Seite
Liber Ed eſt peior dānabiliorqꝫ Ca. XIIII. ſuꝑbia: qua etiā in pctīs manifeſtꝭ ſuf fugiū excuſatōis inquirit̉: ſicut illi pri Geſi. 3. mi hoīes: qͦꝝ ⁊ illa dixit. Serpens ſeduxit me ⁊ māducaui ⁊ ille dixit mulier quā dediſti mihi hͨ mihi dedit de ligno ⁊ edi. Nuſqͣꝫ hic ſonat peti­Gen̄. 4 tio venie: nuſqͣꝫ imploratio medicine. Nā lꝫ iſti nō ſic̄ cayn qd̓ cōmiſer̄t negēt: adhuc tn̄ ſuꝑbia q̄rit ī aliū referre qd̓ ꝑperā fec̄ ſuꝑbiā mulieris ī ſerpētē: ſuꝑbia viri in ml̓ierē. Sꝫ accuſatio po tius qͣꝫ excuſatio vera eſt: vbi mādati diuini eſt aꝑta trāſgreſſio. Neqꝫ em̄ hoc ꝓpterea nō fece rūt: qꝛ id mulier ſerpēte ſuadēte: vir muliere ī­pertiēte cōmiſit: qͣſi quicqͣꝫ deo cui vl̓ crederet̉ vel cederet̉ an̄ponendū fuit. Ca. XV Uia gͦ ꝯtemptus eſt deꝰ iubens qͥ hoīeꝫ creauerat: qͥ ad ſuā imaginē cū fecerat: qͥ cete­ris aīalibus p̄poſuerat. qͥ in ꝑadiſo ꝯſtituerat: qͥ reꝝ oīm copiā ſalutiſqꝫ p̄ſtiterat: qͥ p̄ceptꝭ nec pluribus nec grandibꝰ nec difficilib oneraue­rat: ſꝫ vno breuiſſimo atqꝫ leuiſſimo ad obedien tie ſalubritatē adminiculatꝰ fuerat: qͥ ſuꝑ eam creaturā: cui libera ſeruitꝰ expediret ſe eē do­minū cōmonebat: iuſta dānatio ſubſecuta eſt: taliſqꝫ dānatio vt hō qͥ cuſtodiēdo mādatū fu­turus fuerat etiā carne ſpiritalis: fieret etiā mē te carnalis: ⁊ qꝛ ſuꝑbia ſibi placuerat: dei iuſti cia ſibi donaret̉: ne ſicut affectabat in ſua eſſet oīmodo ptāte: ſed a ſeip̄o qͦꝫ diſſentiēs: ſub illo cui peccādo cōſenſit ꝓ libertate quā cōcupiue rat durā miſeramqꝫ ageret ſeruitutē: mortuus ſpiritu volens: ⁊ corꝑe moriturus inuitꝰ: deſer tor eterne vite: etiam eterna niſi gr̄a liberaret morte dānatus. Quiſqꝫ hmoi dānatōꝫ vel ni­miā vel iniuſtā putat: metiri ꝓfecto neſcit: quā ta fuerit iniqͥtas in peccādo vbi tāta erat non Gcij. 22. peccandi ſacilitas. Sicut em̄ abrae nō immeri to magna obediētia p̄dicat̉: qꝛ vt occideret fili um resdifficilima eſt imꝑata: ita ⁊ in ꝑadiſo tā­to maior inobedientia fuit: qͣnto id quod p̄ce­ptū eſt nullius difficultatis fuit. Et ſicut obedi entia ſcd̓i hoīs eo p̄dicabilior quo factus ē obe­Phil̓. 2. diens vſqꝫ ad mortē: ita inobediētia primi hoīs eo deteſtabilior quo factꝰ eſt inobediēs vſqꝫ ad mortē. Ubi em̄ magna c̄ inobediētie pena pro poſita. ⁊ res a creatore facilis īpetrata. qͥs nam ſatis explicet qͣntū malū ſit nō obedire in re fa cili: ⁊ tāte ptātis imꝑio: ⁊ tāto terrēti ſupplicio? Deniqꝫ vt breuit̓ dicat̉ in illiꝰ pctī pena: qͥd ino­bedientie:: niſi inobedientia retributa eſt; naꝫ q̄ hoīs eſt alia miſeria niſi aduerſus eū ip̄m ino bedientia eius ip̄iꝰ: vt qm̄ noluit. qd̓ potuit qd̓ non pōt velit. In ꝑadiſo em̄ etiam ſi non om̄ia poterat ante pctm̄: quicqͥd