia facie bat in die ſabbati dn̄s: vt ſupra dixi: vt de habenti manū aridā ſanato. Intuere igit̉ diſcipulos ⁊ cōpatere eis in tanta neceſſitate ꝯſtitutos: qͣꝫuis gaudentes hoc ip̄i facerent ob paupertatis amorē quem ante oēs virtutes et beatitudines cōmendauerat eis magiſter eoꝝ et
