Seite
XIII ſor ⁊ inſtigator occultus: eſt tamen maxime ſu perbus atqꝫ inuidus. Que illum vitioſitas ſic obtinuit: vt propter hanc eſſꝫ in carceribus ca liginoſi huius aeris eterno ſupplicio deſtinatꝰ Hec autem vitia que tenent in diabolo princi patum carni tribuit apoſtolus quā certum eſt diabolū nō babere. Dicit enim inimicitias: cō­tentiones: emulationes: animoſitates: inuidi as opera eſſe carnis: quorum omniū maloruꝫ caput atqꝫ origo ſuperbia ē: que ſine carne re­gnat in diabolo. Quis autem illo eſt inimiciti­or ſanctis. Quis aduerſus eos contentioſior. animoſior ⁊ magis emulus atqꝫ inuidus inue nitur? Et hec oīa cū habeat ſine carne: quomo do ſunt iſta opera carnis: niſi quia oꝑa ſūt ho­minis: quem ſicut dixi nomīe carnis appellat Non em̄ habendo carnem quam nō habet dia bolus: ſed viuendo ẜm ſeip̄m: hoc eſt ẜm homi nem factus eſt homo ſimilis diabolo: quia ⁊ il­le ẜm ſeip̄m viuere voluit quando in veritate non ſtetit: vt non de dei ſed de ſuo mendacium loqueretur: qui non ſolū mendax verūetiā mē dacij pater eſt. Primus eſt qͥppe mentitus: et a quo peccatum ab illo cepit eſſe mendacium. Capitulum. IIII. Um gͦ viuit hō ẜm hominē nō ẜm deuꝫ ſimilis ē diabolo: quia nec angelo ẜm angelū ſꝫ ẜm deū viuēdū fuit vt ſtaret in veritate: ⁊ veritatem illius non de ſuo men daciū loqueretur. Nam ⁊ de homine alio loco idem apoſtolus ait. Si auteꝫ veritas dei ī meo oma. 3 mendatio abundauit. Meum dixit mendaciū veritatem dei? Cū itaqꝫ viuit hō ẜm veritaieꝫ non viuit ẜm ſeip̄m: ſed ẜm deū. Deus eſt enim qui dixit. Ego ſum veritas. Cū vero viuit ẜm h̓. 14. ſeip̄m: hoc eſt ẜm homineꝫ nō ẜm deū: ꝓfecto ẜm mendaciū viuit: nō qꝛ hō ip̄e mendaciū eſt cū ſit eiꝰ auctor ⁊ creator deus: qui nō eſt vtiqꝫ auctor creatorqꝫ mendacij: ſed quia hō ita fa­ctus eſt rectꝰ: vt nō ẜm ſeip̄m ſꝫ ẜm eū a qͦ fact eſt viueret: id eſt illiꝰ potiꝰ qͣꝫ ſuā faceret volūta tem: nō aūt ita viuere quēadmodū eſt factꝰ vt viueret: hͦ eſt mendaciū Btūs quippe vult eſſe etiā nō ſic viuendo vt poſſit eſſe. Quid eſt hac volūtate mendacius? Un̄ nō fruſtra dici pōt. om̄e pctm̄ eſſe mendaciū. Non em̄ ſit pctm̄ niſi ea volūtate qua volumꝰ vt bene ſit nobis: vel nolumꝰ vt male ſit nobis. Ergo mendaciū eſt qd̓ cū flat bene ſit nobis: hinc potiꝰ male eſt no bis: vel cū fiat vt meliꝰ ſit nobis: hinc potiꝰ peiꝰ eſt nobis. Un̄ hoc: niſi qꝛ de deo pōt bn̄ eſſe ho mī quē delinq̄ndo deſerit. nō de ſeip̄o ẜm quē viuendo delinqͥt? Qd̓ itaqꝫ diximus hinc exti­tiſſe ciuitates duas diuerſas inter ſe atqꝫ con­c me it cup g do­audēt dē has or paſ­a ꝯtra a corpe auras ſpiciūt ſe tene ⁊ carce jo trarias: ꝙ alij ẜm carnē: alij ẜm ſpm̄ viuerēt: