Ca. LXIX Fo. XLV deoſculātes accipiunt ⁊ portāt ad monumentū. Dn̄a tenebat caput. Magdalena pedes: reliqͥ autē ſta bāt ī medio. erat āt ibi ꝓpe locū cru cifixiōis ſepulcꝝ vbi eū ſepelierunt genibꝰ flexis cū magnis fletibꝰ ⁊ ge mitibꝰ ⁊ ſuſpirijs. q̄ facto mr̄ ip̄m iteꝝ bn̄dixit ⁊ amplexabat̉ ſtās ſuꝑ eū: ſꝫ leuātes eā poſuer̄t magnū la pidē ad hoſtiū monumēti. Ioſeph āt volēs redire ad ciuitatē: dixit domine. Dn̄a mea rogo vos ꝓpt̓ deū ⁊ amorē filij vr̄i dn̄i nr̄i vt diuerta tis ī domū meā ſcio ꝙ domū ꝓpriā nō habetꝭ: vtamini mea vt vr̄a: oīa mea vr̄a ſt̓. Sil̓r ⁊ Nichodemꝰ dicebat. O qͣlis cōpaſſio. Regīa mū di nō hꝫ vbi caput ſuū reclinet: per hos dies lugubres viduitatis ſue ſub alieno tecto eā reducere oportet. Uere dies viduitatꝭ ſunt iſti: qꝛ dn̄s Ieſus erat filiꝰ eius: ⁊ ſpōſus ⁊ pr̄ ⁊ frater: ⁊ oē bonū: ⁊ oīa ſil̓ eo mortuo ꝑdidit. Uere vidua ē ⁊ derelicta. ⁊ qͦ diuertat nō hꝫ. Ip̄a aūt ſe inclinās humil̓r ⁊ gr̄as agēs reſpōdit ſe eſſe cōmiſſā Ioh̓i. Quibꝰ ille ioh̓es adhuc eū rogātibꝰ dixit: ꝙ volebat eā ducere ī montē ſyō in domū vbi magr̄ cenauit heri cū diſcipul̓ ſuis: ⁊ ibi cū ea ſtare volebat Illi āt ſe inclinātes dn̄e ⁊ adorātes ſepuloꝝ receſſer̄t. Et iſti vt dic̄ euāgeliū remanſer̄t iuxta ſepuloꝝ. Ap ꝓpinqͣnte āt nocte dixit ioh̓es dn̄e. Nō eſſet honeſtū hic morari vel de nocte redire ī ciuitatē: iō ſi vob̓ pla cet recedamꝰ. Tūc ſurgit dn̄a ⁊ ge nuflectēs ad ſepuloꝝ amplexatur ⁊ bn̄dixit ſepuloꝝ dicēs. Fili minon poſſum ampliꝰ ſtare tecū ego recō mēdo te pr̄i tuo. Et eleuatꝭ ocul̓ in celū cū lachrymis ⁊ affectu magno ait. Pater eterne cōmēdo vob̓ filiū meū ⁊ aīaꝫ meā quā dimitto cū eo ⁊ ceper̄t recedere. Cum āt fuer̄t ad crucē ibi flexit genū ⁊ adorauit dicēs. Hic reqͥeuit filius meꝰ ⁊ hic ē ſanguis p̄cioſus eiꝰ. Sil̓r ⁊ oēs fe cerūt. Cogitare potes ꝙ ip̄a prius crucē adorauit: ſic̄ ip̄a pͥus natū filiū adorauit. Exiū recedūt verſus ciuitatē: ⁊ ꝑ viā vertebat ſe retro re ſpiciēs. Cum āt fuer̄t in loco vltra quē ſepuleꝝ ⁊ cruce amplius vide re nō potuiſſent vertit ſe flexit genu ⁊ adorauit. Sil̓r ⁊ oēs fecer̄t cū la chrymis. Appropinqͣntes āt ad ciuitatē ſorores dn̄e velauer̄t eā tanqͣꝫ viduā cooperiētes qͣſi totū vultū eiꝰ ⁊ p̄cedebant: dn̄a qͦꝫ inter iohannē ⁊ magdalenā ſeq̄bat̉ ſic velata. Tunc magdalena ī ingreſſu ciuitatis volēs ſumere viā q̄ ducit ad domū ſuā ⁊ illuc eos ducere: p̄uidit ſibi ante ⁊ dixit. Dn̄a p̄cor voa more mgr̄i mei eamus ad domū noſtrā ⁊ ibi melius ſtabimꝰ. Scitꝭ ꝙ ip̄e libēter veniebat ad eā. Ipſa vr̄a ⁊ oīa mea vr̄a ſt̓: rogo vt venia tis: ⁊ hic plangere reinceper̄t. Dūa āt tacēte ⁊ annuēte verſus iohannē adhuc illa rogat iohannē. Qui rn̄dit. Decētius eſt vt eamꝰ ad mō tē ſyō: maxīe qꝛ ſic rn̄dimꝰ amicis nr̄is: ſꝫ tu potius venies cū ea. Dixit Magdalena: beneſcis ꝙ veniā cū ea quocūqꝫ ierit ⁊ nunqͣꝫ dimittā eā. Intrātibꝰ aūt illis in ciuitatē ꝯcurr̄t vndiqꝫ virgines ⁊ matrone bone cū perpēdere potuer̄t: ⁊ aſſociāt eā vndiqꝫ ſit planctus magnꝰ Sꝫ ⁊ boni hoīes ꝑ qͦs tranſibat cō patiebāt̉ ⁊ mouebant̉ ad fletū dicē tes. Ecce magna iniuſticia facta eſt hodie ꝑ pͥncipes nr̄os ꝯͣ filiū huiꝰ
