Incipit Liber Secundus De bono humilitatis et malo ſuperbie. C. primum. De aere et aqua. umefactus aer de latitudine corporali. claritate ſubſtantiali et ſublimitate locali. ſpernendo terram eidem locutus eſt dicens. Vt quid tu punctum opacum ſemꝑ deorſū manes. Cur non interdum erigeris. quare dilataris. At illa. in pacientie firmamēto humi litate fundata. pacienter reſpondit. Ego quidem qd̓ aſſe­ris fateor me fore punctū. ſed hac tamē modicitate punc tali corporis mūdialis effecta medium inſempiternū qͥeſco Cum tua tu ſemper magnitudine fluctues Circa me totū celum reuoluit̉. vitalis eius allatō ſuper meam ſtabilita tem fundatur. At vero qmͣ opacū ſuum corpus effuſiua vt tu perimis. immo virtutum celeſtiū retentiua. precō­ſiſſimis geminis et metallis ſum intrinſecꝰ adornata. atqꝫ extrinſecꝰ ruis herbis brutis et hominibꝰ decorata. quaſi vita viuentium et mater cūctorum vniuerſa que in corꝑe viuunt. diuerſoꝝ bonorum pleniſſimis vberibꝰ alo. Verū quia. ſubtus omnia maneo. nulli vnꝙͣ moleſta. niſi a te mea viſcera ſubintrante terremotū concucior. vite locus. quietis ſitus. et ſalutis portus. fixone ꝑpetua gratis om­nibus ſum parata. Tu vero ſitus ſurſum cum ex hoc ad te confluētium ſimiliter vapoꝝ ſis alta petenciū ſuſceptiuꝰ Hinc denſis nubibꝰ dulci lumine viuentia priuas Hinc le talia fulmina mandas. nūc coruſcationū roriferas emittis ſagittas. nunc terribilia fundis tonitrua ſic et vetoꝝ hoc pondere bellis. Hec quidem grandinis lapide ꝯteris. Hec procellarū turbine ſubmergis. Nimirum emiſſionis ſuper bie tue queqꝫ grauiſſime ſunt tempeſtates. Igit̉ meliuſ eſt humilitatis opaca modicitas. ꝙͣ ſublimitatis ſuꝑbe ſpicuitas procelloſa. Quibꝰ dictis arrogante cōfudit. Contra eos qui ſuꝑbire incipientes inflant̉ De anima Capitulū. vj. et corpore Coniunctione et dominio anime caro pariter liberata.