Transkription / 3 [404

¶ De canticorum Primus tractatus de canticoꝝ/ originali ratione. Ecinimus vobis nec ſaltaſtꝭ lamentauimus et non planxiſtis. Precentor noſter chri ſtus/ amator innocentie/ voluit exemplis innocentū pue rorum/ ꝓ noſtra eruditione pluries vti. nūc ad humiliatiōem. nunc ad ſimplicitatem. vt eſſemus paruuli non ſenſibus ſed mali cia. Nunc vero nos cōmouet ad ſpiritualē canticoꝝ exercitationem. ponens coraꝫ oculis/ pueros cantantes in foro. Neqꝫ eniꝫ parum refert pueros ſic vel ſic aſſuefieri in muſicis ⁊ cantibus ꝓut Areſto. politiſans docuit. et in bene inſtituta cōmunitate cōuenit obſeruari ¶ Nos autem quos in do mino pueros vel infantes nouiter genitoſ effecit noua regeneratio. ſic decet ⁊ expedit in foro p̄ſentis exilij frequentare canticum nunc exultatiōis ad ſaltandum ſpiritualiter/ nūc lamentatiōis penitentialis ad plā gendum. Habemus in exemplū ſacre ſcripture libru/ in quo ſunt(iuxta viſioneꝫ E zechielis) lamentationes carmen et ve. Cō cordat illud apoſtoli Gaudere cum gaudē tibus. flere cum flentibus. qꝛ tempus flen di et tempus ridendi. Subditur conſone verbo ꝓpoſito. tempus plangendi et tempus ſaltandi. ¶ Cum autem iuxta poſteri us elucidanda ſit aliqd̓ canticum ſenſuale vel animale/ ſit canticum rationale vel mo rale. ſit canticum mentale et diuinale. Deſcribemus ſub triplici tono naturam ⁊ ori ginem canticoꝝ cum ſuis habitudinibus Docebit pͥmum hiſtoria. ſecundū queret philoſophia. tertiū theologia declarabit. ¶ Narrat hiſtoria ſacra ꝓpe Geneſis initi um/ cui ratio ſuppoſita fide concordat/ ꝙ Tubal fuit pater canentiū in cythara et or gano. Quo temꝑe vtpote ante diluuiū cōſtat illos non fuiſſe quos gentilium littere tradunt carminū et organoꝝ primos inuē tores: Sic hiſtoria capit veram canticoꝝ noticiam et cauſam/ pͥmitus ex fide/ qͣ credimꝰ aptata eſſe ſeculo verbo vitel et ꝙ for mato Adam/ cōmunicata eſt ei plenitudo ſcientie quantum cōueniebat illi quo totius hūani generꝭ principiū velut in ſuo ſeminario reſidebat. nedum in eſſe nature ſꝫ in bene eſſe morum et doctrine. Cōijcimꝰ. hoc ideo. ꝙ poſt ſoporeꝫ adductis ad ſe cū ctis animantibus impoſuit cunctis nomi na ſue ꝓprietati naturali conſona. Neqꝫ ta le aliquid facere potuiſſet ſine cognitiōe q̄ tamen ſenſibus participata non erat. Oꝑtuit igitur ꝙ ex alto id atqꝫ a ſummo ſumpſiſſet. ¶ Modus alter ſumendi canticorum origiuem fuit ductrice experiētia. nūc in illis regionibus. nūc in iſtis. quibꝰ muſica et nunqͣꝫ fuerat vel ẜm Areſto. ⁊ ſequa ces de eternitatꝭ errore fuerat infinities va riata et abſqꝫ numero defecerat atqꝫ redierat ẜm tranſmutabilitates nature cuiuſlibet mutabilis innumerabiles. ¶ Additur modus alter qualis a Tullio ponitur duꝫ venatur quanta ſit eloquentie ſi ſapientie iungatur vtilitas. qua factum eſſe dicit/ vt homines prius agreſtes neqꝫ ciuiliter neqꝫ politice neque moraliter conuiuentes/ conuenirent in vnum. modo pagum. modo domum. modo ciuitateꝫ. modo prouin tiam. modo regnum. qui ſimul ita iuncti ⁊ adunati/ varias tam ad neceſſitatem qͣꝫ ad voluptatem ſtudio vehementi comperer̄t artes. quoniam vbi intenderis ingenium valet. et iuxta poetam. Labor omnia vincit improbus et duris egens in rebus egeſtas. dum ſequens ad priores aliquidrati ocinatiue docta ſuꝑaddit. Preſtabat iuua men/ apta complexio ad iſta vel ad illa. O cium nanqꝫ liberum datum aliquibꝰ Sic̄ apud egiptios tradit Areſto. aliquos con quiſitis que ad vitam erant neceſſarijs/ ꝓpter admirari cepiſſe philoſophari ¶ Por ro narrat Auguſti. libro de ordine/ radiceꝫ vnam non diſſonam prioribus his que al to videntur ſumpta principio. Loquens itaqꝫ de virtute vnitatis quā inquirit et fa cit amicicia/ nō dubitat ponere quamlibet ſcientiam ex amicicie et vnitatis appetitu manaſſe. Dicebat Ariſtophanes teſte Areſto. pͥmo politicoꝝ hanc eſſe amicoꝝ cōditionem vt vnus eſſe vellet alter. vel vnus in altero. Non diſſone ad verba Iohānis Qui manet inquit in caritate in deo manꝫ et deus in eo. Et apoſtolus dicit. Qui ad heret deo vnus ſpiritus eſt. ¶ Uerum nequit fierit talis tranſmutatio qua vnꝰ ami coꝝ ſuo eſſe qd̓ habet in ꝓprio genere deꝑdito/ conuertatur in alterum Iam quippe non maneret alter amicoꝝ. et ita nullo pacto eſſent duo ſed vna natura. quo qͥd abſurdius poni non poteſt. Propriam enim