De conſolatione theologie neceſſitate ꝯſiſtit ſicut ī ſua neceſſitate vult ſe deꝰ. Qualis itaqꝫ reputāda eēt diuīa ꝑ­fectio/ ſi ex ꝓductōe creaturarū depēderet? quas ī ſui ꝯparatōe ꝯſtat eſſe qͣſi nihilū et inane. Ita vt mirādū potius videat̉ īmen ſam ꝑfectōeꝫ fuiſſe dignatā res tāte imꝑfe­ctionis/ cuiuſdaꝫ vilitatis ꝓducere ac re­gere. qͣs ſi repēte deſtrueret vel in vnū con­funderet. quis ei dicere poſſet. cur ita facis Quintiā theologia volēs ampliꝰ capti uare oēm intellectū in obſequiū fidei ꝓpo­ſuit in memoriā diuinoꝝ mirabiliū/ eſcaꝫ quā dedit dn̄s timētibꝰ ſe in euchariſtie ſa cramēto/ vbi relucet incōprehēſibiliter ſuꝑ oēm ſenſuꝫ. ſuꝑ oēm nature coīs ordi­/ deus pōt/ ſcit vult qͦtidie mirabiliter oꝑari. Ad ꝯſolationē igit̉ aduene nr̄i recogitatis alioꝝ calamitatibꝰ anguſtijs theologia ſumit initiū a prima ſup̄ma que deꝰ eſt. In cuiꝰ ditione cūcta ſunt poſi ta. eſt ſue poſſit reſiſtere voluntati. Dehinc ad inferiores effectus ſe deflectit. Ph̓ia vero ꝯuerſuꝫ vt ſepius ꝓceſſuꝫ reti­net ab inferioribꝰ et cognitis/ ad ſuꝑiores et latētes cauſas ductu rōnis ſe ſubleuās. Occurrit aūt primitꝰ in ꝓceſſu mirabi­litas rerū infra labētiū. variabilitas ſortis hūane/ nunqͣꝫ in eodē ſtatu ꝑmanet. De niqꝫ ꝯfuſio quedā imꝑfectio eoꝝ oīm mūdus inferior oſtētat vt ſūt diuitie. opes dignitates. regna. gloria. voluptates fre­quētius in ꝯtraria dilabūt̉. Sed inchoat protinꝰ ab alto ꝑegrinus nr̄ fide fultus Et qm̄ ſicut ſolēt maiores motꝰ impedire mi­nores ita grauioris mali recogitatio ſuffe­rentiā leuioris facit eqͣnimiorē. Uult ecce ſup̄mus iudex deus ꝓut edocet theologia ab initio mūdi vſqꝫ hodie ī ſecula/ ſup­plicijs infernalibꝰ āgeli multi hoīes cru­cient̉. vult alios in purgatorij locis penis tradi. ꝯqueri audes neqꝫ debes/ vult aūt viatores hoīes tribulatōnibꝰ multis exer­ceri. Tu qͥs es qui querulando ꝯtradicas Quid magnū ſi corruūt pereūt qn̄qꝫ ꝑi­tura. ſi moriunt̉ aliqn̄ morituri? Hoc vero magnuꝫ eſt elaborare fine ꝯcludat̉ vita­ſemꝑ victura/ vel ī ſocietate beatoꝝ vel in dānatoꝝ calamitate. Monicus Se tio volucer ī alienoꝝ ſicut ī ꝓprioꝝ ma loꝝ meditatōe ꝯtentꝰ eſt aduena nr̄ in­fima ſectari ſcādit ꝓtinꝰ ad ſup̄ma velut in arcē ſupra quā eſt altera. videat aūt ne cadat. Eſt enī vt aiūt lapſus iſte ſapiētū prouidētia dei arbitrij libertate. Uide­at inſuꝑ ne fragilibꝰ caligātibꝰ oculis incircūſcriptibile lumē nitit̉ attingere/ de­mergat̉ ī tenebras dēſiores exēplo nictico racis/ qd̓ inducit Areſto. ad nitidiſſimam ſolis lucē. Uolucer Tutat̉ monice fides illuminās tenebras ſuas/ aciē men tis inualidā ſua luce colluſtrat/ vt in ex­cellenti lumīe figi poſſit eiqꝫ ſit delectabi­le. iocundū. ſalubre/ videre lumē diuinū qd̓ abſqꝫ ea odioſuꝫ foret noxium triſte. Proinde accepiſti qͥd de cogitatōne ne aliene ſed ꝓprie dānationis agit. Ue rūtn̄ ad intelligētiā huiꝰ rei ne vel incredi­bilis vel ſcādaloſa ſit ad cognoſcēdū. Pre terea qͣliter in qͥbꝰ hūana volūtas diuine debeat ꝯformari/ rememorāda ē diſtinctō de triplici volūtate/ ꝓut ad oēm appetituꝫ nomē volūtatis ſe ꝓtendit. Eſt in ſupre mo ꝓprie dicta volūtas rōnalis inſita por­tioni ſue ſuꝑiori/ ad leges ꝯuertitur eter­nas. vel ad vnicā potiꝰ eternitatis legē ſua fecūditate ſeu virtuoſitate multiplicē. Eſt enī iuxta ſapientē dei ſpūs vnicus multi plex. Hec volūtas ita ſemꝑ ꝯformis te­netur diuine volūtati cognite/ vt aduerſuſ beneplacitū ſuū nunqͣꝫ remurmuret quaſi vel iniuſta ſit/ vel irrōnabilis aut incōpo­ſita/ crudelis inuida. Hec volūtas ī bea­tis ſpiritibꝰ ita diuīe ꝯiūcta eſt immobili­ter vt ſicut ip̄i deo vnꝰ ſunt ſpūs. ita ſit vnū velle vnū nolle qd̓ amicoꝝ eſſe ꝓpri um etiam ph̓ia tradit. Hinc pſal̓. Abſor pti ſunt iuncti petre iudices eoꝝ. Que pe­tra xp̄s eſt deꝰ. qꝛ xp̄s deꝰ cui ſancti iudi­ces ſeculi ita iūcti ſunt vt abſorpti videan­tur in deo vnū facti in ꝯmunione volun tatū eo. Porro volūtas ī viatoribꝰ bo nis diuīe volūtati cognite. licet mobiliter. ꝯformis ē/ orās ex inſtituto xp̄i. Fiat volū tas tua ſicut ī celo ī terra. qd̓ in or̄one ſua ſeruauit dicēs in agonia poſitꝰ. Abba pr̄. oīa poſſibilia ſūt. trāſfer hūc calicē a me. ſꝫ qd̓ ego volo ſꝫ qd̓ tu. Cōſiſtit in hac formitate applicatōe volūtatꝭ ad primā et inobliqͣbilē regulā diuine volūtatis re­ctitudo cordis nr̄i/ quā ꝯſequit̉ exultatio­leticia/ pax/ iocūditas/ ac vniuerſalit̓ bo qd̓ vidēs in ſpū ꝓph̓a clamauit. Quaꝫ bonꝰ iſrael deꝰ his recto ſūt corde? Quo ꝯtra peſſimꝰ iudicat̉ deus ab habētibꝰ cor diſtortū/ qͣlit̓ ē ī hoībꝰ malis hic ī via. flexi­biliter tn̄. in dānatis vero obduratione