Transkription / 3 [281

¶ Diuerſis diaboli T71 ẜm haꝝ ꝑſonaꝝ ꝯſilium ⁊ dictamen debet is frequēter ꝓpriū iudiciū mutare ⁊ vincere Cū ergo de eo qd̓ agēdū eſt habetis hmōi cetitudinē/ pōt ſe merito qͥetare/ lꝫ plures alias negligētias/ q̄ venialia pctā ſunt admiſerit. Sed ſi in his pūctis pͥncipalibus ſe defeciſſe ꝯgnoſcit. penitere debet/ ⁊ poſt modū loco ⁊ tꝑe ꝯfiteri. Uidetis itaqꝫ ꝓrſus eē neceſſariū/ vt qͥſqꝫ diligēter ꝑqͥrat q̄ res pctm̄ mortale ſit. q̄ nō. in qͦ qͥſqꝫ oblige tur in qͦ non. Et tūc quicqͥd ſuꝑ hoc egerit id vltroneū erit ⁊ ſuꝑerogatōis ad augmē tū ſue gr̄e/ ſimul ⁊ alioꝝ. Credere enī ꝙ illd̓ meliꝰ bonū qd̓ qͥs facere valet ſemꝑ implere teneat̉. ita ꝙ ſi hͦ obmiſerit. peccet morta liter/ erroneuꝫ eſſet. nunqͣꝫ etiam qͥs poſſet obtinere ꝯſcientie pacem. Inalit̓ ꝓ generali regula accipiteꝙ vti deꝰ ⁊ bonꝰ angelus ſꝑ ad bonū hortant̉ cunctaqꝫ ſeu ꝓſꝑa ſeu aduerſa/ ſiue bonū ſiue malū/ ſui vel alteri ad ſalutē ⁊ ꝓfectū bonoꝝ ꝯuertūt. ſic ex ad uerſo oīa in damnū ⁊ ꝑniciē detorq̄re moli tur hoſtis. ¶ Abundat qͥs diuitijs enitit̉ hoſtis vt illis abutat̉ vel in ſuꝑbiā/ vel ī lu xuriā/ vel in vſurā/ ⁊ iniquā tꝑaliū adqͥſitō nē. Cōtra ſctūs angelus conat̉ ⁊ ſuadet. vt illis vtat̉ ad largiēdas elemoſinas ad ſuppliciter reddēdas gr̄as deo ad hn̄dā ſuffici entiā ¶ Sil̓r ꝯſiderate in pulcritudine. vi ribꝰ. ſcīa. ſtatu/ bona hoīm fama. ⁊ hoꝝ cō trarijs pauꝑtate. deformitate. mala obſcu raqꝫ fama. Diuerſitatē etiā inclinationis hoīm ad hͦ vel illud/ nouit ſcūs angelus be ne vti/ hoſtis vero male. ¶ Quāqͣꝫ etiā frequēter ⁊ ip̄am dei inſpirationē in malū cō uerti facit hoſtis. ſicut ex aduerſo bonꝰ angelus malā inimici tentationē in bonum/ puta quis tentabitur ideo religionē ingredi vt poſtmoduꝫ egrediat̉ ⁊ exeat. In ea tn̄ ꝑſeuerās ꝯſtāſqꝫ manebit. De ſuꝑbia aūt inuidia tentabit̉ huic valide reſiſtet ⁊ inde merebit̉ plurimū. Ita freq̄nter dū grauiter nocere cupit hoſtis. ꝓdeſt admodū/ ⁊ ꝓfic̄ in tantum ꝙ hominem crebro tentare deſi ſtit ne tentationem ſuꝑando mereatur. Aduerſus vero cunctas ſuas illaqueanteſ tentationes/ que certe ſunt innumere. non niſi vnicum generale remediuꝫ reperiturvti beato Anthonio reuelatū extitit. vt qͥs videlicet ꝓfundam ſemper habeat humili tatem/ ⁊ affectione ſincera/ puroqꝫ corde ſu am totam ſpem in dei ac ſanctorum auxili um ſtatuat idqꝫ ſe facere poſſe/ eſſe dei gra tiam cenſeat permaximam. Nihilominus tamen ſemper ſuum debitum faciat apud deum/ ⁊ ꝗbſeruantiam mandatorum eius predicte innitendo ſpei. Nam ſicut firmiter credimus hominem ſola dei ſaluari mi ſericordia. ita eam miſericordiam ſumope re venerari/ diligere/ caripendereqꝫ debemus/ ſecus enim faciens vel hoc iutermittens agere ꝓfecto illam perdere ſeſe reddit digniſſimum. ¶ Quod ſi ſuggerens tibi hoc modo dicat hoſtis. quicquid egerꝭ certo nouit deus an damnatus eris vel ne. ne qꝫ vllatenus aliter eſſe poteſt. Reſpondeb̓ quicquid de me ordinauerit deus ipſe tamen amari dignus eſt et coli. cunqꝫ menti ri nequeat/ ipſe ſibi obſequentibus ⁊ ad hͦ pro ſuis viribus conantibus infallibiliter gloriam celeſteꝫ largietur. Quāqͣꝫ vero mi hi meus ſit finis incognitus. bene tamen ſcio/ quoniam bona vita in bonum finem perducit. neqꝫ ob hāc incertitudinē/ omittere debeo. quo minus meum efficiam debitum. immo ꝓfecto magis ac magis enitendum mihi eſt. ſicut ⁊ ſi infirmus ſe ſanā dum ignoret. iure tamen ad id ſuum debi tum facit ¶ Concludendo dicimus nihil ita inſtruere hominem in predictis tentationibus infinitiſqꝫ alijs. ſicut gratiaꝫ dei que per deuotam orationem/ in ꝓfunda fu ſam humilitate atqꝫ cōtritione cordis/ adquiritur. ¶ Hanc uobis gratiam meritis ac interceſſionibus omnium ſanctoꝝ ſanctarumqꝫ/ largiri dignetur pater ⁊ fil iuſet ſpirituſſanctus Amen. ¶ Finis. Contra profeſſum Inobedientem eiuſdē Iohannis Gerſon. Eore tua te iudico ſerue neqͣꝫ. Si hͦ dixit ī ꝑabola dn̄s de ſeruo nō multiplicāte licꝫ reddēte talentū/ qͥd dicturus eſt de ẜuo diſſipāte ſil̓ ⁊ negāte talentū. Talis eſt ille inobediens ꝓfeſſꝰ ſit clericus ſit laicus/ qui ꝓpriā ſpūs ſui voluntatē acceptam a deo/ cauſa lucrandi vite cheſaurum eterne/ dedit illam in manu ſuperioris ſui dicens. Suſcipe me ⁊ viuam abba pater. In manus tuas commēdo ſpiritum meum/ quoniam fidēs in te et de me diffidens do illum tibi. Adiuua me ⁊ ſaluus ero. Nunc tu quiſquis es ꝓfeſſus vv 3