Seite
ſufficiant. Ad hec dulciſſimus jeſus. O mater dilecta: rōnes quas aſſignaſti non te moueāt: qꝛ licet pena jnnocenti non debeat̉: tn̄ ſibi imponi pōt: et debet ſi ſe offerre voluntarie ꝓ ſatiſfactione nocentꝭ. Nec obediētia talis debet illicita vo­cari: qꝛ maxima caritas eſt ꝓ inimico mori: qͣꝫ ꝓpter ꝑfecti­onem meam debeo et volo oſtendere. Nec facio voluntateꝫ inimici ſed magis oppoſitū: quia ꝑ mortē meaꝫ deſtrne mor tem eternā qͣꝫ hoſtis antiquus contra genus humanū co­natus eſt inducere. Et ideo tuis rōnibus aſſentire nō poſſuꝫ habeas igit̉ pacientiā: qꝛ ita deo patri placet: cuiꝰ volūtatꝭ cauſa querenda non eſt. Tn̄ vt maiori paciētia et minꝰ mo­leſte feras mortē meā. xij. rōnes aſſigno tibi: de quibꝰ pate­bit ſtatim in ſequētibus: ꝑ quas latius cognoſcere poteris me iuſte et vtiliter pro humana ſalute mori debere. Et ſuper hec omnia volūtatem meam facio neceſſitatē: qꝛ dictum eſt Lucꝭ vltꝭ. Oportebat criſtū pati. Quibus verbis cōpletꝭ do loroſa mater cōmota nimis doloroſis fletibus et ſingultibꝰ eſt repleta ab īpetitione ceſſauit: et mortē filij diuine diſpo­ſirioni reliquit. Quo facto jeſus ad paſſioneꝫ acceſſit: qͣliter aūt et quātū paſſus ſit: de hoc dic tu O johānes amice xp̄i cariſſime. Ad qd̓ ait: Egreſſus jeſus tranſtorrentem ⁊cͣ. Secūdum principale de tribus cauſis: cur Criſtus debeat mori. Ro qno nota ꝙ iuxta v̓ba thematis tria poſſu mus contemplari circa paſſionem Criſti: videlicet Neceſſiratem. jbi Debet Qualitatem Scd̓m legem Vtilitatem Mori Quo ad pͥmū notandū ꝙ loquendo de neceſſitate paſſi­onis xp̄i jmitor dictis doctorū Alexandri de Ales. Scoti. et p̄cipue Bonauenture ī tertio. di. xv. Qui dicūt ꝙ iſta ne­ceſſitas accipit̉ ꝓ neceſſitate cauſe finalis: qꝛ ad huc finē vo luit dn̄s taꝫ horribilē penā ſuſtinere vt redimet hūanū genꝰ