![]()
XXII oīno nulla eēt niſi naͣ mutabilis qͣꝫuis bōa ⁊ a ſūmo deo atqꝫ īcōmutabili bono qͥ bōa oīa cōdidit īſtituta: peccādo mala ea ſibi ip̄a feciſſet: qͦ etiā pctō ſuo teſte ꝯuīcit̉ bonā ꝯditā ſe eē naͣꝫ Niſi eī magnū ⁊ ip̄a: licet nō eqͣli ꝯditori bonū eēt: ꝓfecto deſertio dei tāqͣꝫ lumīs ſui: malum eiꝰ eē nō poſſet. Nā ſic̄ cecitas oculi vitiū eſt: ⁊ idē ip̄m indicat ad lumē videndū oculū eē cre atū: ac ꝑ hͦ etiā ip̄o vitio ſuo excellētiꝰ on̄dit̉ ce teris mēbris mēbrū capax lumīs: nō em̄ alia cā eēt vitiū eiꝰ carere lumīe: ita natura q̄ fruebat̉ deo: optimā ſe inſtitutā docet etiā ip̄o vitio: qͦ ideo miſera eſt: qꝛ nō fruit̉ deo: qͥ caſū angelorū volūtariū iuſtiſſima pena ſempiterne infelicitatꝭ obſtruxit: atqꝫ in eo ſūmo bono ꝑmanē tibꝰ ceterꝭ: vt d̓ ſua ſine fine ꝑmāſiōe certi eēt Ecc̄s. 7. tanqͣꝫ ip̄ius p̄miū ꝑmanſiōis dedit. Qui fec̄ ho minē ip̄m etiā rectū cū eodem libero arbitrio t̓renū qͥdē anīal: ſꝫ celo dignū: ſi ſuo cohereret auctori: miſeria ſimilit̓ ſi eū deſereret ſecutura qͣlis nature huiuſmōi ꝯueniret. Quē ſimiliter cū p̄uaricatiōe legis dei ꝑ dei deſertionē pecca tuꝝ eē p̄ſciret: nec illi ademit liberi arbitrij ptā tē: ſimul p̄uidēs qͥd boni de malo eiꝰ eēt ipſe fa cturus: qͥ de mortali ꝓgenie merito iuſteqꝫ dā nata tm̄ ppl̓m ꝓpt̓ gr̄am ſuā colligit: vt īde ſuꝑ pleat ⁊ inſtauret ꝑtē q̄ lapſa ē angeloꝝ: ac ſic il la dilecta ⁊ ſuꝑna ciuitas nō fraudet̉ ſuoꝝ nu mero ciuiū: qͥnētiā fortaſſis ⁊ vberiore letetur Multa em̄ fiūt a malis qͥdē ꝯtra volūtatē dei: ſꝫ tāte ē ille ſapīe: tāteqꝫ ꝟtutis vt in eos exitus ſiue fines: qͥs bonos ⁊ iuſtos ip̄e p̄ſciuit: tēdant oīa q̄ volūtati eiꝰ vident̉ aduerſa. Ac ꝑ hͦ cum deꝰ mutare dicit̉ volūtatē: vt qͥbus lenis erat: verbi gr̄a reddat̉ iratꝰ: illi potiꝰ qͣꝫ ip̄e mutant̉ ⁊ eū quodāmō mutatū in his q̄ patiunt̉ īueniunt: ſic̄ mutat̉ ſol oculis ſauciatis: ⁊ aſper qͦdā mō ex miti ⁊ ex delectabili moleſtꝰ efficit̉: cum ipſe apd̓ ſeip̄m maneat idē qͥ fuit. Dicit̉ etiā vo lūtas dei quā fac̄ in cordibꝰ obediētiū mādatꝭ phit 7. eius: de qͣ dic̄ apl̓s. Deꝰ eſt em̄ qͥ oꝑat̉ in nobis ⁊ velle. Sic̄ em̄ iuſticia dei nō ſolū qͣ ip̄e iuſtus eſt dicit̉: ſꝫ illa etiā quā in hoīe qͥ ab illo iuſtifica tur facit: ſic ⁊ lex eiꝰ vocat̉ q̄ potiꝰ ē hoīm: ſꝫ ab ip̄o data hoībꝰ. Nā vtiqꝫ hoīes erāt qͥbꝰ ait ieIoh̓. 8. ſus. In lege veſtra ſcriptū ē: cū alio loco legaPsͣ. 36. mus. Lex dei eiꝰ in corde ip̄ius. Scd̓m hāc vo luntatē quā deꝰ oꝑat̉ in hoībus etiā velle dice re: qd̓ ip̄e nō vult: ſꝫ ſuos id volētes fac̄: ſic̄ dcit̉ cognouiſſe: qd̓ vt cognoſceret̉ facit: a qͥbꝰ igͦra Gal̓. 