Transkription / 3 [251

¶ Rectitudine cordis 6 9 dicium rationis. ¶ Conſideratio. XI. Mplius addamuſ. Quia natura v delectatur in medijs ⁊ triſtatur in Textremis. colligitur ratio ſpeculati ua canticorum ⁊ pſalmorum/ qui quando qꝫ collaudant rectos corde ⁊ ad leticiam et collaudationem prouocant/ vtibi; Letamini in domino ⁊ exultate iuſti. Et gloriamini omnes recti corde. Et iterum. Lux orta eſt iuſto ⁊ rectis corde leticia. Cōiugū tur autem iuſticie ⁊ rectitudo cordis ratione predicta Quoniam iuſticia medium tē net ⁊ conſiſtit in quadaꝫ rectitudine ſcd̓m quam debet rectificari cor atqꝫ dirigi ¶ Conſidera. XII Ttendendum eſt nihilominus ꝙ rectitudo voluntatis humane proſtatu vie non ſtat in indiuiſibili/ ſi cut rectitudo volūtatis dei. Et ſic ſtoici po nere voluerunt dicentes equalia eſſe peccata/ quoniam eque deuiat vnum a rectitudi ne ſicut alterum. Exemplum de linea paꝝ torta vel obliqua. Stat igitur ex moderatione iuſtitie per diuinam miſericordiam que ſuperexaltat iudicium/ ꝙ rectitudo voluntatis humane latitudiuem aliquam cōpatiatur infra quam voluntas ſtans/ dicet̉ ſemper recta/ qͣꝫuis ad centrum indiuiſibi le iuxta modum loquēdi predictorum/ nō pertingat. Conſideratio. XIII Urſus infra latitudinem hanc ꝑmiſerunt aliqua peccata venialiaedicentes ea non eſſe contra rectitudinem diuinorum preceptorum/ que ſunt d̓i iuſticie ſeu iudicia participata/ ſicut nec eſſe dicuntur contra caritatem. Quia non extinguunt eam. Sunt tamen peccata ve nialia quedam obliquitates/ a medijs per que facilius ⁊ rectius tenditur ad finem. Non autem tollunt rectitudineꝫ finis. Et ſi non perimunt illam/ prepediunt tamen plurimuꝫ. ſuper qua re loquitur tractatus alter de vita fpirituali docens qͣꝫtuꝫ ⁊ quouſqꝫ vota ⁊ precepta ordinum ſeu religionum obligent ⁊ ſe extendant. Conſidera. XIIII. Eſcendamus cōſequenter ad particulares caſus aliquos qͦuoniam ſermones ꝑticulares in moralibꝰ/ dicente areſtolile ⁊ teſte experientia/ magiſ ꝓſunt aūt erudiunt/ quēadmodum videre eſt in p̄ceptis medicine neqꝫ tamē oꝑtet tē ptare de ſingulis ꝑticularibꝰ. quoniā infinita ſunt ⁊ iō nec diſferere neceſſe. Sed in primis ſicut directio cordis tendit ⁊ termi natur in deū ſic ⁊ ab eodē habet ortum ⁊c̄. Uide cōſequentia in tratatu de oratione ⁊ eius valore parte tertia. Conſidera. XV. Enuit nos ecce plus ſperato verbū de directiōe cordis in orōne cū anneris. Ad quoꝝ elucidationem ampliorē ꝓficit tractatꝰ de meditatiōe cordis ⁊ alius de ip̄ius ſtabilitione. veniamꝰ ꝯſeq̄nter ad alias ꝑticulares actiones. Et in pͥmis videamꝰ qͣlis eē debeat cordis directio in adoratione imaginū/ qm̄ abuſus videt̉ eē multꝰ apd̓ laicos ⁊ ſeculares/ īmo ⁊ nōnūqͣꝫ apud litteratos ⁊ religioſos/ qui vnā imaginē citiꝰ adorāt qͣꝫ aliā. Et hͦ ſolū qꝛ vel venuſtior/ aut pulcrior/ aut ornatior Unde loquūt̉ ad illā velut ſi intelligat. Di rectio finalis ꝯſulēda ⁊ ſepiꝰ inculcāda atqꝫ p̄dicāda talibꝰ in his ⁊ in pluribꝰ alijs/ ē ꝙ hēant intentionē generalē faciēdi in huiuſmodi adoratōibꝰ/ illud qd̓ intēdit facere eccl̓ia/ quodqꝫ p̄lati doctores ⁊ ſancti patres hmōi inſtituentes ⁊ tolerātes facere in tenderunt/ nec figant directionem ſui cordis vel intentionem ad aliquod particula re quin ſemper habeāt cordis promptitudinem ad faciendum ea in his ſolum que eccleſia ⁊ ſuperiores noſtri ac priores fieri tradiderunt atqꝫ docuerunt. ConſiXVI Ranſeamus quoqꝫ ſtatim vltra ad alios cultus ſanctorum/ qui pluri mum ſuꝑſtitiones habere vident̉/ ita ꝙ nouena fiant ⁊ nō ſeptimana/ vel qͥn tana. Quod offeratur tale munus/ vel tale Sic gallus pro pueris/ gallina pro puelliſ beato Chriſtofero vel Iohanni baptiſte quod ad ſanctum Hupertum pro morſu canis rabidi fiant innuentur particulares obſeruantie/ que nullam videntur habere rationem inſtitutionis. Et ita talis ritus tranſit in ſuperſtitionem que nihil aliud ē ſſ 4