Seite
De directione ſeu ſeu reuerſio qui vel que fit tāqͣꝫ reflectatur radius rectus vel perpendicularis in ſeip­ſo de deorſum in ſurſuꝫ/ vnde prouenit for tificatio mirabilis in natura/ quod in ſpe­culis probatur per exemplum. Tonſideratio. VI. Anc igitur nature directioneꝫ ⁊ re­uerſionem ad ſuum principium ſi inobliquabiliter/ haberet huma­na voluntas pro ſtatu preſenti. eam quip­pe in gloria habebit ſed in inferno ab hac rectitudine tota deficiet. Nunc autem duꝫ in via ſumus dirigitur aliquando/ ſed fre­quentius detorquetur per peccatuꝫ ab hac directione redditurqꝫ tortuoſa. ita vt non ſit cum deo ſuo rectum vel directum cor eiꝰ Sicut in pluribꝰ ſacre ſcripture locis ver­ba huiuſmodi ſonant. Conſi dera. VII. Uerunt qui dicerent hanc rectitu­dinem cordis ad deum eſſe/ vt vel­let homo quicquid vellet deus/ ⁊ n̄ aliud vel aliter. Alijs viſum eſt ꝙ volūtas dei non obligat voluntatē creatā ad imita­tionē ſui ⁊ conformitatem/ ⁊ ꝑconſequens nec ad ſuā rectitudinē/ niſi primo ſit cogni ta dei volūtas ip̄a Et deniqꝫ ꝙ ad eius īmi tatiō obliget̉ ſub p̄cepto affirmatiuo vl̓ ne gatō. Quod aliqui ſic explicāt vt cor homi nis teneatur velle illud quod ſcit quod deꝰ vult ip̄m velle ⁊ hoc non ſolū ꝯſultiue vel permiſſiue ſed preceptiue vt dictū eſt. Re­ducitur ergo ẜm iſtos tota cordis rectitu­do ad rectitudinem impletionis diuinorū preceptoruꝫ/ que ſunt iudicia ſeu dictami­na diuine iuſticie. Conſideratio VIII Uerunt quoqꝫ quibus hoc nō ſa­tis dictum ample videbat̉. Diſtin xerunt igitur triplicem in homine voluntateꝫ accepto large vocabulo/ ẜm tri plicem in homine cognitionem. Eſt enim volūtas ſeu appetitꝰ ſenſualis/ qͥ poteſt ali qualiter ideo dici volūtas qua aptus natꝰ eſt obedire ratiōi/ iuxta areſtotilis verbum conformiter ad illud dictuꝫ de cayn. Sub ter te erit appetitus tuus ⁊ tu dominaberꝭ illius. Non ſic auteꝫ eſt in appetitu ſenſua li brutorum/ que non habent rationem di rectricem ſibi adiunctam/ ꝓpterea paſſiōes ſenſitiue non eis imputātur nec dicuntur turpes. Ut ſuperbia in equo. ferocitas in leone. timiditas in lepore/ aſtutia in vulpe ⁊ ſic de alijs ſimilibus. Eſt ⁊ alia volūtas vel eadem ſed aliter conſiderata que conſe quitur cognitionē rationis inferioris quā appellant ſancti velut mulierem reſpectu portionis ſuꝑioris quā virū dicūt. Hec re ſpicit leges temporales ⁊ cōcluſiones que colliguntur ex ſenſibus. Sed portio rōis que ſuperior dicitur conformatur ad leges eternas. ẜm has dicitur proprie voluntas rationis. Conſideratio. IX. Icunt conſequenter p̄dicti ꝙ volū tas cōſequens iudicium rationis ſuperioris ⁊ directionem eius de­bet ſemper ita eſſe conformis diuine volū­tati ꝙ nunqͣꝫ in aliqͦ ſibi remurmuret. nec de damnatione hominum/ nec de ꝑmiſſio ne peccatorum/ nec de gratie ſubtractione Immo nec de ſua futura damnatione/ ſi il lam deus diſpoſuerit iuſto ſuo iuditio ven turam/ ſed dicat humili corde ſine murmū re id quod apud damnatos ⁊ per eos dici non poteſt. Iuſtus es domine ⁊ rectum iu dicium tuum/ cum ceteris ſimilibus Non ꝙ homo ſimpliciter ⁊ abſolute debeat aut poſſit de lege ordinata conſentire in dāna tionem ſuam/ ſicut nec in peccatum vel de ſperationem. Sed hec ita ſub conditiōe ꝓponuntur. Quamuis nō expediat apud multos tales interrogationes particulareſ ſibi formare/ vel in eis deliberando diu ſta re. Hoc tamen poteſt fieri vt ẜm iudicium rationis ſuperioris nolit in aliquo remur­murare diuinis diſpoſitionibus/ quod fa­cilius eſt qͣꝫ poſitiue ea laudare ⁊ approbā do in ratione eis gaudere. Conſideratio. X Orro quo ad voluntatem aliā du plicem/ quo conſequitur iudiciuꝫ rationis inferioris ⁊ ſenſualitatis poteſt fieri ꝙ bonus filius(ſic loquitut au­guſtinus) velit patrem ſuum viuere/ queꝫ deus vult mori/ propter quendam nature tractum ⁊ colligationem ad ea que tempo­ralia ſunt. Oportet nihilominus hanc du plicem voluntatem ſi debet carere vitio/ ſe reſoluere tandem in eam que ſequitur iu­