Seite
XVIII de poſt qͣdraginta dies aſcēdit in celū: poſt de cē dies.i. qͥnquageſimo poſt ſuā reſurrectionē die miſit ſpiritū ſanctū. Tunc tria milia hoīm apl̓is eū p̄dicātibꝰ credider̄t. Tūc itaqꝫ nomi­nis illiꝰ cultꝰ exortus ē ſic̄ nos credimꝰ ⁊ ꝟitas habet: efficacia ſpūſſancti. Sic̄ aūt finxit vani tas īpia vl̓ putauit: magicis artibꝰ petri. Pau lopoſt etiā ſigno mirabili facto: qn̄ ad verbuꝫ ip̄ius petri qͥdā mendicꝰ ab vtero matris ita claudus vt ab alijs portaret̉: ⁊ ad portaꝫ tēpli vbi ſtipem peteret poneret̉: in nomīe ieſu xp̄i ſaluꝰ exiliuit: qͥnqꝫ milia hoīm crediderūt. Ac deinde alijs atqꝫ alijs acceſſibꝰ credentiū cre­uit eccleſia. Ac ꝑ hoc colligit̉ etiā dies ex qͦ an­nus ip̄e ſūpſit initiū ſcꝫ qn̄ miſſus ē ſpūſſanctꝰ id eſt ꝑ idus maias. Numeratis ꝓinde cōſuli­bus trecēti ſexagintaqͥnqꝫ anni reper iunt̉ im pleti: ꝑ eaſdē idꝰ maias: ꝯſulatu honorij ⁊. eu ticiani. Porro ſeq̄nti anno cū ſociū accepiſſꝫ honorius ꝯſulem mauliū theodorū: qn̄ iaꝫ ẜm illud oraculū demonum aut figmentum homi num nulla eſſe debet religio xp̄iana: quid per alias terraꝝ partes forſitan factum ſit: nō fuit neceſſe perquirere. Interim qd̓ ſcimus in ci­uitate notiſſima ⁊ eminentiſſima carthagine africi gaudentius ⁊ iouius comites imꝑatorꝭ honorij quartadecimo kalendas Aprilis fal­ſoruꝫ deoꝝ templa euerterūt: ⁊ ſimulacra fre gerūt. Ex quo vſqꝫ ad hoc tempus per trigin­ta ferme annos quis nō videat quantū creue rit cultus noīs xp̄i: p̄ſertim poſtea qͣꝫ multi eo rum xp̄iani facti ſūt: qui tanqͣꝫ vera illa diuina tione reuocabantur a fide: eamqꝫ cōpleto eo­dem annoꝝ numero inanem irridendāqꝫ vi­derūt? Nos ergo qui ſumus vocamurqꝫ xp̄ia ni: non in petrū credimus: ſed in quē credidit petrus: petri de xp̄o edificati ſermonibus nō carmībꝰ veneficis nec decepti maleficijs ſꝫ bn̄ ficijs eius adiuti. Ille petri mgr̄ xp̄s in doctri na que ad vitā ducit eternam: Ip̄e eſt magi­ſter noſter. Sed aliquando iam claudamus hunc librum: hucuſqꝫ diſſerentes: ⁊ quantum ſatis viſum eſt demonſtrantes: quis nā ſit du­arum ciuitatuꝫ celeſtis atqꝫ terrene ab initio vſqꝫ in finem permixtaruꝫ mortalis excurſus Quaruꝫ illa que terrena eſt fecit ſibi quos vo luit: vel vndecunqꝫ vel etiam ex hominibꝰ fal ſos deos: quibus ſacrificādo ſeruiret. Illa au tem celeſtis que peregrinatur in terra: falſos deos non facit: ſed a vero deo ip̄a fit: cuius vē rū ſacrificium ipſa ſit. Ambe tamen temꝑali­bus: vel bonis vtuntur pariter vel magis pa­riter affliguntur: diuerſa fide: diuerſa ſpe: di­uerſo amore: donec vltimo iudicio ſeparent̉. et percipiat vnaqueqꝫ ſuum finem: cuius nul lus eſt finis: De quibus ambarum finibus de­inceps diſſerendum eſt. Explicitus eſt liber decimuſoctauus. Incipiunt capitula libri deciminoni. j Ꝙ in queſtione quam de finibus bono ruꝫ ⁊ maloꝝ philoſophica diſputatio vētilauit: ducentas octoginta ⁊ octo ſectas eſſe marcus varro ꝑſpexerit. ij Quō remotis om̄ibus differentijs que non ſecte ſꝫ q̄ſtiones ſūt: ad triparti­tam ſummi boni diffinitionem varro ꝑueniat: quaꝝ tn̄ vna ſit eligenda. iij De tribus ſectis ſummū homīs bonuꝫ querētibus quā eligendā varro diffi niat: ſequens veteris academie an­tiocho auctore ſententiam. iiij De ſūmo bono ⁊ ſummo malo quid xp̄i­ani ſentiant cōtra ph̓os: qui ſummū bonum in ſe ſibi eſſe dixerunt. v De ſociali vita: que cū maxime expctē­da ſit: multis offenſionibus ſepe ſub uertitur. vj De errore humanorum iudiciorum cuꝫ veritas latet. vij De diuerſitate linguarum qua ſocietas hominuꝫ dirimitur: ⁊ de miſeria bel­lorū etiam que iuſta dicuntur viij Ꝙ amicicia bonoꝝ ſecura eſſe nō poſſit dū a periculis p̄ſentis vite trepidari neceſſe ſit ix De amicicia ſanctoruꝫ angeloꝝ que ho mini in hoc mūdo nō poteſt eſſe ma­nifeſta propter fallaciam demonum in quos inciderunt qui multos ſibi deos colendos putauerunt. x Quis fructus ſanctis d̓ ſuꝑata huiꝰ vite temptatione pariatur. xj De beatitudīe pacis eterne: in qua ſan ctis finis eſt. id eſt vera ꝑfectio. xij Ꝙ etiam bellantiū ſeuitia om̄eſqꝫ ho­minuꝫ inquietudines ad pacis finē cupiant ꝑuenire: ſine cuius appetitu nulla natura ſit. xiij De pace vniūerſal: que īter quaſlibe ꝑturbationes priuari non poteſt le ge nature: duꝫ ſub iuſto iudice ad id quiſqꝫ peruenit ordinatione qd̓ me­M 2