Liber Primus Ni ſe flagicijs conſcelerent paribus. Quid ꝙ te patriam pulchram violare vocatur Extera gens; hoſtis te lacerando rapit. Nulla fides pietasqꝫ manet confunditur omne Fasqꝫ nefas/ regnat horrida teſiphone. Extremos nonne fuerat iocundius indos/ Aut glaciale ſolum me penetraſſe prius. Aduena tu felix alia te parte receptans/ Namqꝫ patent oculis non mala tanta tuis. Uerum monachus hic degit/ ſua clauſtra ſubiboAc de fratre ſuo fecero verba ſibi. ¶ Proſa prima libri primi Nonicus St ne volucer quē video: Et certe is eſt. Dic precoro volūcer vnde venis; que noua fers? qualis ad me te modo ſors attulit: ¶ Uo lucer. ¶ Scito monice. quoniā in cōſtātienſi cōcilio generali. cum germano tuo conuerſatus vſqꝫ ad finalem ſummi pōtificis egreſſum: tandē diuerticula q̄rens exiui cum eodem. qui iuxta cognomē ſuum peregrinus effici maluit in terra aliena/ qͣꝫ ad ſuos huc regredi. ¶ Monicus ¶ Satis eſt d̓ volucer. ſi certum me facere potuerꝭ. quid agit dilectus anime mee quid amor cordis mei. Nonne dolet velut exulem ſe fieri in ignota ⁊ longinqua regiōe/ vbi līguā qua nō nouerat audit? Nonne ſubtriſtis eſt/ ſe poni ſub modio vel in obſcuris ſicut mortuos ſeculi. qui lucere ſuper candelabrum fuerat inſtitutus? ¶ Uolucer ¶ Nihil prorſus o monice/ tempoꝝ tempeſtate penſata/ proqꝫ diuturna animi preparatōne qua ſibi p̄uiderat om̄ia que occurriſſent equanimi ter toleranda Gaudet potius in domino magnificans eum. ⁊ exultat ſpiritus eius in deo ſalutari ſuo. deputans ſe adiutum meritis ⁊ precibus aliorum. Itaqꝫ de ſe ſecurus. ⁊ in ſe domino miſerate trāquillus. deflet miſeriam patrie proprie. indigniſſimāqꝫ ſortem. Cuius tamē calamitatis media pars nō eſt ſibi nūciata. quā oculis proprijs horrens intueor. Quine tiam ſuꝑ conculcatiōe veritatis ⁊ iuſticie plorans ingemiſcit. Miſerabilem deniqꝫ ciuitatis celeberrime deſolatiōem tan qͣꝫ hieremias ruinas hieruſalem lamētatur. ¶ Monicus ¶ Qua ratiōe fieri poteſt o volucer. ꝙ exul a patria/ a parentibꝰ a propinquis a notis ⁊ amicis nō anguſtietur in corde/ nō in animo ꝯturbetur? ¶ Uolucer ¶ Monice: nihil difficile eſt volenti. Meminiſti puto vt aduena no ſter ſemper in medijs etiam turbis ⁊ vrbi bus/ ſolitudinem ſibi queſiuit ⁊ dilexit. Solitudinem loquor que eſt a curis forinſecis/ ⁊ hominū calumnijs vacatio. ꝓbans illud ſapiētis. qui minoratur actu percipiet ſapientiam. ¶ Monicus ¶ Scio volucer ⁊ expertus teſtor. ¶ Volu cer. ¶ Ecce autē nunc elongauit fugiens ⁊ manſit in ſolitudine/ expectans eū qui ſaluū ſe fecit a puſillanimitate ſpiritus et tempeſtate. quoniā vidit iniquitatē ⁊ cōtradictōeꝫ in ciuitate. Euolauit ſicut paſſer; erepta de laqueo venantium. Undiqꝫ nimirū ſibi parabātur inſidiarum tendicule. Enatauit vt potuit/ a naufragio reipublice. p̄ſtolans ſi forte poſtmodum ſit ſpes. Nihil tandem ſe videns aduerſus currētem furoris impetum nitendo proficere/ deſilijt aliorſum a curru publici regiminis/ cedens raptui preualentis nequicie ⁊ malicie/ quam ad preſens nō vincit ſapientia. ¶ Monicus. ¶ Uincet tādem aliquādo. crede mihi; volucer. Magna quippe ⁊ fortis eſt veritas ⁊ ſuper om̄ia vincit ac preualet. ¶ Uolucer. ¶ Ueritas o monice quando vincet nēſcio. hoc vnum ꝓprijs oculis inſpicio iuxta vocem yſaie/ ꝙ conuerſum eſt retrorſum iudicium/ ⁊ iuſticia lōge ſtetit/ quia corruit in platea veritas/ et equitas non potuit ingredi. quoniā facta eſt veritas aa 4