4 bat̉. Neqꝫ em̄ dicente apoſtolo. Nūc āt cogno ſcētes deū īmo cogniti a deo: fas ē vt credamꝰ ꝙ eos tūc cognouerit deꝰ: p̄cognitos an̄ ꝯſtitu tionē mundi: ſꝫ tūc cognouiſſe dictꝰ ē: ꝙ tūc vt cog noſc eret̉ effecit. De his locutionū modis iā ⁊ ī ſuꝑioribꝰ libris memini diſputatū. Scd̓m hanc gͦ volūtatē qͣ deū velle dicimus qd̓ alius efficit velle: a qͥbus neſciūt̉ futura: multa vult nec facit. Ca. II. Ulta em̄ volūt fieri ſancti eiꝰ ab illo inſpirata ſancta voluntate: nec fiūt: ſicut orant ꝓ qͥbuſdā pie ſancteqꝫ: ⁊ qd̓ orant nō fac̄ cū ip̄e in eis hanc orādi volūtate ſctōſpū ſuo fe cerit: ac ꝑ hͦ qn̄ ẜm dn̄i volūtatē orant ſancti vt qͥſquis ſit ſaluus: poſſumꝰ illo mō locutiōis dicere: vult deus ⁊ nō facit: vt ip̄m dicamꝰ velle: qͥ vt velint iſti: facit. Scd̓m illā ꝟo volūtatem ſuā q̄ cū eiꝰ p̄ſciētia ſempiterna eſt. Profecto Psͣ. 134 in celo ⁊ in terra oīa q̄cūqꝫ voluit: nō ſolū p̄terita vel preſentia: ſꝫ etiā futura iā fec̄. Uerū an teqͣꝫ veniat tꝑs qͦ voluit vt fieret qd̓ ante tēꝑa vniuerſa p̄ſciuit atqꝫ diſpoſuit: dicimꝰ fiet quādo deus voluerit. Si aūt nō ſolū tꝑs quo futu rū eſt: verūetiā vtrū futurū ſit ignoramus: dicimus fiet ſi deꝰ voluerit: nō qꝛ deꝰ nouā volū tatē quā nō habuit tūc habebit: ſꝫ quia id qd̓ ex eternitate in eiꝰ īmurabili p̄paratū eſt voluntate: tunc erit Ca. III Uapropter vt cetera tā multa p̄tereā: ſicut nūc in xp̄o videmꝰ impleri qd̓ pro miſit abrae dicens. In ſemine tuo bn̄dicentur Gen̄. 22. oēs gētes: ita qd̓ eidē ſemini eiꝰ ꝓmiſit īplebit̉ vbi ait ꝑ ꝓphetā. Reſurgēt qͥ erāt in monumē Eſa. 26. tis. Et qd̓ ait. Erit celū nouū ⁊ terra noua: et Ibid̓ 65. nō erūt mēores prioꝝ: nec aſcēdent in cor ip̄o rū: ſꝫ leticiā ⁊ exultationē īuenient in ea Et ecce ego faciā hierl̓m exultationē: ⁊ ppl̓m meū in leticiā: ⁊ exultabo in hierl̓m: ⁊ letabor in ppl̓o meo: ⁊ vltra nō audiet̉ in ea vox fletꝰ Et ꝑ aliū ꝓphetā qd̓ p̄nunciauit dicēs eidē ꝓphete. In Dan̄. 12. tꝑe illo ſaluabit̉ populus tuus oīs qͥ inuētꝰ fue rit ſcriptꝰ in libro: ⁊ multi dormiētiū in t̓re ꝓuluere: ſiue vt qͥdā īterp̄tati ſūt: aggere exurgēt hi in vitā eternā ⁊ hi in opprobriū ⁊ in ꝯfuſionē eternā. Et alio loco ꝑ eundē ꝓphetā. Et acciDan̄. 7. piēt regnū ſancti altiſſimi ⁊ obtinebūt illd̓ vſqꝫ in ſeculū: ⁊ vſqꝫ in ſecula ſeculoꝝ. Et paulopoſt. Regnū inquit eiꝰ regnū ſempiternū. Et alia que ad hoc ꝑtinentia in libro viceſimo poIbidem. fui: ſiue que nō poſui: ⁊ tn̄ in eiſdē lr̄is ſcpͥta ſūt Ueniēt ⁊ hͨ ſic̄ ⁊ iſta venerūt: q̄ increduli n̄ putabāt eē ventura. Idē qͥppe deus vtraqꝫ ꝓmiſit: vtraqꝫ ventura eē p̄dixit: quē ꝑhorreſcunt numina paganorum: teſte etiā porphyrio nobiliſſimo ph̓o ip̄orum. Ca. IIII Ed videlicet hoīes docti atqꝫ ſapiētes contra vim tāte auctoritatis: q̄ oīa genera hoīm ſic̄ tāto an̄ p̄dixit in hͦ credēduꝫ ſpeR 3 