¶ Incipit Liber Secundus De bono humilitatis etmalo ſuperbie. C. primum.De aere et aqua.umefactus aer de latitudine corporali. claritateſubſtantiali et ſublimitate locali. ſpernendo terrameidem locutus eſt dicens. Vt quid tu punctumopacum ſemꝑ deorſū manes. Cur non interdum erigeris.quare nō dilataris. At illa. in pacientie firmamēto humilitate fundata. pacienter reſpondit. Ego quidem qd̓ aſſeris fateor me fore punctū. ſed hac tamē modicitate punctali corporis mūdialis effecta medium inſempiternū qͥeſcoCum tua tu ſemper magnitudine fluctues Circa me totūcelum reuoluit̉. ⁊ vitalis eius allatō ſuper meam ſtabilitatem fundatur. At vero qmͣ opacū ſuum corpus nō effuſiuavt tu perimis. immo virtutum celeſtiū retentiua. precōſiſſimis geminis et metallis ſum intrinſecꝰ adornata. atqꝫextrinſecꝰ ruis herbis brutis et hominibꝰ decorata. quaſivita viuentium et mater cūctorum vniuerſa que in corꝑeviuunt. diuerſoꝝ bonorum pleniſſimis vberibꝰ alo. Verūquia. ſubtus omnia maneo. nulli vnꝙͣ moleſta. niſi cū a temea viſcera ſubintrante terremotū concucior. vite locus.quietis ſitus. et ſalutis portus. fixone ꝑpetua gratis omnibus ſum parata. Tu vero ſitus ſurſum cum ex hoc ad teconfluētium ſimiliter vapoꝝ ſis alta petenciū ſuſceptiuꝰHinc denſis nubibꝰ dulci lumine viuentia priuas Hinc letalia fulmina mandas. nūc coruſcationū roriferas emittisſagittas. nunc terribilia fundis tonitrua ſic et vetoꝝ hocpondere bellis. Hec quidem grandinis lapide ꝯteris. Hecprocellarū turbine ſubmergis. Nimirum emiſſionis ſuperbie tue queqꝫ grauiſſime ſunt tempeſtates. Igit̉ meliuſeſt humilitatis opaca modicitas. ꝙͣ ſublimitatis ſuꝑbe ꝓſpicuitas procelloſa. Quibꝰ dictis arrogante cōfudit.¶ Contra eos qui ſuꝑbire incipientes inflant̉ ¶ De animaCapitulū. vj.et corporeConiunctione et dominio anime caro pariter liberata.