Seite
De tentationibus nec hoc ꝓfecto a nobis indulgentiſſimus ille pater expetit immo ꝓ mira gratie ſue benignitate ſibi ſufficere vult. ⁊ nos ī ami­cos habere paratꝰ eſt ſi ea que in certo nu­mero/ certis agenda. temporibus manda­ta nobis tradidit. ipſi compleuerimuſque etiam ſub eterne mortis interminatiōe im plenda mandauit. Uniuerſa autem hec p̄­cepta in his duobus continentur. Dilige deum ſuper omnia. ⁊ proximum tuum ſi­cut teipſuꝫ. Si quis vero ſuꝑ hec aliquod bonum effecerit. is ꝓinde maiorem gratiā obtinebit. Quod ſi interroges. quid eſt ſuper omnia deum amare? plane groſſeqꝫ reſpondeo. Hoc eſt ſic eum diligere. vt nul lo pacto quodlibet aliud quis amare velit per quod perderet dei amorē. Proximum autem ſicut ſeipſum diligere/ eſt ei finaliter quidem vitam optare eternam/ gratiaꝫ ve ro in preſenti ſeculo. inſuꝑ id ei facere velle quod rationabiliter ⁊ iuſte in ſimili caſu ſi bi quiſquis fieri vellet. Unde manifeſtuꝫ eſt ꝙ is qui eſt iudex conſtitutus. nequaqͣꝫ velle debet latronem a morte vel carcere li berare/ qͣꝫqͣꝫ ipſe fortaſſe in ſimili caſu con­tra ratiōem liberari cuperet. Et ex hoc plu rimis eiuſcemodi tentationibus reſponde ri poteſt. Inonnunqͣꝫ qui ſacrū altaris ſu­ſcipere conſtituit ſacramētū/ occur rit ſue indignitatis cogitatio/ ꝙ vi delicet nequaqͣꝫ ad hoc dignus eſſe poteſt ⁊ preſertim ſibi videtur ꝙ non bene ſua ſit delicta confeſſus Fieri autē pōt hoc ſugge ſtione demonis. vt tantum bonum impe­diatur. Quare igit̉ is cogitare debet ad hͦ nunqͣꝫ ſe dignū ꝓprijs viribus fieri poſſe­qͣꝫqͣꝫ etiam centum annis ad id laborans incūberet. niſi ex ſpeciali d̓i munere id fiat quod ſane munus pōt eque nunc ſicut pꝰ centum annos dominus elargiri. Debet rurſus conſiderare. quoniam hac in vita­nemo ꝑ infallibilem abſolutamqꝫ certitu­dinem ſcire poteſt. vtrum in gratia ſit an n̄ vere ne ſit penitens. an non. vtruꝫ recte cō­feſſus ſit an non. niſi ad hoc ſingularis. ac­cederet reuelatio. Itaqꝫ qui ſine hac certi­tudine ſuſcipere nollet euchariſtiam. is ꝓ­fecto ſeipſum deciperet ⁊ qͣndam ſuperbie ſpeciē habere videret̉. Eſt alia humana vl̓ moralis certitudo/ q̄ in nr̄o ꝓpoſito ⁊ reqͥri tur ⁊ ſufficit. cū vicꝫ qͥs in ꝓpria recollectiōe ⁊ ꝯſcīe diſcuſſione id egit qd̓ tū ſua diſcre­tio. tū bonū alioꝝ ꝯſiliū/ eū debere facere iudicat atqꝫ hͦ ꝑ ſufficiēs tꝑus ad id cōiter obſeruatū ꝯſuetūqꝫ. Qd̓ ſi tūc in pctō mor tali ẜm ꝓpriū iudiciū is ſe eſſe nō videat. tu to ⁊ ſine noui ꝑiculo pctī ad cōionē accede re p̄t ⁊ qͣꝫqͣꝫ vt freq̄nter accidit ſibi fortaſſe leuia q̄dā dubia ſuꝑueniant. ea tn̄ ꝯtēnere īmo vincere debet/ ⁊ ad ꝯtrariū agendū ſe­metip̄m cogere. Leue aūt dubiū voco. cū qͥs potiꝰ de aliqͦ fert iudiciū. qd̓ ſit bonum iuſtū ⁊c̄. qͣꝫ ꝙ ſit malū ⁊ pctm̄ ⁊ nihilominꝰ q̄ſdam rōnes vel cogitatiōes in ꝯtrariū hꝫ q̄ aliquā ei dubitationē afferūt. non tn̄ ita qͥn pͥmū iudiciū multo ſibi ſit certiꝰ/ in tm̄ ꝙ ſi res ipſa alteriꝰ foret. de ea nequaqͣꝫ am bigeret aūt cūctaret̉. Ueꝝ ſi nō maiorē cer titudinē de vna partiū habet qͣꝫ de altera. ſiſtere debet quouſqꝫ ad eaꝝ aliquā magiſ aſſentiat̉/ ⁊ hoc vel alioꝝ vel ſue rōnis con ſultatione/ vel inſpiratione diuina obten­ta ꝑ orōnem. Niſi enī hoc mō qͥs ſecurita­tē in ſemetipſo capiat/ ſe male fuiſſe ꝯfeſſuꝫ ſemꝑ iudicabit. neqꝫ tranqͥllus eē/ aut con ſcīe pacē vnqͣꝫ hr̄e poterit. Qd̓ ꝓfecto neqͣ qͣꝫ bonum eſt. Seipſo penitēs nōnunqͣꝫ inqui­rit ſi firmā nunqͣꝫ peccandi volun­tateꝫ hēat. ⁊ tūc ei plurima ꝓponit hoſtis/ pẜtim ꝙ nimium eſt fragilis/ ꝙ itē taꝫ crebro in pctā lapſus ē ⁊ adhuc qͦttidie labit̉. Conſiderare aūt is debet veꝝ qͥdem eē non poſſe eum vitare pctm̄ viribꝰ ſuis. Nō etiā aſſerere opus habet nunqͣꝫ ſe pec­catuꝝ. p̄ſumptuoſum qͥppe eſſet hoc neqꝫ tn̄ etiā iudicare debet ſe peccatuꝝ. Iā eniꝫ hoc eſſet delinq̄re. Satis igit̉ eſt ſi firmuꝫ ei ꝓpoſitū adeſt cū dei adiutorio deuitan­di peccatū/ ⁊ ad id diligentiā adhibēdi/ nec ẜm pn̄tem voluntatē vllo vult pacto in po ſterum pecccare. Onnunqͣꝫ vt dictum eſt enititur hoſtis; perſonis deum timentibꝰ/ magis qͣꝫ ceteris/ nimiū timorem immittere/ quo in cunctis ſuis operibus deficere formidēt. Quamobrē eiuſmodi ti moratis neceſſariū eſt vt in pͥmis magno­pere animaduertāt ad quid ſub pena pec­cati mortalis ẜm ſuū ſtatum obligantur. ⁊ ad quid non. Poteſt autem de hoc haberi non quidem infallibilis ſed humana certi tudo/ per ſapientium ⁊ deuotorum bonuꝫ conſilium/ perſcripturas. per iudicium ꝓ prierationis/ et ꝑ ſuum cōfeſſorem. Nam