¶ Conſiderationes. IIII. de pace At vero nonne irridetur deuſ quoniā ſimi le eſt pacem non velle ⁊ illam vel inutiliter ⁊ deſidioſe velle vel impoſſibiliter vellehoc eſt medijs ad eam impoſſibilibus con tēdere vt ſi queratur vnio aliqualiter qua liter haberi non valet neqꝫ via debellationis neqꝫ via rōnis ſeu reductōnis/ neqꝫ via anathematizationis ſeu ſeꝑatiōis neqꝫ via ꝯdeſcēſionis aūt ſil̓r. Cūqꝫ itaqꝫ pa ſtor teneat̉ nō minꝰ reuocare oues qͣs iudi cat errātes qͣꝫ ẜuare nō errāteſ nōne dꝫ vt fi at vnū ouile modū poſſibilē ⁊ veriſimileꝫ hͦ agēdi velle ꝓſeqͥ ēt cū dimiſſiōe gregꝭ ꝓprij ⁊ obediētis ſi ꝑ hͦ ẜuat̉ ⁊ vuit̉ grex vter qꝫ. Nec eſt hͦ deẜere gregē more mercenarij ⁊ fugere ſꝫ ſaluare ⁊ vt vere ſic dicamꝰ/ fugiēdo manere. Sꝫ hec ceſſio dic̄ aliqͥs fieret ꝑnitioſū poſterꝭ exēplū fatemur id poſſe ꝯtingere. Nā qͥbꝰ rebꝰ nō ꝯtingit abuti? attn̄ ꝓ incerto maloꝝ euētu nō eēt tā certū ⁊ optandum preſentis pacis bonum repu diandum/ vel negandum. C Quarta conſidera. Antū eſt pacꝭ ſalutifere bonuꝫ/ vt ꝓ eiꝰ adeptōe neqꝫ mūdanꝰ honor neqꝫ ſtatꝰ neqꝫ gradꝰ/ neqꝫ ꝓpria vtilitas debeāt aliquē deterrere ⁊ nihil ꝓrſ niſi pctm̄ ꝯtra legē dei eternā. Hec ꝯſideratio poſita ē ꝯtra illos qͥ dicūt. Obẜuetur honor ꝑtis nr̄e. hēamꝰ victoriā ꝯfuſioneꝫ euitem. Ecce qͣlia ſuſtinuit opprobria ſūmꝰ pōtifex xp̄s vt faceret vtra vnū recōcilians ī ſuo ſanguīe ea q̄ in celo ſūt ⁊ in terrafactus opprobriū hoīm ⁊ abiectio pleb̓ et nō dicēs ẜuet̉ honor meꝰ. Sufficiebat ei teſtimoniū bonū ꝯſcīe ad deū. Igit̉ vt pax hēat̉ nulla plane via repudiāda ē q̄ p̄t abſ qꝫ pctō deduci ⁊ qͣꝫto breuiꝰ tāto ſalubrius Quāto inſuꝑ patētiꝰ/ tanto acceptiꝰ apud oēs qm̄ res tāgit oēs ⁊ ꝟitas lucerni amat Quo circa vie ꝑ dn̄m nr̄m oblate ꝓferā hͦ ſine adulatiōis oleo qͦ nō indiget ⁊ ſalua pace oīm) qꝛ nunqͣꝫ mihi viſe ſūt iuri d̓ino palā ꝯtrare/ nūqͣꝫ viſe ſūt ſil̓r penitꝰ repro bāde. niſi forte ſtruat̉ calūnia ex iuramēto ſuo. ⁊ ex totiꝰ obedīe ſue ꝯſenſu iudicio et req̄ſtis alioꝝ tendētibꝰ. ¶ Propterea rurſus nō īprobabile videt̉ attētis circūſtantijs offerētibꝰ ſe ī pn̄ti ſciſmate/ ſi ꝑs iuſta poſſit a iuris ſui ꝓſecutiōe deſiſtere vt ad ī iuſtā ius ſuū trāſferret ⁊ fieret iuſta ſeu per nouā electōꝫ ītruſi ſeu ꝑ aliā viā ī iur̄ ſcpͥto nō hītā/ dūmō ius d̓inū