![]()
XIX riatur diuerſitate ſectarum. Subditur autem virtuti: quando in vſuꝫ virtutis aſſumit̉. Per tinet quippe ad virtutꝭ officiū: ⁊ viuere patrie ⁊ ꝓpter patriam filios ꝓcreare: quoꝝ neutrū fieri pōt ſine corporis voluptate. Nam ſine illa nec cibus nec potꝰ ſumitur vt viuatur: nec concumbitur vt generatio propagetur. Cum vero prefertur virtuti: ip̄a appetitur propter ſeipſam. Uirtus autem aſſumenda creditur. propter illam: id eſt vt nihil virtꝰ agat: niſi ad conſequendam vel cōſeruandam corporꝭ vo luptatem: que vita deformis eſt quidem qͥppe vbi virtꝰ ſeruit domīe voluptati: qͣꝫuis nullo modo he dicenda ſit virtus. Sed tamen etiaꝫ iſta horribilis turpitudo habuit quoſdam philoſophos patronos ⁊ defenſores ſuos. Uirtu ti porro voluptas iungitur: quādo neutra ea rum propter alteram: ſed propter ſeip̄as ambe appetuntur. Quapropter ſicut voluptas vl̓ ſubdita vel p̄lata vel iūcta virtuti tres ſectas facit: ita quies: ita vtraqꝫ: ita prima nature alias ternas inueniunt̉ efficere. Pro varietate quippe humanarum opinionū virtuti aliqn̄ ſubduntur: aliquando preferuntur: aliquando iunguntur: ac ſic ad duodenarium ſectarū numerum peruenitur. Sed iſte qͦꝫ numerus duplicatur adhibita vna differētia: ſocialis videlicet vite: qm̄ quiſquis ſectatur aliquā iſtarum duodecim ſectarum: profecto aut propt̓ ſe tantū id agit: aut etiaꝫ propter ſocium: cui debet hoc velle qd̓ ſibi. Quocirca duodec īſūt eoꝝ qui propter ſe tantūmodo vnamquamqꝫ tenendā putant: ⁊ alie duodecim eorum qͥ nō ſoluꝫ propter ſe ſi quid velint philoſophandū eſſe decernunt: ſed etiam propter alios quorum bonum appetuut ſicut ſuū. He autē ſecte xxiiij. iterū geminantur addita differentia ex academicis nouis: ⁊ fiunt. xlviij. Illarum qͥppe. xxiiij. vnamquāqꝫ ſectarum poteſt quiſqꝫ ſic tenere ac defendere vt certam: quēadmo dum defenderunt ſtoici ꝙ hoīs bonū quo bea tus eſſet in animi tantūmodo virtute cōſiſte ret. Poſt eſt alius vt incertam: ſicut defende runt academici noui: quod eis etſi nō certum tamen veriſimile videbatur. Uigintiquattu or ergo fiūt per eos qui eas velut certas pro pter veritatem. ⁊ alie vigītiquattuor per eos qui eaſdem velut incertas propter veri ſimili tudinē ſequēdas putant. Rurſus: qꝛ vnāquā qꝫ iſtaruꝫ. xlviij. ſectarum poteſt quiſqꝫ ſequi habitu ceteroꝝ philoſophorum. Itemqꝫ pōt alius habitu cynicorum: ex hac etiā differētia duplicant̉. ⁊ xcvj. fiunt. Deinde quia earū ſin gulas quaſqꝫ ita tueri homīes poſſunt atqꝫ ſe ctari: vt autem ocioſam diligant vitam: ſicut hi qui tantūmodo ſtudijs doctrīe vacare voluerūt atqꝫ valuerunt: aut negocioſaꝫ: ſic̄ hi qui cuꝫ philoſopharentur tamen adminiſtra tione reipublice: regendiſqꝫ rebus hūanis oc cupatiſſimi fuerunt: aut ex vtroqꝫ genere tēperatā: ſiccut hi qui partim erudito ocio: ꝑtī neceſſario negocio: alternantia vite ſue tem pora tribuerūt. Propter has differentias pōt etiam triplicari nūerus iſte ſectarū. ⁊ ad. cclx. xxviij. ꝑduci. Hec de varronis libro quātū potui breuiter ac dilucide poſui ſententias eius meis explicaus verbis. Quomodo aūt refutatis ceteris vnā eligat quam vult eſſe acade micoꝝ veterū quos a platone inſtitutos vſqꝫ ad polemonem: qui ab illo quartus eius ſcolam tenuit que academia dicta ē: habuiſſe cer ta dogmata vult videri: ⁊ ob hoc diſtinguit ab academicis nouis quibus incerta ſunt om̄ia: qd̓ philoſophie genꝰ ab arceſilao cepit ſucceſſore polemonis: eamqꝫ ſectā: id eſt veteꝝ academicoꝝ ſicut dubitatiōe: ita omni errore carere arbitretur: longū eſt ꝑ om̄ia demōſtrare nec tamē oī ex ꝑte res omittēda ē. Remouet ergo pͥus illas oēs differētias q̄ nūeruꝫ multiplicauere ſectarū: quas ideo remouendas pu tat: qꝛ nō in eis eſt finis boni. Neqꝫ eī exiſtīat vllā ph̓ie ſectā eē dicendā q̄ nō in eo diſtet a ce teris ꝙ diuerſos hēat fines bonoꝝ ⁊ maloruꝫ qn̄ quidē nulla eſt hoī cā philoſophādi: niſi vt btūs ſit. Qd̓ aūt beatum facit ip̄e ē finis boni. Nulla eſt igit̉ cā philoſophādi niſi finis boni. Ꝙobrem q̄ nullū boni finē ſectat̉: nulla ph̓ie ſecta dicēda ē. Cū gͦ querit̉ de ſociali vita: vtꝝ ſit tenēda ſapiēti vt ſummū bonū qͦ ſit hō btūs ita velit ⁊ curet amici ſui quēadmodū ſuū: an ſue tm̄mō btītudinis cā faciat qͥcqͥd facit: non de ip̄o ſummo bono q̄ſtio ē: ſꝫ de aſſumendo vl̓ nō aſſumēdo ſocio ad huiꝰ ꝑticipationē boninō ꝓpter ſeip̄m ſꝫ ꝓpter eundē ſociū vt eiꝰ bono ita gaudeat: ſic̄ gaudet ſuo: Item cū queritur de academicis nouis qͥbꝰ incerta ſūt oīa vtꝝ ita ſint res habende in quibꝰ philoſophan dū eſt: an ſic̄ alijs ph̓is placuit certas eas hr̄e dēamꝰ: nō q̄rit̉ qͥd in boni fine ſectandū ſit: ſꝫ de ip̄ius boni veritate qd̓ videt̉ ſectandū: vtꝝ ſit nec ne dubitandū: hͦ ē: vt id planiꝰ eloquar: vtrū ita ſectandū ſit: vt qͥ ſectat̉ dicat eē verū an ita vt qͥ ſectat̉ dicat verū ſibi videri: etiaꝫ ſi forte ſit falſū: tn̄ vterqꝫ ſectet̉ vnū atqꝫ idē bonū. In illa em̄ differētia q̄ adhibet̉ ex hītu ⁊ cō ſuetudine cynicoꝝ: nō querit̉ qͥ ſuā ſit finis bo ni: ſꝫ vtꝝ in illo habitu ⁊ ꝯſuetudīe ſit viuendū ei qͥ verū ſectat̉ bonū: qd̓libet ei verū videat̉ M 3 