Seite
Liber Omelia IIII rem omniū peruenire feſtināt. Due ergo ſinguloꝝ penne coniūcte ſunt: ⁊ due non ſunt: quia per amorē ⁊ ſpem: vnū eſt qd̓ deſiderant. Sed per timorē. ⁊ penitentiā diuerſum eſt qd̓ deplorāt. Sequit̉. Et vnūquodqꝫ eoꝝ ante fa­ciem ſuam ambulabat. Dictū ſuperius fuerat. Unūquodqꝫ eo­rū ante faciē ſuam gradiebat̉: nunc auteꝫ dicit̉. Corā facie ſua ambulabat. Ip̄a ita­qꝫ repetita videt̉ eſſe ſentētia. Sed quia corā in preſenti dicimus: poſſumus ſubti lius inquirēdo diſcernere: ꝙ aliud ſit an­te faciē ambulare: atqꝫ aliud in preſenti. Ante faciē quippe ambulare eſt anterio­ra appetere. In p̄ſenti vero ambulare eſt ſibimetip̄i abſentē non eſſe. Omnis etem̄ iuſtus qui vitā ſuā ſollicitus aſpicit: ⁊ di­ligenter cōſiderat quantū cottidie in bo­nis creſcat: aut fortaſſe quantū a bonis de creſcat. Iſte quia ſe ante ſe ponit: coraꝫ ſe ābulat. Quippe qui vigilāter videt: vtrū ſurgat: an defluat: quiſquis vero vite ſue cuſtodiā negligit diſcutere: q̄ agit: que lo­quit̉: que cogitat: aut deſpicit: aut neſcit: corā ſe iſte nō ambulat. Quia qualis ſit in indribus ſuis vel actibus ignorat: nec ſibimetip̄i preſens eſt: qui ſemetip̄m cor­tidie exquirere: atqꝫ cognoſcere ſollicit nō eſt. Ille autē veraciter ſe ante ſe ponit ſibiqꝫ in p̄ſenti eſt: qui ſe in ſuis actibus tanꝙͣ aliū attendit. Nam ſunt multa pec­cata que cōmittimꝰ: ſed iccirco nobis gra­uia nō vident̉: quia priuato nos amore di­ligētes: clauſis nobis oculis in noſtra de ceptiōe blandimur. Unde ſit plerūqꝫ vt ⁊ noſtra grauia leuiter ⁊ ꝓxīoꝝ mala leuia grauiter iudicemus. Scriptū quippe eſt. Erūt hoīes ſeip̄os amantes. ij. Timoth. 3. At ſcimus quia vehemēter claudit ocu lum cordis amor priuatus. Ex quo ſit vt hoc qd̓ nos agimus ⁊ graue eſſe non eſti­mamus. Plerūqꝫ agat̉ a proximo: ⁊ ni­mis nobis deteſtabile eſſe videat̉. Sed quare hoc qd̓ in nobis vile eſſe videbat̉: graue eſſe videt̉ in proximo: niſi quia nec nos ſicut proximū: nec proximū conſpici­mus ſicut nos. Si em̄ nos ſicut proximū aſpiceremus: noſtra rep̄henſibilia diſtri­cte videremus. Et rurſum ſi ꝓximū aſpi ceremꝰ vt nos: nunꝙͣ nobis eius actio ap pareret intolerabilis: qui ſepe fortaſſe ta­lia egimus: ⁊ nil nos proximo intolerabi­le feciſſe putabamus. Hoc male diuiſum mentis noſtre iudiciū corrigere: per legis preceptū moyſes ſtuduit: cū dixit vt iuſtꝰ deberet eſſe modiꝰ: equuſqꝫ: ſextariꝰ. Le nitꝭ.19. Hinc ſalomon ait: Pondus ⁊ pō dus: menſura ⁊ menſura: virūqꝫ abhomi nabile eſt apud deū. Prouerb̓.20. Sci­mus quia in negociatoꝝ duplici pondere aliud maius: aliud minus eſt Nam aliud pondus habēt ad qd̓ penſant ſibi: ⁊ aliud pondus ad qd̓ penſant ꝓximo. Ad dan­dū pondera leuiora: ad accipienduꝫ vero grauia preparant. Om̄is itaqꝫ homo qui aliter penſat ea que ſunt ꝓximi: et aliter ea que ſunt: ſua ſunt: pondus ⁊ pondꝰ ha bet: vtrūqꝫ autē abhomīabile eſt apud de um. Quia ſi ſic ꝓximū vt ſe diligeret: hūc in bn̄nis ſicut ſe amaret: ⁊ ſi ſic ſe ſicut ꝓ ximū aſpiceret ſe in malis ſicut ꝓximū iu­dicaret. Debemꝰ ergo noſmetip̄os ſollici te ſicut alios videre: noſ quoqꝫ ip̄os vt di ctū eſt: ante nos ponere: vt pēnata anima lia imitātes inceſſanter: ne neſciamus qͥd agamus: corā facie noſtra ſemꝑ ambule­mus. Peruerſi autē ſicut paulo ante iam diximus: corā facie ſua nō ambulāt: quia ea que agūt nunꝙͣ conſiderāt: ad interitū tendūt: in prauis actibus exultāt. De qui bus ſcriptū eſt. Qui letant̉ cū malefece­rint: ⁊ exultāt in rebꝰ peſſimis. Prouer. 2. Sepe vero iuſtus qui eos cōſpicit de­flet: ſed ip̄i freneticoꝝ more plāgunt̉ ⁊ ri­dent. Alij indigentibus de rebus ꝓprijs multa largiunt̉: ſed cū occaſionis tempus inuenerint indigētes opprimūt eoſqꝫ qui bus valuerint rapinis deuaſtāt: ponūt an te cogitatōis ſue oculos bona que faciūt: ⁊ non ponūt peſſima que cōmittūt. Hi vi delicet corā facie ſua nō ambulāt: qͥ ſi ſibi metip̄is preſentes eſſent: cūcta ſubtiliter