Liber tis. Neqꝫ em̄ erāt illi dij: ſuo pōtifice meliores. Ecce attē dite: ſi mēs tādiu potatꝭ erro ribꝰ ebria: vos aliqͥd ſanū cō ſiderare ꝑmittit? Dij ꝓpt̓ ſe dādā corpoꝝ peſtilētiā ludoſ ſibi ſcēicos exhiberi iubebāt pōtifex aūt vr̄ ꝓpt̓ aīoꝝ cauendā peſtilētiā ip̄am ſcenā ꝯſtrui ꝓhibebat. Si aliqͣ luce mētis aīm corꝑi p̄ponitis eligite quē colatꝭ. Neqꝫ eī ⁊ illa corꝑm peſtilētia iō ꝯqͥeuit: qꝛ ppl̓o bellicoſo ⁊ ſol̓ antea ludis circēſibꝰ aſſueto lu doꝝ ſcēicoꝝ delicata ſb̓intra uit īſania: ſꝫ aſtutia ſpirituuꝫ nefādoꝝ p̄uidēs illā peſtilē tiā iā fine debito ceſſaturaꝫ: aliā lōge gͣuiorē qͣ pl̓imū gau det: ex hac occaſiōe nō corꝑi bus ẜ moribꝰ curauit īmitte re: q̄ aīas miſeroꝝ tātꝭ: obce cauit tenebris: tāta d̓formitate fedauit: vt etiā mō qd̓ ī credibile forſitā erit ſi a nr̄is poſterꝭ audiet̉ romana vrbo vaſtata qͦs peſtilētia illa poſ b ſeditʰ atqꝫ īde fugiētes: carthaginē ꝑuenire potuerūt ī theatrꝭ qͦtidie certatī ꝓ hiſtriōibꝰ īſanirēt. C. XXXIII. o Mētes amētes: qͥs eſt h̓ tātꝰ nō error: ſꝫ furor: vt exitiū vr̄m ſic̄ audiuimꝰ plāgētibꝰ oriētalibꝰ popul̓: ⁊ maxīs cītatibꝰ ī remo tiſſimis terrꝭ: publicū luctū merorēqꝫ ducētibꝰ: vos theatra q̄reretꝭ: ītraretꝭ īpleretis: ⁊ ml̓to īſaniora qͣꝫ ſuerāt ātea faceretꝭ. Hāc aīoꝝ labē ac peſtē: hāc ꝓbitatꝭ ⁊ hōeſta tis euerſionē: vob̓ ſcipio ille metuebat: qn̄ ꝯſtrui theatra ꝓhibebat: qn̄ rebꝰ ꝓſꝑis vos facile corrūpi atꝫ euerti poſ ſe cernebat: qn̄ vos ab hoſti li t̓rore ſecuros eē nolebat. Neqꝫ eī cēſebat ille felicē eē rēpublicā: ſtātibꝰ menibꝰ ruē tibꝰ moribꝰ: ſꝫ ī vob̓ plꝰ valuit ꝙ d̓mōes īpij ſeduxer̄t: qͣꝫ ꝙ hoīes ꝓuidi p̄cauer̄t. Hinc o b t̉ Atqꝫ īde ⁊c̄. vult dicere augꝰ ꝙ aliqui qͦs morum peſtilentia poſſedit non ob ſtante vaſtatiōe vrb̓ a gothis facta. qͣꝫ oculis vi derūt fugiebāt d̓ vrbe ⁊ venerunt carthagineꝫ vbi frequetabāt theatra. ⁊ qua ſi ꝯti nue ꝓ hiſtrionibus ſe geſſerūt ⁊ more inſanoꝝ ſe habebant. Cap. XXXIII Mentes amētes ⁊cͣ In hoc ca. redar guit augꝰ inſani am quorundā ro manoꝝ qͥ cū alie nigene remotiſſi mi plangerēt vr bis vaſtatōꝫ ipſi dabāt ſe ludis ⁊ theatra frequēta bant. Capitulū. XXXIIII. Omulus ⁊ remꝰ ⁊cͣ. In hoc ca. augꝰ. comꝑat eccl̓iam xp̄i aſylo romāo rum. ⁊ ꝓbat ꝙ ec cleſia xp̄i maiorē habuit poteſtatē conſeruandi fugientes ad ſe qͣꝫ aſylum. Aſyluꝫ illd̓ fuit templū quoddā a rōmu lo ꝯſtitutū. vnd̓ dicit eutropius li. j. d̓ romulo ſic loquens. Condi ta ciuitate quam ex ſui nomine ro mā vocauit. hoc egit ꝯdito tēplo qd̓ aſylū ap ella uit pollicitꝰ ē cūctis ad ip̄m fugi entibus īpunita tem. quā ob cauſam multitudinē finitimoꝝ qͥ ali qͣꝫ apud ſuos ci ues offenſam cō traxerāt ad ſe fu cientem