Ca. LXVIII āt bora dixit Ioh̓es Dn̄a ꝯdeſcēda mus cū Ioſeph ⁊ Nichodemo ⁊ ꝑ mittamus aptari tractari ⁊ ſepeliri corpus dn̄i noſtri: qꝛ ꝓpt̓ nimiā moraꝫ pati poſſent a iudeis calūniā ⁊ iniuriā. Ad hanc vocem dn̄a tanqͣꝫ grata ⁊ deſerta cogitās ꝙ ip̄i Ioh̓i cōmiſſa eſt noluit amplius ꝯtendere: ⁊ ſignans ⁊ benedicēs eū permiſit aptari ⁊ tractari vt volue runt. Tunc Ioſeph ⁊ Nichodemꝰ ⁊ alij ceper̄t inuoluere corpꝰ ⁊ apta re cū linteamine: ſicut moris eſt iu deis. Dn̄a vero ſꝑ tenebat in gremio caput eius: qd̓ ante ſibi ſerua uerat aptandū: ⁊ Magdalena pedes. Cuꝫ aūt vener̄t ad crura dixit Magdalena. Rogo vos vt ꝑmittatis me aptare pedes apud quos ſum miſcd̓iaꝫ ꝯſecuta. Quibꝰ permittētibꝰ illa eos tenebat ⁊ videba tur deficere pre dolore: ⁊ quos lachrymis cōpunctiōis irrigauerat: nunc multomagis lachrymis doloris ⁊ paſſiōis lauit. Aſpiciebat pe des ſic ꝑforatos vulneratos cruētatos ⁊ ſanguinolentos ⁊ amariſſime flebat. Nā vt veritas de ip̄a ꝑ hibuit. Dilexit multū iō fleuit mul tū: maxīe in hoc vltīo obſequio ma giſtri ſui ſic afflicti: ſic flagellati: ſic vulnerati: ſic mortui: ⁊ ſic ad nihilū redacti. Uix ſibi vita ſtare poterat libenter expiraſſe ad pedes dn̄i ſui: nō videbat remediū doloris ſui nec ꝯſeruauerat ei in talibꝰ obſeqͥNouū ⁊ vltimū obſequiū eſt qd̓ ei nunc preſtat. Et in hoc amaricatur aīa ſua: qꝛ nō poteſt illud facere vt vellet. Uellet eī totū corpus aptare lauare ⁊ vnguere: ſed nō eſt tꝑs nec locus. Nō poteſt plus: nec poterat illud: facit qd̓ poteſt: lachrymis pedes lauat ⁊ deuote abſtergit: amplexat̉: oſculatur: inuoluit: aptat fideliter vt melius pōt. Sic igit̉ aptato reliquo corꝑe reſpiciūt ad dn̄aꝫ vt ip̄a cōpleat: ⁊ oēs plan ctū reincipiunt. Tunc ip̄a vidēs ꝙ amplius nō poterat differre: ponit vultū ſuū ſuper faciē filij dices. Fi mi dilectiſſime in gremio mortuū teneo: duꝝ eſt diuortiū mortis. Io cunda ⁊ delectabilis fuit inter nos ꝯuerſatio tua: ſine querela ⁊ offen ſa inter nos fuimꝰ: ⁊ tu vt innocēs occiſus es. Fili mi fideliter tibi ſer uiui ⁊ tu mihi: ſꝫ in hac pugna tua doloroſa: nec tibi pr̄ auxiliari voluit: nec ego potui. Un̄ teip̄m dere liquiſti pro amore humant generꝭ: qḋ redimere voluiſti. Dura ⁊ peno ſa ⁊ cara nimis fuit iſta redēptio: d̓ qua tn̄ gaudeo pro ſalute hoīm: ſꝫ in tuis doloribꝰ ⁊ in morte tua affligor valde. Scio ꝙ tu nō peccaſti ⁊ tn̄ culpa occiſus es morte valde turpiſſima ⁊ amara. Modo gͦ fili diſiuncta eſt noſtra ſocietas: ⁊ me a te nunc ſeparari oportet. Sepeliā gͦ te meſtiſſima mater tua: ſꝫ p̄ſtea quo ibo ⁊ vbi morabor fili miQuō ſine te viuere potero: tecū libēter ego ſepelirer: vt vbi eſſes ego eſſem tecū: ſꝫ qꝛ nō poſſum corpore tn̄ ſepeliarmente. Aīam meā ſepeliā in tumulo cū corꝑe tuo: eā tibi cōmitto: eā tibi cōmedo. O fili mi qͣꝫ amara eſt ſeparatio iſta. Et inte rim multomagis rigauit faciē filij qͣꝫ Magdalena pedes. Abſtergit at ⁊ deoſculat̉ eū ⁊ oculos eius ⁊ in quodā ſudario caput eius inuoluit ⁊ dilgēter aptauit. Tandē iteꝝ benedixit ⁊ ſignauit eū. Tunc oēs adorātes flexis genibꝰ ⁊ pedes a