tn̄ non poterat non volebat: ⁊ ideo poterat oīa que volebat. Nunc vero ſicut in eius ſirpe cognoſcimꝰ: ⁊ diuīa ſcri ptura teſtat̉. hō vanitati ſtmilis factꝰ eſt. Quis Psͣ 143 em̄ enumerat qͣꝫ multa que non pōt velit: dūſi­bijp̄e.i. voluntate eius. ip̄e animus eius: eoqꝫ ī ferior caro eius nō obtemꝑat? Ip̄o nanqꝫ inui­to ⁊ animꝰ plerūqꝫ turbat̉ ⁊ caro dolet ⁊ vere­raſcit ⁊ morit̉: ⁊ quicqͥd aliud patimur qd̓ non pateremur inuiti: ſi volūtati nr̄e nr̄a natura oī mō atqꝫ ex oībꝰ ꝑtibus obediret. At em̄ aliqͥd caro patit̉: quo ſeruire nō ſinit̉. Quid intereſt vnde: dum tn̄ ꝑ iuſticiam dominantis dei cui ſb̓ diti ſeruire noluimus: caro nr̄a que nobis ſub­dita fuerat non ſeruiendo moleſta ſit: qͣꝫuis noſ deo non ſeruiendo moleſti nobis potuerimus eſſe nō illi? Neqꝫ em̄ ſic ille noſtro vt nos ſerui­cio corꝑis indigemꝰ: ⁊ ideo nr̄a eſt qd̓ ꝑcipimꝰ nō illiꝰ pena qd̓ fecimus. Dolores porro qͥ dicū tur carnis: aīe ſunt in carne ⁊ ex carne. Quid em̄ caro ꝑ ſeip̄am ſine aīa: vel dolet vel cōcupi­ſcit? Sed cū ꝯcupiſcere caro dicit̉ vl̓ dolere: aut ip̄e hō eſt ſicut diſſeruimꝰ. aut aliqͥd aīe qd̓ car­nis afficit paſſio: vel aſꝑa vt faciat dolorē: vl̓ le nis vt voluptatē. Sꝫ dolor carnis tantūmō of­fenſio eſt aīe ex carne ⁊ quedā ab eiꝰ paſſiōe diſ ſenſio: ſicuti anime dolor que triſticia nuncupa tur: diſſenſio eſt ab his q̄ nobis nolētibꝰ accide­runt. Sed triſticiā plerūqꝫ p̄cedit metꝰ: qͥ ⁊ ip̄e in aīa eſt non in carne Dolorē aūt carnis non p̄cedit vllus qͣſi metus carnis: qͥ ante dolorē in carne ſentiat̉. Uoluptatē vero p̄cedit appetitꝰ qͥdā qui ſentit̉ in carne quaſi cupiditas eius ſic̄ fames ⁊ ſitis: ⁊ ea q̄ in genitalibꝰ vſitatiꝰ libido nominat̉ cuꝫ hoc ſit generale vocabulū oīs cu piditatis. Nā ⁊ ip̄m irā nihil aliud eſſe qͣꝫ vlci­ſcendi libidinē veteris diffinierūt: qͣꝫuis nōnū­qͣꝫ hō vbi vindicte nullus eſt ſenſus: etiā rebus inanimis iraſcat̉: vt male ſcribentē ſtilum colli dat: vel calamū frangat iratꝰ. Ueꝝ ⁊ iſta licet irrationabilior: tn̄ quedā vlciſcendi libido eſt: ⁊ neſcio qua. vt ita dixerim quaſi vmbra retri­butionis: vt qui mala faciūt mala patiant̉. Eſt igit̉ libido vlciſcēdi q̄ irad̓r: eſt libido habendi pecuniā: que auaricia: eſt libido quōcunqꝫ vin cendi que peruicacia: eſt libido gloriandi q̄ ia­ctantia nuncupat̉. Sunt multe varieqꝫ libidi­nes: quaꝝ nonnulle habent etiā vocabula pro pria: quedam vero non hn̄t. Quis cm̄ facile di xerit: qͥd vocet̉ libido dn̄andi: quā tn̄ plurimuꝫ valere in tyrannorum animis etiaꝫ ciuilia bel­la teſtant̉. Capitulum. XVI Um igit̉ ſint multarū libidines reꝝ tn̄ cū libido d̓r: neqꝫ cuiꝰ rei libido ſit addit̉: nō fere aſſolet animo occurrere niſi illa