Liber tis. Neqꝫ em̄ erāt illi dij: ſuo pōtifice meliores. Ecce attē dite: ſi mēs tādiu potatꝭ erro ribꝰ ebria: vos aliqͥd ſanū ſiderare ꝑmittit? Dij ꝓpt̓ ſe dādā corpoꝝ peſtilētiā ludoſ ſibi ſcēicos exhiberi iubebāt pōtifex aūt vr̄ ꝓpt̓ aīoꝝ ca­uendā peſtilētiā ip̄am ſcenā ꝯſtrui ꝓhibebat. Si aliqͣ lu­ce mētis aīm corꝑi p̄ponitis eligite quē colatꝭ. Neqꝫ illa corꝑm peſtilētia ꝯqͥe­uit: qꝛ ppl̓o bellicoſo ſol̓ an­tea ludis circēſibꝰ aſſueto lu doꝝ ſcēicoꝝ delicata ſb̓intra uit īſania: ſꝫ aſtutia ſpirituuꝫ nefādoꝝ p̄uidēs illā peſtilē tiā fine debito ceſſaturaꝫ: aliā lōge gͣuiorē pl̓imū gau det: ex hac occaſiōe corꝑi bus moribꝰ curauit īmitte re: aīas miſeroꝝ tātꝭ: obce cauit tenebris: tāta d̓formi­tate fedauit: vt etiā qd̓ ī credibile forſitā erit ſi a nr̄is poſterꝭ audiet̉ romana vrbo vaſtata qͦs peſtilētia illa poſ b ſeditʰ atqꝫ īde fugiētes: car­thaginē ꝑuenire potuerūt ī theatrꝭ qͦtidie certatī hi­ſtriōibꝰ īſanirēt. C. XXXIII. o Mētes amētes: qͥs eſt tātꝰ error: ſꝫ furor: vt exitiū vr̄m ſic̄ audi­uimꝰ plāgētibꝰ oriētalibꝰ po­pul̓: maxīs cītatibꝰ ī remo tiſſimis terrꝭ: publicū luctū merorēqꝫ ducētibꝰ: vos the­atra q̄reretꝭ: ītraretꝭ īplere­tis: ml̓to īſaniora qͣꝫ ſuerāt ātea faceretꝭ. Hāc aīoꝝ labē ac peſtē: hāc ꝓbitatꝭ hōeſta tis euerſionē: vob̓ ſcipio ille metuebat: qn̄ ꝯſtrui theatra ꝓhibebat: qn̄ rebꝰ ꝓſꝑis vos facile corrūpi atꝫ euerti poſ ſe cernebat: qn̄ vos ab hoſti li t̓rore ſecuros nolebat. Neqꝫ cēſebat ille felicē rēpublicā: ſtātibꝰ menibꝰ ruē tibꝰ moribꝰ: ſꝫ ī vob̓ plꝰ valuit d̓mōes īpij ſeduxer̄t: qͣꝫ hoīes ꝓuidi p̄cauer̄t. Hinc o b Atqꝫ īde ⁊c̄. vult dicere augꝰ aliqui qͦs mo­rum peſtilentia poſſedit non ob ſtante vaſtatiōe vrb̓ a gothis fa­cta. qͣꝫ oculis vi derūt fugiebāt vrbe venerunt carthagineꝫ vbi frequetabāt the­atra. qua ſi ꝯti nue hiſtrioni­bus ſe geſſerūt more inſanoꝝ ſe habebant. Cap. XXXIII Mentes amētes ⁊cͣ In hoc ca. redar guit augꝰ inſani am quorundā ro manoꝝ alie nigene remotiſſi mi plangerēt vr bis vaſtatōꝫ ipſi dabāt ſe ludis theatra frequēta bant. Capitulū. XXXIIII. Omulus remꝰ ⁊cͣ. In hoc ca. augꝰ. comꝑat eccl̓iam xp̄i aſylo romāo rum. ꝓbat ec cleſia xp̄i maiorē habuit poteſtatē conſeruandi fu­gientes ad ſe qͣꝫ aſylum. Aſyluꝫ illd̓ fuit templū quoddā a rōmu lo ꝯſtitutū. vnd̓ dicit eutropius li. j. romulo ſic loquens. Condi ta ciuitate quam ex ſui nomine ro vocauit. hoc egit ꝯdito tēplo qd̓ aſylū ap ella uit pollicitꝰ ē cū­ctis ad ip̄m fugi entibus īpunita tem. quā ob cau­ſam multitudinē finitimoꝝ ali qͣꝫ apud ſuos ci ues offenſam traxerāt ad ſe fu