Expoſitio beati Gregorij pape ſuper Ezechielemtia accuſat quod egit: dampnat per penitentiā quod accuſat. Fit rixa in anīo paturiens pacē cum deo. Sic achab iniquꝰrex a ꝓpheta reprehēſus cum cōtra ſe diuinā ſententiā audiſſet pertimuit: ⁊ magno merore dep̄henſus eſt ita vt ꝓpheteſuo dominꝰ diceret: Nōne vidiſti humiliatū achab corā me: Quia igit̉ humiliatus eſt mei cauſa nō inducā malū in diebus eius.3. Regū. 21. In quibꝰ dn̄i verbis penſandū eſt: quomo ei in electis ſuis meror amaritudinis placeat qui amittere timent deū: ſi ſic ⁊ reprobi penitentiaplacuit: qui timebat perdere p̄ſens ſeculū. Aut quomō ei grata ſit ſpontanea afflictio ꝓ culpis in eis qui placēt: ſi hec adtempus placuit: ⁊ in eis diſplicebāt. Sꝫſciendū quia nullus hec ꝓ amore om̄ipotentis dei ex toto corde agere p̄ualet: niſiis cuius aīm ſpūſſāctus aſſumpſerit. Nāquādo homo ex ſua virtute ſufficiat terrena deſpicere: celeſtia amare: pacē cuꝫ deoquerere: ſecū rixā ſubire: in cogitatiōe ſemetip̄m reprehēdere: ⁊ gemitibus punire? Nullus hec agere niſi quē diuina gr̄aroborauerit valet. Unde ⁊ ſubdit̉.¶ Manus em̄ domini erat mecum confortans me.¶ Ad bona quippe aſſurgere perfecte nonpoſſumus: niſi nos ſpiritus ⁊ p̄ueniendoeleuet: ⁊ ſubſequēdo cōfortet. Sed querendū eſt cū ſuperius de volumine qd̓ acceperat ſcriptū ſit.¶ Et factū eſt in os meuꝫ ſicutmel dulce.)¶ Qua ratiōe poſtmodū dicit̉. Abij amarus in indignatiōe ſpiritus mei. Mirumquippe valde eſt: ſi dulcedo ſimul ⁊ amaritudo cōueniāt. Sed iuxta ſuperiorē ſenſum ſciendū eſt: quia cui ſermo dei in orecordis dulcis eſſe ceperit: huius ꝓculdūbio contra ſemetip̄m animus amareſcit.Qui em̄ in illo ſubtilit̓ diſcit qualiter ſerep̄hendere debeat: eo ſe durius per amaritudinē penitētie caſtigat: qui tanto ſibimagis diſplicet quāto in ſacro volumineamplius de om̄ipotenti deo videt quodamet. Sed quia ad iſta ꝓficere ſua virtute nō valet homo: recte nūc dicit̉. Manꝰem̄ dn̄i erat mecū confortās me. Manusenim dn̄i in ſacro eloquio aliquādo etiaꝫvnigenitꝰ filius appellat̉: quia om̄ia perip̄m facta ſunt. Et de cuius aſcenſiōe permoyſen pater om̄ipotens loquit̉ dicens:Tollā in celū manū meam. Hec manusque electoꝝ ſuoꝝ corda cōfortat diſcipulis dicebat: Sine me nihil poteſtis facereIoh̓is. 15. In omni em̄ quod cogitamꝰſemper orandū eſt vt ⁊ ip̄o aſpirāte cogitemꝰ: ⁊ ip̄o adiuuāte faciamus. Qui viuit ⁊ regnat cū patre in vnitate ſpirituſſācti deus: per omnia ſecula ſeculoꝝ amē.¶ Explicit omelia. X.Incipit Omelia. XI. in qua interpretat̉ tertium capitulū: abilla parte. Et veni ad tranſmigrationē: vſqꝫ ad illam partemEt facta eſt ſuper me manꝰ dn̄iNter cetera ꝓphecie miracula hoc quoqꝫ mirandū habēt libri ꝓphetaꝝ: quod ſicut in eisverbis res: ita nōnunꝙͣ verbarebus exponunt̉: vt eoꝝ nō ſolū dicta: ſedetiā res geſte ꝓphecie ſint. Unde nūc dr̄.¶ Ueni ad tranſmigrationē adaceruū nouaruꝫ frugū ad eos qͥhabitabāt iuxta flumē chobar.Cum cauſa exigeret ⁊ indicare debuiſſet:quia ad trāſmigrationē veniret: que dicēdi neceſſitas fuit: vt ꝑ fruges locū quoqꝫexprimeret dicēs: Ad aceruū nouarū frugū: niſi quod ſepe per res ⁊ loca cauſe ſignant̉. Multi quippe ezechiele ꝓphetāte iam captiuitatis anni defluerant: atqꝫex his qui in captiuitatē ducti fuerāt: plures iam morte carnis obierāt: ad quoꝝ filios loqui propheta veniebat. Unde ⁊ eiſuperius dicit̉:A Fili homīs mitto ego te ad
