Seite
Beati Gregorij pape Cap. XXXIX motus cauſaſqꝫ vigilare ⁊ paliſtrarū more in diuerſi lateris arte ſe vertere Multo ta men acriori labore fatigatur quando vni ecōtrarijs vitijs ſeruienti predicare com­pellitur. Plerūqꝫ enim quis lete nimis conſperſionis exiſtit. ſed tamen eum repē te ab orta triſticia īmaniter deprimit. Cu randum itaqꝫ predicatori eſt quatenus ſic tergatur triſticia que venit ex tempore vt non augeatur leticia que ſuꝑpetit ex con­ſperſione. ⁊ ſic frenetur leticia que ex con­ſperſione eſt vt tamen non creſcat triſticia que venit ex tempore. Iſte grauatur vſu īmoderate precipitationis ⁊ aliquādo ta­men ab eo qd̓ feſtine agendum eſt euꝫ vi­prepedit ſubito nate formidinis. ille gra­uatur vſu īmoderate formidinis ⁊ aliquā do tamen in eo qd̓ appetit temeritate im­pellitur precipitationis. Sic itaqꝫ in iſto reprimat̉ ſubito aborta formido. vt tamē nō excreſcat enutrita diu precipitatio. ſic in illo reprimatur aborta repente precipi­tatio. vt tamen non conualeſcat impreſſa ex conſperſione formido. Quid auteꝫ mi­rum ſi mentiū medici iſta cuſtodiunt. duꝫ medici corporū tanta diſcretionis arte ſe temperat qui non corda ſed corpora me dentur. Plerūqꝫ enim debile corpus op­primit languor īmanis. cui languori ſcili­cet obuiari adiutorijs fortibus debet. ſed tamen corpus debile adiutorium forte nō ſuſtinet. ſtudet igitur qui medetur. quate nus ſic ſuper exiſtentē morbuꝫ ſubtrahat vt nequaꝙͣ ſuppoſita corporis debilitas creſcat. ne fortaſſe languor cū vita defici­at. Tanta ergo adiutorium diſcretione componit. vt vno eodēqꝫ tēpore ⁊ lāguo­ri obuiet ⁊ debilitati. Si igitur medicina corꝑis indiuiſe adhibita ſeruire diuiſibi­liter pōt. tūc enī vere medicina eſt qn̄ ſic per eā vitio ſuꝑexiſtēti ſuccurrit̉ vt etiam ſuppoſite cōſperſioni ſeruiat. Cur medici na mētis vna eadēqꝫ predicatione appo­ſita morū morbis diuerſo ordine obuiare nō valet que tāto ſubtilior agitur. quāto de inuiſibilibus tractatur. Ꝙ aliqn̄ leuiora vitia relinquē da ſint vt grauiora ſubtrahant̉. Capitulum. XXXIX. Ad qꝛ plerūqꝫ dū duoꝝ vitioꝝ lāguor irruit. hic leuiꝰ. illd̓ for taſſe grauiꝰ premit. ⁊ illi nimi­ruꝫ vitio rectius ſub celeritate ſubuenit̉ ꝑ qd̓ feſtine ad interitū tenditur ⁊ ſi hic a vicina morte reſtringi nō poteſt niſi illud etiā qd̓ exiſtit contrariū creſcat. Tollerandū itaqꝫ predicatori eſt. vt ꝑ ex­hortationē ſuam artificioſo moderamine vnū patiat̉ creſcere. quatenꝰ aliud poſſit a vicina morte retinere. Qd̓ cum agit non morbum exaggerat. ſed vulnereti ſui cui medicamentū adhibet vitam ſeruat. vt ex quirende ſalutis congruū tempus inueni at. Sepe enim quis a ciboruꝫ ſe ingluuie minime temperans iamqꝫ pene ſupera­tis luxurie ſtimulis premitur. qui huius pugne metu territus dum ſe per abſtinen tiam reſtringere nititur. inanis glorie tē­ptatione fatigatur. In quo nimirū vnum vitium nullatenus extinguitur. niſi aliud nutriatur. Que igitur ardētius peſtis in ſequenda eſt. niſi que periculoſiꝰ premit. Tollerandū nāqꝫ eſt vt per virtutē abſti­nentie interim arrogantia cōtra viuuenteꝫ creſcat. ne eum per ingluuiē a vita fundi­tus luxuria extinguat. Hinc eſt ꝙ Pau­lus cum infirmū auditorem ſuū perpende ret aūt praua adhuc velle agere. aut de ac tione recta humane laudis retributione zaudere ait. Nis nō timere poteſtatem. Bonum fac ⁊ habebis laudē ex illa. Ne­qꝫ enim ideo bona agenda ſunt vt pote­ſtas huius mundi nulla timeatur. aut per hec gloria tranſitorie laudis aſſumatur. Sed cum infirmā menteꝫ ad tantū robur aſcendere non poſſe penſaret. vt ⁊ praui­tatem ſimul vitaret ⁊ laudem. Predica­tor egregius ei admonēdo aliquid obtu­lit. ⁊ aliquid tulit. Concedendo enim le­nia: ſubtraxit acriora. vt quia ad deſeren­da cuncta ſimul nō aſſurgeret. Duꝫ in qd̓ dam ſuum animus familiariter relinquit̉