cientem in ciui­ mala facitꝭ vob̓ īputare vultꝭ. mala ꝟo patimini xp̄ianis tꝑibꝰ īputatꝭ. neqꝫ ī vr̄a ſecuritate pacatā rem­publicā: juxuriā q̄ritꝭ īpuni : dep̄uati rebꝰ ꝓſꝑis nec corrigi potuiſtꝭ aduſis. Uo­lebat vos ille ſcipio t̓reri ab hoſte: ne ī luxuriā flueretis: vos nec ꝯtriti ab hoſte luxu riā rep̄ſſiſtꝭ. ꝑdidiſtꝭ vtilitatē calamitatꝭ: miſerrimi facti eſtꝭ. peſſimi ꝑmāſiſtꝭ. Et tn̄ qd̓ viuitꝭ dei ē: vob̓ ꝑcendo admōet vt corrigamī penitē do vob̓ etiā īgratꝭ p̄ſtitit vt vl̓ ſb̓ noīe ẜuoꝝ eiꝰ vl̓ ī locis martyꝝ eiꝰ hoſtiles manus euaderētis Ca. XXXIIII r Omulꝰ remꝰ aſyluꝫ ꝯſtituiſſe ꝑhibēt̉: qͥſ qͥs ꝯfugeret ab noxa liber eēt: auge̓ q̄rēteſ creāde ml̓ti tudinē cītatꝭ. Mirādū ī ho­norē xp̄i p̄ceſſit exēplū: ꝯſti tuer̄t euerſores vrb̓: qd̓ īſti­tuerāt ātea ꝯditores. qͥd aūt magnū ſi fecer̄t illi vt ciuiū ſuoꝝ nūerꝰ ſuppleret̉: qd̓ fe­cer̄t iſti vt ſuoꝝ hoſtiū nūe­roſitas ẜuaret̉: Hec alia: ſi vberiꝰ cōmodiꝰ potuerit rn̄deat inimicꝭ ſuis redēpta familia dn̄i xp̄i: ꝑegrīa ciui tas regis xp̄i. Ca. XXXV. m Emīerit ſane ī ip̄is ini micꝭ latere ciues futu ros: ne īfructuoſum vel apud ip̄os putet: donec ꝑueniat ad ꝯfeſſos portat īfēſos: ſic̄ ex illoꝝ nūero etiā dei cītas hꝫ ſecū ꝙͣ diuꝑegrīa tur ī mūdo ꝯnexos cōione ſcr̄oꝝ: nec ſecū fu­turos ī et̓na ſorte ſctōꝝ: ꝑtī ī occl̓to: ꝑtī ī aꝑ­to ſūt. Qui etiā ip̄is ininicꝭ adu̓ſus deū cu­ius ſacr̄m gerūt murmurare dubitāt: ill̓ theatra: eccl̓ias nobiſcū replētes. de correctōe aūt qͦrūdā etiā taliū ml̓tominꝰ ē de ſꝑādū ſi apd̓ aꝑtiſſimos adu̓ſarios p̄deſtinati amici latitāt: adhuc igͦrati etiā ſibi. Perplexe qͥppe ſūt iſte due cītates ī ſcl̓o inuicēqꝫ pmix te: donec vltīo iudicio dirimāt̉ᵇ de quaꝝ exor tu ꝓcurſu: debitꝭ finibꝰ qd̓ dicēdū arbitror quantū diuinitꝰ adiuuabor expediā propter gloriam ciuitatis dei: alienis a cōtrario com paratis clarius eminebit. Ca. XXXVI. tatem recepit. la tin deniqꝫ tuſci qꝫ paſtores. eti am tranſmarini phryges. qui ſub enea. arcādes ſub euandro du ce influxerāt. Et ita ex varijs qua ſi clementis con gregauit corpus vt vnū ppl̓m ro manum efficeret Hec cutropius Idē etiā narrat titꝰ liuiꝰ de vrbis origine l. j. Cap. XXXV. m Eminerit ſane ⁊c̄. In hoc capi. oſtēdit augꝰ boni pa tienter ferre dn̄t ſocietatē maloꝝ qꝛ multi eoꝝ qui ſunt modo mali ſunt a deo p̄deſti nati ad ſalutē et̓ . b De exortu ⁊c̄. De exortu ciuitatis dei ciuitatꝭ dia boli ꝑtractat au guſtinꝰ infra ab xj. li. vſqꝫ ad. xv De ꝓcurſu ꝟo ci uitatis vtriuſqꝫ ali. xv. vſqꝫ ad lib̓. xix. De fine vero vtriuſqꝫ ci uitatis a lib̓. xix. vſqꝫ ad finem to tius operis.