Seite
diſtinguit Aut em̄ his cui ꝯſulit̓ erat alias facturus et minꝰ punit̉ ꝯſulēs. aut nō erat alias facturꝰ ⁊ tūc quia ē par delictū cū faciēte. vn̄ dꝫ tūc puniri ꝯſulēs ſicut fa ciens. ad hͦ. c. ſicut dignū.§. qͥ vero. de homi. ⁊ in. l. qͥ ẜuo. ff. de furtis. facit. l. in furti.§. ope. ff. eo. ⁊. l. nō ſo lum.§. ſi mandato. ff. de iniuri. ⁊ vide qd̓ de materia noͣ. Dy. ī regula nullꝰ ex ꝯſilio. de re. iur. li. vi. Ter ciū mēbꝝ glo. ē cuꝫ ꝗs ꝯſentit cooꝑando. ⁊ in hͦ dicit gl. ꝙ ē par. delictū. ⁊ ſil̓is dꝫ eſſe pena. Sꝫ tu aduerte ꝙ aūt ꝗs cooꝑatur pͥncipaliter ⁊ tūc nō ē dubiū qꝛ eſt pͥncipalis in delicto. aut cooꝑatur p̄ſtando oꝑam de linquenti. puta qꝛ ꝯmodauit ſibi enſem vt faceret cer­tum delictū vel venit ſociādo eū ne ab alijs impediret̉ exercere delictū vel ꝗd ſimile ita ꝙ ip̄e nō appoſuit ma nū in delicto ẜ p̄ſtitit opem delinquenti. ⁊ iſte ē caſus multū dubitabilis nec doc. noſtri. h̓ traciant. ſꝫ legiſte ponūt varias opi. de ꝗbus ꝑ bar. in. l. is qͥ opem. ff. de furt. ⁊ in.§. ope. p̄al. ⁊ in. d.§. ſi mādato. vbi plene ⁊ exquiſite ſoluit materiā tā in auxiliāte qͣꝫ opem ferē te ſeu mādāte ⁊ vid̓r ibi ad ꝓpoſitū ip̄e ponere regl̓aꝫ ꝙ p̄ſtans opem dꝫ regulariter puniri vt faciēs ꝑ iura ſuꝑiꝰ allegata Et aduerte ad vnū dictū valde noͣbile ꝙ vbi ꝗs punitur ex eo qꝛ p̄ſtitit opem habebit̉ reſpectꝰ in pena imponēda ad qͣlitatē q̄ eſt ī oꝑante delictum. ⁊ nō ad qͣlitatē q̄ ē in opem ferente ſeu mādāte. Exem plū titiꝰ p̄ſtitit opem filio īterficienti patrē dꝫ iſte titiꝰ puniri quēadmodū puniret̉ ſi intefeciſſet patrem ſuū. vnde tenetur pena legis cornelie de parit. vn̄ magis punitur nūc iſte p̄ſtādo opem filio qͣꝫ ſi occidiſſet ma­nibꝰ ſuis. qꝛ ſi ipſe occidiſſet teneretur tanqͣꝫ extraneꝰ. ẜ p̄ſtando opem filio punitur ea pena qua dꝫ puniri filius. quia conſenſit illi delicto paricidij. hoc ꝓbatur aꝑte in. d. l. vtrū. ⁊ ibi ꝑ bar. ⁊ idem nota. in. d. l. is qͥ opem. ⁊ per hoc dicendum ꝙ ſi ex ſtatuto magis pu­nitur nobilis qͣꝫ popularis ꝙ ſi popularis p̄ſtat ope­nobili debꝫ puniri pena qͣ punitur nobilis ⁊ nō pena qͣ punitur popularis. ⁊ de materia pleniꝰ dicendū vt nota. in dictis iuribꝰ. ⁊ dic ꝙ etiā ſi ꝗs mutuauit pecu­niam ad delictum aliqd̓ cōmittendū dꝫ puniri tanqͣꝫ p̄ſtās opem ad delictum ⁊ punietur vt ip̄e delinquēs ſi ſciēter facit. tex. eſt noͣ. in. l. ſi ſciēter. ff. de paricidijs ⁊ facit ꝙ ſi ſtatutum punit p̄ſtantē alicui opem ꝙ cō­p̄hendat iſtū qͥ mutuauit pecuniaꝫ. Quartū mēbꝝ glo. nē ꝯſenſu aucͣtis ⁊ defenſionis. ⁊ dicit glo. ꝙ iſte plus punitur qͣꝫ faciēs. ⁊ ē rō. nā is qͥ p̄ſtat aucͣteꝫ ſeu defendit errorē alteriꝰ nō ſolū ip̄e peccat ⁊ errat ẜꝫ con firmat alterius errorem ⁊ p̄ſtat alijs materiā delinque di. Hoſti. dicit dictum glo. ꝓcedere in hereſi ⁊ in ma ioribus criminibus alias in ciuilibꝰ vel minoribus cri minibus eſt par pena vt ī tex. h̓. naꝫ iſti erāt fautores p̓ncipales. ⁊ tn̄ dicit tex. ꝙ pari pena cum agentibus