Seite
Ontinētiā ꝟo ſi diligis ſuꝑflua circūcide. ⁊ deſi deria tua ī animū cōſtringe. Cōſidera tecū qͣꝫtū natura poſcet. ⁊ nō qͣꝫtum cupiditas expetat. Iſtud eſt capl̓m terciū ⁊ pͥncipale huius tractatus in quo Seneca poſtqͣꝫ determinauit de duabus ꝟtutibus cardinalibus.ſ. prudētia ⁊ magnanimitate. hic cōſequēter determinat de tꝑantia pͥuſqͣꝫ de iu ſticia. qꝛ iuſticia eſt ꝟtus ſcd̓m quā qͥs bene ſe hꝫ ad alias.ſ. ad iuſtas cōuerſationes cū eis habēdo. Tꝑantia aūt eſt ꝟtus ſcd̓m quā qͥs ſe hꝫ ad ſeip̄m qͥ etiā cōtinētia dicit̉. Intꝑantia(vt Tulio in tuſculanis q̄ſtionibus li. primo placuit) eſt oīm ꝑturbationū fons q̄ eſta recta rōne defectio. Ipſa nāqꝫ corpus exterminat. vicia congregat. hoīm intellectus deprauat. ſenſum hebetat. ⁊ ignominia ſtulticie deturbat hoīem. Sed tꝑantia. vt Tulius. j. retho. refert. eſt rōnis in libidine ⁊ in alios nō rectos impetus aīe moderata ⁊ firma dn̄atio. Ideo de ſiderare debemus tꝑantiā ⁊ amare. eo ꝙ ſine ea recte viuere nō poſ ſumus. ꝓpterea dicit Seneca in lr̄a. Tu debes amare continātiā. Nota duplex eſt deſideriū. quoddā eſt qd̓ ab appetitu intellectiuo orit̉ quotiēs virtutes ⁊ eternā beatitudinē deſideramus. ⁊ illud nō eſt freno conſtringēdū. Aliud eſt qd̓ ab appetitu ſenſitiuo ortū ha bet. quo videlicet mundanas voluptates ⁊ venereas delectationes deſideramus. ⁊ illud eſt conſtringēdū freno temperātie. Si continēs fueris eo vſqꝫ ꝑuenias vt teipſo cōtētus ſis nē qui ſibi ipſi ſatis eſt cū diuicijs natus eſt. Impone cō cupiſcentie tue frenū. Oīa blandimēta que occulta volu­ptare animū trahūt reijce. Ede citra ſaturitatē. cum ſo brietate bibe. vita ebrietatem. Hic Seneca ponit quatuor officia ad bonitatē temperatū ſpectātia Quorū primū eſt ꝙ homo cōtinēs nō debet multū deſiderare. ſed cōtentari in his q̄ natura ſibi tribuit ⁊ que a natura inſunt. qꝛ natura modico cōtēta eſt. Un̄ Catho. Cōmoda nature tibi nullo tꝑe deſūt. Si fueris contētus eo ꝙ tꝑa p̄bent. Qd̓ etiā intelligit̉ hic cū dicit̉. Si cōtinēs fueris. Nā ille qͥ ſibi ipſi contētus ⁊ ſatis eſt. cū diuicijs natus eſt. Ex illo alicit̉ ꝙ ille diues eſt qͥ contētat̉ in his que habet. Unde Eneas in epl̓is. Non em̄ ille pauper eſt qͥ parū habet ſed qui plus cupit. Secūdū ſi tu vis vocari tꝑatus. tunc refrenare debes tua deſideria ⁊ amouere voluptates corꝑales. que vim rōnis ip̄ius intellectus abſoluūt. Unde Uirgilius. Trahit ſua quēqꝫ voluptas Ex ipſis em̄ nihil boni orit̉. qꝛ hoīes a ſapiētia retrahūt Iuxta illud