Seite
Ca. LXIIII Fo. XXXVIII qͣꝫ benigne ſuſcipit īfelices ample­xus ⁊ oſcula proditoria: quē paulo ante ſūmo cibauerat cibo eius la­uerat pedes: ⁊ quō ſe patit̉ capi: li­gari: percuti: ⁊ furibūde duci: ac ſi eſſet malefactor ⁊ impotens ad ſe defendendū: quō etiā cōpatit̉ diſci­pulis fugiētibꝰ ⁊ errantibꝰ: ⁊ dolo­res eoꝝ cernere potes: qͣꝫ inuiti et dolētes ⁊ ſuſpiria dantes: vt orpha ni ⁊ timore preteriti recedebant. Et magis augebat̉ eoꝝ dolor qn̄ vide bāt magiſtrū ⁊ dn̄m ſuū ſic viliter trahi per canes illos: ⁊ quaſi agnū māſuetū ſine reſiſtentia ſequi. Aſpi ce qualiter manibꝰ poſt tergū liga­tis exclamidatus tunica ſuccinctꝰ nō curioſe: capite diſcooꝑtus: cur­uus ex vatigatiōe ⁊ vehemēti acce leratiōe incedēs. Cum āt pn̄tat̉ pͥn cipibꝰ ⁊ ſenioribꝰ ꝯgregatis: illi qͣſi leo capta preda exultant examinat falſos teſtes ꝓcurāt: ꝯdemnāt: ⁊ ex puūt in eius faciē ſanctiſſimā: ocu los velant: collaphiſant: ⁊ alapis cedunt dicētes. Prophetiſa nobiſ chriſte qͥs eſt qͥ te percuſſit. Et mul tis obprobrijs vexāt in oībꝰ patiē­ter ſe habentē. Tandē illi maiores receſſer̄t mittentes eū in quendam carcerē de ſubtus ſolariā: qͥ adhuc videri poteſt: vel eius veſtigiū: ⁊ li­gauerunt eū ad quandā columnā lapideā: cuius pars ibi poſtea mu rata fuit ⁊ adhuc apparet vt habeo a fratre meo qui vidit: dimiſerūtqꝫ eū ⁊ cum eo quoſdā armatos acu­tioris cuſtodie qui eū per totā no­ctē vexauerūt: deriſiōibꝰ vacantes: Cogita qualiter illi audaces ⁊ peſſi mi ꝯuiciātes ei dicebāt. Credebas tu eſſe melior ⁊ ſapientior principi­bus ⁊ ſapientibꝰ noſtris: que ſtul­ticia erat tua? Non debebas ꝯtra eos os aperire. Quō fuiſti ita au­ſus? Nunc apparet ſapientia tua. Tuſtas mō ſicut cōuenit paribus tuis. Dignus em̄ es morte ⁊ tu ha bebis eā. Et ſic per totā noctē mo­do vnus mō alius inſultat verbis ⁊ factis ꝯtra eū quanta poſſunt di cunt ⁊ faciūt iſti peſſimi ꝯtra dn̄m. Intuere dn̄m verecundū ⁊ patien ter tacentē ad om̄ia tanqͣꝫ in culpa deprehēſum: vultū in terra depreſ­ſo ⁊ compatere ei. O dn̄e ad quoꝝ manus veniſti? Quanta eſt patiē­tia tua. Uere iſta eſt hora et pote­ſtas tenebraꝝ. Et ſic ſtetit rectꝰ ad columnā ligatus vſqꝫ mane. Inte rim aūt Iohānes vadit ad dn̄am ⁊ ſocias intra domū Magdalene in qua cenā fecerāt: ⁊ narrat om̄ia que de dn̄o Ieſu ⁊ diſcipulis ꝯtin­gerant. Tunc indicibilis planctus ⁊ clamor factus eſt. Cogita in quā­to dolore ſūt poſite de dilectiſſimo dn̄o ſuo: qꝛ bene vident et credunt ip̄m mortuū. Tandē dn̄a ſe dedit ī partē: ⁊ ad orationē ſe ꝯuertit di­cens. Pater reuerendiſſime: pater pijſſime: pater miſericordiſſime re­cōmendo vobis vnigenitū veſtruꝫ dilectiſſimū. Nō ſitis ei crudelis: qͥ cunctis eſt benignus. Pater eter­ne ne moriat̉ filius meus: nihil em̄ malefecit. Sed pater iuſte ſi redē­ptionē vultis humani generis: ob ſecro per aliū modū faciatis. Om nia em̄ poſſibilia ſunt vobis. Ro­go vos pater ſanctiſſime ſi vobis placet: non moriatur filius meus. Liberate eum de manu peccato­rum: et reddite ipſum mihi. Ipſe per obedientiā et reuerentiā veſtrā nō ſe iuuat: derelinquit ſeipſum: et a 2