puniendi ſunt. ⁊ hoc dictū cōiter tenetur. et hoc nota. In glo. fi. ibi quia impedit ipſam iuriſdictōnem. vult ergo glo. vt qualitrecunqꝫ impediatur iuriſdictio delegata poſſit ipſe delegatus iuriſdictōem ſuam exe­cere ꝯtra turbatores Inn. hic ⁊ in. c. dilectus. jͣ. de pe nis. latius attingit hāc materiā multū tn̄ variat in di­ctis ſuis et in effectu. pͥmo tangit cū tercius delinqui­in ꝑſonam delegati. ſcd̓o caſu cum delinquit ī ꝑſona­ꝑtis. tercio cuꝫ delinquit in ꝑſonam eoꝝ ꝗ neceſſano debent interuenire in iudicio vt ſunt aduocati ieſtes ⁊ ꝓcuratores. quarto cū ꝗs delinquit ī officio ſuo corā ⁊ elegato. vt ſi aduocatus deliquit in aduocatōe ⁊ no­tarius in officio ſuo corā delegato. ⁊ ſic de ſimilibus. nūꝗd poſſit delegatꝰ aīaduertere ꝯtra iſtos ⁊ quā pe­nam p̄t imponere ⁊ ꝗd ſi delictū nō eſt manifeſtū ſed occultū ⁊ longū eſſet plene diſcutere quēlibet articulū Sꝫ ꝑ iſtā diuiſionē habes qͣſi declaratas glo. Inno. Cōcluſiue tn̄ ſic p̄t dici ꝙ ſi tercius delinquit in ꝑſonā iudicis delegati non p̄t iudex delegatꝰ illū punire niſi ex hoc ꝯtingat ſuā iuriſdictōnem impediri. ſic ꝯcordat Inn. hic et in. d. c. dilectus. nam hic tenet ꝙ pōt ſua iniuriā vlciſci. ꝑ. c. ſi quis erga. ij. q. vij. ſꝫ in. c. dilectꝰ. tenet oppoſituꝫ. ſꝫ ꝯcorda vt. s. ⁊. c. ſi quis erga. loqui tur ī ordinario. de quo plene dixi in. c. cū veniſſent. de iudi. ⁊ ꝑ Inno. in. c. ex ꝑte. jͣ. de ꝟ. ſig. Sed eo caſu qͦ p̄t delegatus puniri nō intelligas ꝙ poſſit imponere penā ordinariā ẜꝫ extraordinariā. qꝛ ipſe nō ē deputa tus ſuꝑ illa iniuria. Si delinquit̉ cōtra ꝑtes vel alias ꝑſonas neceſſarias in iudicio. Cōclude ꝙ ſi impedit̉ ſua iuriſdictio poteſt ſe impedire. alias ſecus ⁊ ad limi tes impedimēti p̄t ſe impedire ⁊ nō aliter ꝯtra efficia les delinquētes corā ſe tenet Inno. in. d. c. dilectus ꝗ nō pōt ipſe ꝓcedere niſi impediret̉ ſua iuriſdictio ſed dꝫ eos facere puniri ꝑ ordinariū. Quā ptātem pōt ex ercere delegatus ꝯtra iſtos impediētes Dic ꝙ poteſt exercere cenſurā eccleſiaſticā etiā ſi hͦ nō ſit exp̄ſſum in p. vt hic Inno. dicit ꝙ pōt eos mulctare. qꝛ oīa vi­dentur eſſe cōmiſſa ſine quibus iuriſdictio exerceri nō poteſt. qd̓ noͣ. ⁊ idem noͣ. jͣ. e. de cauſis. Ad vltimum ꝯclude ꝙ aut delictū turbatoris ē notoriū. ⁊ indubie pōt ꝓcedere vt hīc. aut nō ē notoriū ſꝫ ſunt aliqͣ conie cture ꝯtra ptātem ⁊ pōt ꝓcedere ⁊ ꝯpellet̉ ad p̄ſtandū cautōeꝫ de nō impediendo ar. in. c. litteras. ī fi. d̓ reſti. ſpo. Aut ē occultū ⁊ ſunt opi. Inno. tenet ꝙ poteſt ꝓ cedere ſummarie inquirēdo. ꝯtrariū tꝫ ſpe. in ti. de le. §. ſequitur. ꝟ. itē ad cuius officiū. dictum Inno. ſatis placet. nec ob. v̓. manifeſte. poſitū ī tex. quia poteſt re ferri ad verbum cognoueris. vt ſit ſenſus ꝙ non dꝫ iu dex exercere diſtrictōnem eccleſiaſticam niſi manifeſte cognouerit illos impedire iuriſdictōem ſuā non tn̄ ne­gat quin poſſit ſummarie inquire vtrum impediat. ad qd̓ vide bo. glo. in ſimili in. c. i. jͣ. eo. li. vi.