Seite
Liber Omelis Alios iſrael ad gentes apoſtatri ces que receſſerunt a me patres eoꝝ preuaricati ſunt pactū meū vſqꝫ ad diem hanc. Et filij dura ceruice ⁊ in domabili corde ſunt ad quos ego mitto te.) Ex quibus quia multi fuerāt credituri: atqꝫ per obediētiā ad fertilitatē boni ope­ris peruēturi: aceruus frugū vocant̉. Qꝛ em̄ bone anime fruges appellant̉ dei: ꝓ­pheta alius teſtat̉ dicēs: Sanctus iſrael dn̄o primitie frugū eius. Hierem̄.2. Fru­ges etem̄ dn̄i etiā conuerſe ad fidē gētes poſtmodū facte ſunt: ſed qꝛ prius iſrahel dn̄o credidit: recte hūc ꝓpheta frugū eiꝰ primicias appellauit. Quia ergo ꝓphe­ta miſſus nō priori populo: ſed filijs eiuſ­dē populi verba intulit: ad aceruū frugū nouarū venit. Quid vero per chobar flu­uiū deſignet̉ ſupra iam diximus: que ne­quaꝙͣ modo repetimus: ne repetēdo faſti diū generemus. Sequit̉. Et ſedi ibi vbi illi ſedebāt ⁊ manſi ibi ſeptem diebus merēs in medio eorum.) Notandū captiuo populo ꝓpheta ſan­ctus quāta cōpaſſione ſe copulat: eorūqꝫ ſem eroribus cōſedendo ⁊ merēdo coniū git: quia radix verbi eſt virtus operis. Et ille ſermo ab audiēte libenter accipit̉ qui a predicāte cum cōpaſſione animi ꝓfert̉. Sic ferrū cū ferro iungit̉: liquat̉ prius vt poſtmodū viciſſim a ſeip̄o teneat̉. Si em̄ prius minime molleſcit: poſtmodū tene­re ſe fortiter nō ſufficit. Sic ꝓpheta capti uo populo cōſedit ⁊ merēs in medio eoꝝ extitit: vt dū per charitatis gratiā ꝯdeſce­dēdo ſe ⁊ molliorē reddideret: ⁊ eū ſtatiꝫ ꝑ ꝟbi fortitudinē teneret. Sin vero iſrae liticus populꝰ qͥ domꝰ exaſperās vocat̉: qꝛ culpas nec inter flagella cognouit: nul lo merore animū depreſſit: ꝓpheta inter gaudētes merēs ſedere ſtuduit: vt tacēdo oſtenderet: quid loquēdo venerat docere Et priuſqͣ verba faceret in hoc qd̓ merēs tacuit: formā verboꝝ ſumpſit. Sequit̉. Cum autem pertrāſiſſent ſe­ptē dies factū eſt verbū domini ad me dicens.) In eo qd̓ ſeptem diebus merēs ſedit: ⁊ poſt diē ſeptimū verba dn̄ice iuſſionis ac cepit vt loqui debuiſſet: aperte indicat: quia eiſdē diebus merēs tacuerat: miſſus aūt ad p̄dicandū fuerat: ⁊ tamē ſeptē die bus ſedens tacebat. Quid eſt hoc qd̓ no­bis ꝓpheta ſanctus in hoc ſuo ſilētio in­nuit: niſi qꝛ ille loqui veraciter nouit: qui priꝰ bene tacere didicerit. Quaſi em̄ qd̓­dā nutrimentū eſt verbi cēſura ſilētij. Et recte qͦꝫ per excreſcentē gratiaꝫ ſermonē accepit: qui ordinate antea per humilita­tem tacuit. Hinc em̄ per ſalomonē dicit̉: Tempus tacēdi ⁊ tp̄us loquēdi. Eccl̓s. 3. Non em̄ ait tempus loquēdi ⁊ tp̄us ta cendi: ſed prius tacēdi premittit tpūs: et poſtmodū ſubdit loquēdi. Quia non lo­quēdo tacere: ſed tacēdo debemus loqui diſcere. Si ergo ꝓpheta ſanctus qui miſ­ſus ad loquendū fuerat: diu prius tacuit: vt poſtmodū recte loqueret̉: penſandū no bis eſt ꝙͣta ei culpa ſit nō tacere: quē nul la cogit neceſſitas loqui. Sequit̉. Fili hominis ſpeculatorē de dite domui iſrael. Notandū quod eū quē dn̄s ad predican dū mittit: ſpeculatorē eſſe denūciat. Cui em̄ cura aliena cōmittit̉: ſpeculator voca tur: vt in mētis altitudine ſedeat: atqꝫ vo cabulū noīs ex virtute actiōis trahat. Nō em̄ eſt ſpeculator qui in immo eſt. Specu­lator quippe ſemper in altitudine ſtat: vt quicqͥd venturū eſt longe ꝓſpiciat. Et qͥs quis populi ſpeculator ponit̉ in alto: de­bet ſtare per vitā vt poſſit ꝓdeſſe per ꝓ­uidentiā. Hinc propheta alius ſpeculato rē ammonet dicēs: Super montē excel­ſum aſcēde tu qui euāgelizas ſyon. Eſaie o. Ut videlicet qͥ predicatiōis locū ſu­ſcepit: ad altitudinē bone aſcēdat actiōis ad excelſa tranſeat: ⁊ eoꝝ qui ſibi cōmiſſi ſunt opera tranſcendat: quatenus ſubies