vtrobiqꝫ īuiolatuꝫ maneret ⁊ hec via ꝓpt̓ timorē īhonoratōis mūdane nō eēt penitꝰ abhorrēda. Naꝫ qͥcqͥda maliuol̓ interp̄tibꝰ diceret̉. deſuꝑ reſiderꝫ īſpector cordiū deꝰ/ ⁊ iudex. ꝟitas ⁊ ca ritas abūde remunerās. Nonne laudata. nōne victrix effecta ē mr̄ illa ꝟa īfantꝭ apd̓ ſalomonē q̄ filiū maluit integꝝ abijcere. illoqꝫ carere qͣꝫ diuiſus in ſuā cederet portionē. Deniqꝫ in laude. Q. fabij maximi p̄clariſſimā dixit Ennius ꝙ non ponebat rumores ante ſalutē. Nōne ſanctiꝰ ē vltro dare gr̄e. dare caritati frat̓ne. ⁊ paci honorē ſūū caducū/ īmo vitā ꝓpriā cū merito/ qͣꝫ ſine laude ⁊ pace mox naturalis neceſſitas vtrūqꝫ diripiat. Concedat̉ gͦ libent̓ gr̄e id qd̓ velit nolit obtinēs ꝓtinꝰ relinq̄t̉ nature. ¶ Ampliꝰ nō videt̉ īprobabile/ qͥn ex pediat in caſu eccīam ad tꝑs ſūmo paſtore carere vt interī ꝑ tractatū vel alit̓ adeptio pacis celerior hēret̉. Ꝙ ſi canones oppoſi tū ſanxerūt/ lex d̓ina nō diſſonat. Nā ex dicto p̄t abſqꝫ papa mortali ſtare ſalꝰ. Qd̓ ſi timet̉ infamatio ꝑtis illiꝰ vl̓ illiꝰ. Iā rn̄ſuꝫ poſuimꝰ ¶ Cōſeq̄nt deducimꝰ ꝙ ꝓpt̓ tīorē ſuccūbēdi aūt inhonoratiōes hūane/ q̄ vtiqꝫ vitioſa nō ſūt ꝯciliū generale vl̓is ec cleſie nō videt̉ repudiādū. ſꝫ piū ē credereꝙ in tractatione pn̄tis materie nō erraret. Audiamꝰ rōem ꝯſtat itaqꝫ ꝙ in materijs fidei terminādis error nō cadit in generali ꝯcilio. Rōem dāt doctores ex ſpēali aſſiſtē tia ſpūſſcī. ⁊ xp̄i regētꝭ eccīam nec ꝑmittentis errare in his ad q̄ hūana īueſtigatio ꝑ uenire nō pōt. Secꝰ in his q̄ vel facti ſunt vel hūana ratione terminari poſſunt. Nūc autem ſciſma preſens qͣꝫqͣꝫ in his que facti ſunt plurimum hereat/ eius nihilominus terminatio tam perplexa cernit̉ tamqꝫ difficilis vt ſupra hominum vires ingenia īuentiones ⁊ conſilia/ videatur. Ubi vero deeſt humanum/ poteſt ⁊ debet abſqꝫ teme ritate diuinū auxilium etiam miraculoſuꝫ expectari. Ita enim de ſortibus mittendis in caſu determinat auguſtinꝰ dum ſeuientibꝰ tirānis inquirit̉ quis de multes p̄latis pro gregis ſalute remanebit qui recedent. Nonne igitur abſqꝫ periculo cauſa illa cōmitti deo ⁊ vniuerſali concilio poſſet abſqꝫ formidine qͣꝫ maior pars vinceret ſi eſſet in iuſtior ⁊ maxime in perniciem eccleſie qd̓ addo quoniam in caſu cōmunis error face ret ius preſertim error facti/ vel ex facto