p̄t etiam iſto mō dici: ꝙ alij ẜm hoīem alij ẜm deū viuant. Aꝑtiſſime qͥppe paulus ad corinthios dicit. Cū em̄ inter vos ſint emulatio ⁊ ꝯtentio 1. Coꝝ 3 nonne carnales eſtis: ⁊ ẜm hoīem ambuletis? Qd̓ ergo eſt ambulare ẜm hoīem: hoc eſt ẜm hoīem viuere: qd̓ a carne. id eſt a ꝑte hoīs mi­nore intelligit̉ hō. Eoſdē ipſos qͥppe dixit ſupe­rius anīales: qͦs poſtea carnales: ita loquens. Quis em̄ ſcit inquit hoīm q̄ ſūt hoīs: niſi ſpūs j. Coꝝ. 2. hoīs qͥ in ipſo eſt? Sic ⁊ que dei ſunt nemo ſcit niſi ſpūs dei. Nos aūt inquit nō ſpm̄ huius mū di accepimus: ſꝫ ſpūm qͥ ex deo eſt: vt ſciamus q̄ a deo donata ſunt nobis: que ⁊ loqͥmur: non in ſapientie hūane doctis verbis: ſꝫ docti ſpū: ſpiritualibus ſpūalia cōparantes. Aīalis autē hō nō ꝑcipit que ſunt ſpūs dei: ſtulticia eſt em̄ illi. Talibus igit̉. id eſt aīalibus paulo poſt di­cit. Et ego fratres nō potui loqui vobis qͣſi ſpi j. Coꝝ. 3. ritualibus: ſed quaſi carnalibuſ. Et illud ⁊ hoc eodem loquendi mō intelligit̉. id eſt a ꝑte totū Et ab aīa nāqꝫ ⁊ a carne q̄ ſūt ꝑtes hoīs pōt to tū ſignificari qd̓ ē hō: atqꝫ ita nō ē aliud aīalis hō: aliud carnalis: ſꝫ idem ip̄m eſt vtrūqꝫ. id eſt ẜm hoīem viuēs hō. Sicut ⁊ nō aliud qͣꝫ hoīes ſignificant̉: ſiue vbi legit̉. Ex oꝑibus legis nō Roma.3 iuſtificat̉ oīs caro: ſiue qd̓ ſcriptū eſt: Septua­Gen̄. 46 gintaquinqꝫ aīe deſcenderūt cū iacob in egy­ptū: ⁊ ibi eī ꝑ oēꝫ carnem om̄is homo: ⁊ ibiꝑ ſe ptuagītaqͥnqꝫ aīas ſeptuagītaqͥnqꝫ hoīe ſītel ligunt̉. Et qd̓ dictuꝫ eſt. Non in ſapientie hūa­ne doctis verbis: potuit dici: nō in ſapiētie ca­j. Coꝝ. 2 nalis: ſicut qd̓ dictū eſt ẜm hoīem ambulatꝭ: po tuit dici: ẜm carnē. Magis aūt hoc apparuit in his q̄ ſubiūxit. Cū em̄ qͥs dicat. Ego ſum pauli alius aūt ego apollo: nōne hoīes eſtis? Qd̓ di­j. Coꝝ. 3. cebat aīales eſtis: ⁊ carnales eſtis: exp̄ſſius di­xit hoīes eſtis: qd̓ eſt ẜm hoīem viuitis: nō ẜm deū ẜm quē ſi viuerētis dij eſtis. Ca. V. On igit̉ opus ē in pctīs vitijſqꝫ noſtris ad creatoris iniuriā carnis accuſare na turā: q̄ in genere atqꝫ ordine ſuo bona eſt. ſꝫ de ſerto creatore bono: viuere ẜm creatū bonum nō eſt bonū: ſiue qͥſqꝫ ẜm carnē ſiue ẜm aīam: ſi ue ẜm totū hoīem qͥ ꝯſtat ex aīa ⁊ carne. vn̄ et noīe ſolius aīe: ⁊ noīe ſoliꝰ carnis ſignificari p̄t eligat viuere. Nam qͦ velut ſūmū bonū laudat aīe naturā: ⁊ tāqͣꝫ malū naturā carnis accuſat: ꝓfecto ⁊ aīam carnal̓r appetit: ⁊ carnē carnal̓r fugit: qm̄ id vanitate ſentit hūana: nō veritate diuina. Non qͥdem platonici ſicut manichei de ſipiūt: vt tanqͣꝫ mali naturā terrena corꝑa dete ſtent̉: cum omīa elementa qͥbus iſte mūdus vt ſibilis ꝯtrectabiliſqꝫ cōpactus eſt: qualitateſqꝫ