¶ De conſolatione theologie Seruire debens magnifice fuit. ¶ Talem flagellis expetijt ſathan Tentare duris/ non aliter valet Uti/ malignis viribus vſpiam Ni det ſupremus fas dominus ſibi Laxis habenis hinc furioſior Tradit ruine/ protinus omnia Septena proles dum bibit ac edit Tres ⁊ ſorores/ obruit hos domus. Conuulſa venti turbine funditus. Iob vero viua rupe manentior Ferri recocti robore duriorSpes cuius alte fixa petre fuitSupplex deo mox lumina dirigit Grates rependens religioſius Si que dediſti vis pereant/ ait Fiat voluntas iure deus tua. ¶ Hinc edocemur cuncta per aſpera Ad quem miſellos currere cōuenitQuis deprecandus; nam deus vnicus Sontes repurgat trux tribulatio Ac innocentes roborat ⁊ probat. Cuiuſqꝫ dicat mens bene ſubdita Que ꝯmodaſti ſi repetis paterGratus libenter reſtituo/ cape. Uis per latrones/ enſe/ vel ignibus Auferre. linquo. gratius accipis Sic forte qͣꝫ ſi pauperibꝰ darem Si te vocantem non ſatis audioCompelle. veſtes dilacerans trahe Demū ꝓut vis/ dūmodo ſim tuus ¶ Eplicit tertius. Incipit liber quar tus. Proſa prima. ¶ Monicus Reteritis diebꝰ locutus es o volucer; quēadmoduꝫ ꝑegri nus noſter ſuā in theologia querit ꝯſolationē in omnibꝰ que circūſtant eū tribulationibꝰ. nūc per tuā fidem edicito. nūquid nō penitet eū plurimoꝝ que vel in francia vl̓ in generali cōcilio geſſiſſe meminit/ modo circa ceſſionē ⁊ eiectionē ꝯtendētiū de papatu. ſcribēdo de poteſtate cōcilij/ mō circa cauſas fidei eam p̄ſertim que deteſtatur homicidia ſine legitima auctoritate perpe trata/ cū ſequelis ſuis. que cauſa totiꝰ pene turbationis inclitū francie regnū diſcerpē tis/ vt aiunt/ ſeminariū fuit. qͣꝫuis aliā dēt alij cupidinē effrenē dominādi vel vindictam expetēdi. Nūquid nō aliquibꝰ ſalteꝫ ſcrupulis ſua ꝯſciētia remordet̉. ¶ Uolucer ¶ Quis gloriabit̉ o monice mūdū cor ſe habere/ quis dixerit innocēs ⁊ mūdꝰ ſuꝫ Quis nō cōſtitutꝰ ſub iudicijs dei terribilis in ꝯſilijs ſuꝑ filios hoīm/ nō trepidaue rit? Hinc afflictus Iob. Uerebar oīa oꝑa mea/ ait deo/ ſciēs ꝙ nō ꝑceres delinquēti Et iterū. ſi voluerit mecū ꝯtēdere nō pote ro reſpōdere vnū ꝓ mille. Cui cōformis ē or̄o ꝓphetica. Nō intres in iudiciū cū ſeruo tuo dn̄e. qꝛ nō iuſtificabit̉ in conſpectu tuo omnis viuēs. Et rurſus. Si iniquita tes obſeruaueris dn̄e. dn̄e quis ſuſtinebit. Porro qͥd Iſayas ſe cū ceteris inuoluens ſibiqꝫ vileſcēs. humili cōfeſſione ꝓtulerit. legimꝰ oēs iuſticie nr̄e tāqͣꝫ pānꝰ mēſtruate. Quis igit̉ iuſticias ſuas velut gloriabū dus oſtētauerit deo/ plusqͣꝫ pannū ꝯfuſio nis ſue mulier viro. Quē deniqꝫ nō exterruerit apl̓i verbū dicētis. Nihil mihi ꝯſci us ſum. ſed nō in hoc iuſtificatꝰ ſum. Cām reddidiſſe videt̉ ſapiēs. Timide ſunt inqͥt ⁊ incerte oēs ꝓuidētie nr̄e. Et alibi. Prauū cor hominis ⁊ inſcrutabile/ qͥs cognoſcet illud. ¶ Monicus ¶ Quid igit̉ agit ꝓ ſerenatōe ꝯſcientie ſue vt deo ſit in pace locus ſuus. ip̄eqꝫ dormiat in id ip̄m Uo lucer ¶ Doctrinā conſulit quā theologica tradit ſchola. iudicat aliter agendū eſſe de ſcrupulis inqͥetis orientibꝰ ex his q̄ p̄terita ſunt. Aliter ſuꝑ his q̄ agl̓bilia futura reſpiciūt. fatet̉ ex p̄teritis ꝓfecto ſe timere/ ne qꝫ timorē hūc abijcit. Auget potiꝰ corā iudice deo/ ita tn̄ ne deſperet ſuꝑ mīa eiꝰ/ ſed in ſolidiorem ſpem aſſurgat. formidat ne forte poſuerit ſibi laqueos inimicꝰ latētes ⁊ abditos in via hac veritatis q̄ ābulabat Neqꝫ enī dubiꝰ ſed certiſſimꝰ eſt idip̄m qd̓ ꝓſecutꝰ eſt/ veritatē eſſe catholicā. Cuiꝰ op poſitos errores impios atqꝫ peſtiferos extermīari q̄rebat/ ordine iudiciario. Ita eī ſe iudicat obligatū firmit̓ credere/ ⁊ nullatenꝰ dubitare/ de noticia ac intellectu diuinoꝝ p̄ceptoꝝ. Alioqͥn ſe fidelē quo pacto reputaret. cū ſcriptū ſit. Dubiꝰ in fide infidelis eſt? qd̓ vtiqꝫ veritatē hꝫ dū qͥs illa du bitat que ꝑ eruditōeꝫ ſacre ſcripture certa tenet̉ ⁊ explicita fide tenere. Neqꝫ enī gene ralis ſufficeret crudelitas ī multis/ niſi ꝑti cularis affuerit. plꝰ aut minꝰ iuxta ꝑſonaꝝ ⁊ eruditionū qͣlitatē. Ueruꝫ ſi iuxta hͦ iter veritatis poſuerit ſcandalū angelus ſatha ne/ qui ſe tranſfigurat in angelū lucis nō ita eſt vſquequaqͣꝫ certus/ neqꝫ ſcit ſi ſcuto
