Seite
Omelia XI Liber Et audies ex ore meo verbū ⁊ annūciabis eis ex me.) Ecce iterū monet̉ ꝓpheta ne preſumat loqui qd̓ nō audierit: ſed prius aurē cor­dis aperiat voci creatoris: ⁊ poſtmodum os ſui corꝑis aperiat auribus plebis. Un de ꝓpheta alius dicit: Inclinabo ad ſi­militudinē aurē meā: aperiā in pſalterio ꝓpoſitionē meā. p̄s.47. Qui em̄ recte predicat: prius ſicut dictū eſt aurē cordis locutiōi intime inclinat: vt poſtmodū os corporis in ꝓpoſitionē ammonitiōis ape riat. Sequitur. Si dicente me ad impiū mor te morieris: nō annūciaberis ne qꝫ locutus fueris: vt auertat̉ a via ſua impia ⁊ viuat ip̄e īpius in iniquitate ſua morietur ſan­guinem autē eius de manu tua requiram. In quibus verbis: quid nobis notandū eſt: quid ſollicite cogitandū: niſi quia nec ſubiectuſ ex culpa p̄poſiti morit̉: nec p̄po ſitus ſine culpa eſt: quādo verba vite non audiēs ex ſua culpa morit̉ ſubiectus. Im pio etem̄ mors debet̉. Sed ⁊ a ſpeculato re via vite nūcianda eſt: ⁊ eius impietas increpāda. Si vero ſpeculator taceat: ip̄e impius in iniqͥtate ſua moriet̉. Quia im­pietatis eius meritū fuit vt diguus nō eſ ſet: ad quem ſpeculatoris ſermo fieret. Sed ſanguinē eius dn̄s de manū ſpecu­latoris requirit: quia ip̄e hūc occidit: qui eū tacēdo morti perdidit. In quibꝰ vtriſ­qꝫ penſandū eſt: quantū ſibi cōnexa ſunt peccata ſubditoꝝ atqꝫ prepoſitoꝝ: qꝛ vbi ſubiectus ex ſua culpa morit̉: ibilis q̄ pre­eſt: quoniā tacuit reus mortis tenet̉. Pē ſate ergo fratres chariſſimi penſate: qꝛ ⁊ qd̓ nos digni paſtores nō ſūmꝰ etiā ex ve­ſtra culpa eſt: quibꝰ tales prelati ſumus. Et ſi quādo vos ad iniquitatē defluitis: etiā ex noſtro hoc reatū eſt: qd̓ obſiſtētes atqꝫ reclamātes ī prauis deſiderijs nō ha betis. Uobis ergo ⁊ nobis ꝑcitis ſi a pra uo opere ceſſatis. Uobis ⁊ nobis parci­mus: quādo hoc qd̓ diſplicet nō tacemꝰ. O quā liber a cōmiſſoꝝ ſibi ſanguine fu erat p̄dicator egregius qui dicebat: Mū­dus ſum a ſanguine omniū. Non em̄ ſub­terfugi quo minus annūciarē omne conſi liū dei vobis. Actuū.20. Si em̄ nō an­nūciaſſet: mūdus a ſanguīe nō eſſer. Sed quibus om̄e cōſiliū dei annūciare ſtuduit ab eoꝝ ſanguine mūdus fuit. In qua vo­ce nos cōuenimur: nos ꝯſtringimur: nos rei eſſe oſtēdimur: qͥ ſacerdotes vocamur q̄ ſuꝑ ea mala que ꝓpria habemꝰ alienas qͦꝫ mortes addimꝰ: qꝛ tot occidimꝰ: qͦt ad mortē ire quottidie tepidi ⁊ tacētes vide­mus. Cū vero dicit̉. Sanguinē autē eiꝰ de manū tua requirā. Si hoc in loco ſan­guinis nomīe mors corꝑis deſignat̉: val de nobis de noſtro ſilentio auget̉ metus: quia ſi in ſubiectis ſuis is qui p̄latus ad ſpeculandū eſt: etiā de morte corꝑis quā doqꝫ morituri tā grauiter reus tenet̉: quo reatu de morte anīe ſubiecti conſtringit̉: que potuiſſet ſemꝑ viuere ſi verba corre­ptiōis audiſſet. Sed melius poſſunt ſan­guinis noīe peccata ſignari. Unde quidā cū peccata carnis defleret dixit: Libera me de ſanguībus deus deus ſalutis mee p̄s. Fo. Sanguis ergo moriētis de ma­nū ſpeculatoris reqͥrit̉: quia peccatū ſub­diti culpa eſſe p̄poſiti ſi tacuerit reputat̉. Eſt ergo qd̓ faciat: vt etiā moriēte ſubdi­to ſe liberū reddat. Surgat: inuigilet ma­lis actibus cōtradicat. Sicut ſcriptū eſt. Diſcurre: feſtina: ſuſcita amicū tuū ne de deris ſompnū oculis tuis: nec dormitent palpebre tue. Prouer. 6. Unde hic quo qꝫ additur. Si autē tu annūciaueris īpio ⁊ ille nō fuerit cōuerſus ab im­pietate ſua: ⁊ a via ſua impia ip­ſe quidem in iniquitate ſua mo­rietur: tu autem animam tuam liberaſti.