in ciuiꝙ mala q̄ facitꝭ vob̓ īputare nō vultꝭ. mala ꝟo q̄ patimini xp̄ianis tꝑibꝰ īputatꝭ. neqꝫ eī ī vr̄a ſecuritate pacatā rempublicā: ẜ juxuriā q̄ritꝭ īpuni tā: qͥ dep̄uati rebꝰ ꝓſꝑis nec corrigi potuiſtꝭ aduſis. Uolebat vos ille ſcipio t̓reri ab hoſte: ne ī luxuriā flueretis: vos nec ꝯtriti ab hoſte luxu riā rep̄ſſiſtꝭ. ꝑdidiſtꝭ vtilitatē calamitatꝭ: ⁊ miſerrimi facti eſtꝭ. ⁊ peſſimi ꝑmāſiſtꝭ. Et tn̄ qd̓ viuitꝭ dei ē: qͥ vob̓ ꝑcendo admōet vt corrigamī penitē do qͥ vob̓ etiā īgratꝭ p̄ſtitit vt vl̓ ſb̓ noīe ẜuoꝝ eiꝰ vl̓ ī locis martyꝝ eiꝰ hoſtiles manus euaderētis Ca. XXXIIII r Omulꝰ ⁊ remꝰ aſyluꝫ ꝯſtituiſſe ꝑhibēt̉: qͦ qͥſ qͥs ꝯfugeret ab oī noxa liber eēt: auge̓ q̄rēteſ creāde ml̓ti tudinē cītatꝭ. Mirādū ī honorē xp̄i p̄ceſſit exēplū: hͦ ꝯſti tuer̄t euerſores vrb̓: qd̓ īſtituerāt ātea ꝯditores. qͥd aūt magnū ſi hͦ fecer̄t illi vt ciuiū ſuoꝝ nūerꝰ ſuppleret̉: qd̓ fecer̄t iſti vt ſuoꝝ hoſtiū nūeroſitas ẜuaret̉: Hec ⁊ alia: ſi qͣ vberiꝰ ⁊ cōmodiꝰ potuerit rn̄deat inimicꝭ ſuis redēpta familia dn̄i xp̄i: ⁊ ꝑegrīa ciui tas regis xp̄i. Ca. XXXV. m Emīerit ſane ī ip̄is ini micꝭ latere ciues futu ros: ne īfructuoſum vel apud ip̄os putet: ꝙ donec ꝑueniat ad ꝯfeſſos portat īfēſos: ſic̄ ex illoꝝ nūero etiā dei cītas hꝫ ſecū ꝙͣ diuꝑegrīa tur ī mūdo ꝯnexos cōione ſcr̄oꝝ: nec ſecū futuros ī et̓na ſorte ſctōꝝ: qͥ ꝑtī ī occl̓to: ꝑtī ī aꝑto ſūt. Qui etiā cū ip̄is ininicꝭ adu̓ſus deū cuius ſacr̄m gerūt murmurare nō dubitāt: mō cū ill̓ theatra: mō eccl̓ias nobiſcū replētes. de correctōe aūt qͦrūdā etiā taliū ml̓tominꝰ ē de ſꝑādū ſi apd̓ aꝑtiſſimos adu̓ſarios p̄deſtinati amici latitāt: adhuc igͦrati etiā ſibi. Perplexe qͥppe ſūt iſte due cītates ī hͦ ſcl̓o inuicēqꝫ pmix te: donec vltīo iudicio dirimāt̉ᵇ de quaꝝ exor tu ⁊ ꝓcurſu: ⁊ debitꝭ finibꝰ qd̓ dicēdū arbitror quantū diuinitꝰ adiuuabor expediā propter gloriam ciuitatis dei: q̄ alienis a cōtrario com paratis clarius eminebit. Ca. XXXVI. tatem recepit. la tin deniqꝫ tuſci qꝫ paſtores. ⁊ eti am tranſmarini phryges. qui ſub enea. ⁊ arcādes ſub euandro du ce influxerāt. Et ita ex varijs qua ſi clementis con gregauit corpus vt vnū ppl̓m ro manum efficeret Hec cutropius Idē etiā narrat titꝰ liuiꝰ de vrbis origine l. j. Cap. XXXV. m Eminerit ſane ⁊c̄. In hoc capi. oſtēdit augꝰ ꝙ boni pa tienter ferre dn̄t ſocietatē maloꝝ qꝛ multi eoꝝ qui ſunt modo mali ſunt a deo p̄deſti nati ad ſalutē et̓ nā. b De qͣ rū exortu ⁊c̄. De exortu ciuitatis dei ⁊ ciuitatꝭ dia boli ꝑtractat au guſtinꝰ infra ab xj. li. vſqꝫ ad. xv De ꝓcurſu ꝟo ci uitatis vtriuſqꝫ ali. xv. vſqꝫ ad lib̓. xix. De fine vero vtriuſqꝫ ci uitatis a lib̓. xix. vſqꝫ ad finem to tius operis.